Xiaojing
| Xiaojing | |
|---|---|
_by_Niu_Shuyu.jpg) | |
| Autor/a | Zengzi |
| Lingua | Chinés clásico |
| Data de pub. | século IV a. C.xuliano |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
O Xiaojing (chinés tradicional: 孝經; chinés simplificado: 孝经; pinyin: Xiàojīng; Wade-Giles: Hsiao4-ching1) ou Clásico da piedade filial é un dos Trece Clásicos do confucianismo, centrado no tema da piedade filial. É dicir, que contén recomendacións sobre como comportarse cos pais, cos irmáns máis vellos ou cos gobernantes.
O texto foi escrito cara a finais do período dos Reinos Combatentes ou comezos da dinastía Han, e está baseado nunha conversa entre Confucio e un dos seus discípulos, Zengzi. Trátase dunha obra moi empregada en dinastías posteriores como medio de ensinanza moral para os nenos.[1]
Autoría[editar | editar a fonte]
O Xiaojing data do século IV ou III a.C.; a súa autoría é descoñecida. Segundo a tradición, é o rexistro dunha conversa entre Confucio e o seu discípulo Zengzi. Un erudito do século XII, He Yin, afirmou: "O Xiaojing non é obra do propio Zengzi. Cando este finalizou as súas conversas co mestre sobre o tema da piedade filial, repetiu aos estudantes da súa propia escola os contidos das mesmas. Foron estes os que clasificaron os ditos de Confucio, dando forma ao tratado".
Contido[editar | editar a fonte]
Tal e como suxire o título, o libro trata sobre o tema da piedade filial, un dos valores basilares do confucianismo. O argumento central da obra é que a xente que ama e serve aos pais debe facer o mesmo cos gobernantes, o que conducirá a unha sociedade en harmonía:
資於事父以事母，而愛同；資於事父以事君，而敬同。
Tal e como serven aos pais, así serven ás nais, e as aman por igual. Tal e como serven aos pais, así serven aos gobernantes, e os reverencian por igual.Xiaojing[2]
Influencia[editar | editar a fonte]
O Xiaojing ocupou un lugar destacado na educación clásica da China imperial.[3] Foi empregado na educación máis básica, xunto co Lunyu, o Xiaoxue ou o Lie nü zhuan.[3] O seu estudo mencionábase en epitafios como mostra do bo carácter dunha persoa. Tamén era habitual recitalo a viva voz durante o loito polo pasamento dos pais.
A nivel político, tivo moita influencia, xa que a piedade filial era un medio para demostrar a propia virtude e acceder postos na corte imperial.[3] Así mesmo, foi citado por algúns dos neoconfucianos máis relevantes, entre os que destaca Zhu Xi.
Traducións[editar | editar a fonte]
En castelán[editar | editar a fonte]
- Confucio (2021): Textos escogidos. Tradución directa de Gabriel García-Noblejas e Carmen Torres Marín. Alianza Editorial. ISBN 9788413625102
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Ebrey 1993, p. 64.
- ↑ Legge 1879.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Lu 2017, p. 268-277.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Ebrey, Patricia Buckley (1993). Chinese Civilization: A Sourcebook (en inglés). The Free Press. ISBN 002908752X.
- Legge, James (1879). The Classic of Filial Piety (en inglés).
- Lu, Miaw-Fen (2017). "The Reception of the Classic of Fillial Piety from Medieval to Late Imperial China". En Goldin, Paul R. A Concise Companion to Confucius (en inglés). John Wiley & Sons. ISBN 9781118783832.
