Wilhelm Ostwald: Diferenzas entre revisións
m bot Engadido: yo:Wilhelm Ostwald |
m *Alemania > Alemaña |
||
Liña 8: | Liña 8: | ||
|morte = [[4 de abril]] de [[1932]] |
|morte = [[4 de abril]] de [[1932]] |
||
|lugar_morte = [[Leipzig]] {{GER}} |
|lugar_morte = [[Leipzig]] {{GER}} |
||
|residencia = [[ |
|residencia = [[Alemala]] |
||
|nacionalidade = [[ |
|nacionalidade = [[Alemaña|alemá]] |
||
|cónxuxe = Helene von Reyher (<small>desde</small> 1880) |
|cónxuxe = Helene von Reyher (<small>desde</small> 1880) |
||
|etnia = |
|etnia = |
Revisión como estaba o 10 de decembro de 2010 ás 16:24
Friedrich Wilhelm Ostwald (letón: Vilhelms Ostvalds); nado en Riga (Imperio Ruso) o 2 de setembro de 1853, e finado en Grossbothen (Alemaña) o 3 de abril de 1932, foi un químico, profesor universitario e filósofo alemán, premio Nobel de Química en 1909.
Biografía
Naceu o 2 de setembro de 1853 na cidade de Riga, que naqueles momentos formaba parte do Imperio Ruso, e hoxe en día é a capital de Letonia, nunha familia de alemáns do Báltico.
Cursou estudos na Universidade de Dorpat (hoxe Universidade de Tartu), graduándose en 1875. Traballou como profesor en devandito centro ata 1881. De 1881 a 1887 foi profesor do Instituto Politécnico de Riga. En 1887 trasladouse á Universidade de Leipzig como profesor de química-física. Alí fundou o Instituto Ostwald, primeiro instituto dedicado ao estudo da físico-química, que dirixiu ata a súa xubilación en 1906.
Ostwald interesouse grandemente na idea da adopción dunha lingua auxiliar internacional, aprendendo primeiro Esperanto, pero posteriomente interesandose na reforma deste, Ido, movemento ao que doou parte do diñeiro obtido ao gañar o premio Nobel e traducindo parte da súa obra a devandito idioma.
Ostwald faleceu en Grossbothen, preto de Leipzig, o 3 de abril de 1932.
Investigacións científicas
Formulou a lei de Ostwald que rexe os fenómenos de disociación nas disolucións de electrolitos. En 1900 descubriu un procedemento de preparación do acedo nítrico por oxidación do amoníaco, facilitando a produción en masa de fertilizantes e de explosivos por Alemaña durante a I Guerra Mundial. Ideou un viscosímetro que se segue utilizando para medir a viscosidad das disolucións.
Elaborou unha nova teoría da cor, defendendo a normalización das cores e creando en Dresde un laboratorio destinado ao seu estudo en 1920. Destacou, ademais, como escritor e editor científico. No campo da filosofía merece mencionarse a doutrina enerxética que elaborou e que intenta explicar a maioría dos fenómenos en función da súa enerxía física.
Entre as súas obras destacan Filosofía natural (1902) e Ciencia da cor (1923).
Obtivo o premio Nobel de Química en 1909 polas súas investigacións sobre a catálisis, os principios fundamentais que gobernan os equilibrios químicos e a velocidade de reacción e o equilibrio químico.
Enlaces externos
Predecesor: Ernest Rutherford |
Premio Nobel de Química 1909 |
Sucesor: Otto Wallach |