Ceroxylon quindiuense
| Ceroxylon quindiuense | |||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Palmeiras de cera en Quindío, Colombia. | |||||||||||||||||||||||
| Estado de conservación | |||||||||||||||||||||||
 Vulnerable[1] | |||||||||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||||||||||
| Ceroxylon quindiuense H.Wendl. ex H.Karst. | |||||||||||||||||||||||
| Sinonimia | |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
A palma de cera de Quindío (Ceroxylon quindiuense) é unha palmeira nativa dos vales altos andinos do Parque Nacional Natural Los Nevados, presente no val de Cocora do departamento do Quindío no eixo cafetero, Colombia.
Descrición[editar | editar a fonte]
En boas condicións, medra 60 metros, e mesmo até máis. É a máis grande monocotiledónea do mundo. As súas follas son verde escuras e agrisada, con pecíolos de máis de 2 m de lonxitude. O tronco é cilíndrico, liso e cuberto de cera. Cando as follas morren e caen, deixa un anel negro arredor do tronco. É unha especie protexida. Ceroxylon quindiuense ten un crecemento extremadamente alto, e vive máis de cen anos. Foi estudado por Alexander von Humboldt en 1801.[3]
Ecoloxía[editar | editar a fonte]
Esta planta constitúe un hábitat para moitas formas de vida, frecuentemente especies en risco de extinción como o Ognorhynchus icterotis'. Medra en grupos sobre as estribacións occidentais dos Andes, entre 2.500 a 2.800 msnm, con temperaturas oscilando entre 12 e 19 °C, e choivas media de 1800 mm/ano, en chans areosos de alta acidez.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "Ceroxylon quindiuense". www.iucnredlist.org.
- ↑ "The Plant List: A Working List of All Plant Species". Arquivado dende o orixinal o 01 de decembro de 2021. Consultado o 03 de outubro de 2018.
- ↑ Díaz Piedrahita, Santiago. "El trayecto colombiano de Humboldt". Revista Credencial Historia. Arquivado dende o orixinal o 05 de decembro de 2011. Consultado o 03 de outubro de 2018.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Ceroxylon quindiuense  |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Henderson, A., G. A. Galeano & R. Bernal. 1995. Field Guide Palms Amer. 1–352. Princeton University Press, Princeton, New Jersey.
- Idárraga-Piedrahita, A., R. D. C. Ortiz, R. Callejas Posada & M. Merello. (eds.) 2011. Fl. Antioquia: Cat. 2: 9–939. Universidade de Antioquia, Medellín.
