Saltar ao contido

Bassæ

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:Xeografía físicaBassæ
Imaxe
Tipoxacemento arqueolóxico Editar o valor en Wikidata
Situado na entidade xeográficaPeloponeso Editar o valor en Wikidata
Localización
División administrativaOichalia Municipality, Grecia (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
LocalizaciónPhigalia (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Mapa
 37°25′47″N 21°54′01″L / 37.4297, 21.9003
Características
Superficie20 ha Editar o valor en Wikidata
Sitio arqueolóxico catalogado de Grecia

Bassae (latín: Bassae, grego antigo: Βάσσαι - Bassai, significa "pequeno val nas rochas"[1]) é un sitio arqueolóxico en Oichalia,, un municipio na parte nororiental de Mesenia, Grecia. Na antigüidade clásica, formaba parte de Arcadia. Bassae atópase preto da aldea de Skliros, ao nodés de Figaleia, ao sur de Andritsaina e ao oeste de Megalópolis, Grecia. É famosa polo ben preservado "Templo de Apolo Epicurius" de mediados a finais do século V a.C.

Aínda que este templo está xeograficamente distante das principais cidades da Grecia antiga, é un dos templos gregos antigos máis estudados debido á súa multitude de características pouco comúns. Bassae foi o primeiro sitio grego que se inscribiu na Lista do Patrimonio Mundial (1986).[2] A súa construción sitúase entre o 450 a.C. e o 400 a.C.

Templo de Apolo Epikourios

[editar | editar a fonte]

O templo estaba dedicado a Apolo Epicuro ("Apollo o axudante"). Foi deseñado supostamente por Iktinos,,[3] arquitecto en Atenas do Partenón.[1] O antigo escritor Pausanias eloxia o templo por eclipsar a todos os demais, pero o Templo de Atenea Alea en Texea pola beleza da súa pedra e a harmonía da súa construción.[4] Atópase a unha altitude de 1.131 metros[1] sobre o nivel do mar nas ladeiras da montaña Kotylion.

Construción e decoración

[editar | editar a fonte]
Plano do templo de Apolo
1 = Opistódomo, 2 = Adyton, 3 = Naos, 4 = Pronaos

O templo está aliñado norte-sur, en contraste coa maioría dos templos gregos que están aliñados leste-oeste; A súa entrada principal é desde o norte. Isto debido ao limitado espazo dispoñible nas inclinadas ladeiras da montaña. Para superar esta restrición, colocouse unha porta no costado do templo, quizais para iluminar a estatua de culto.

O templo ten un tamaño relativamente modesto, coa Estilóbata de 38,3 por 14,5 metros[5] que contén un peristilo Dórico de seis por quince columnas (Hexástilo). O tellado deixou un espazo central aberto para admitir luz e aire. O templo construíuse totalmente en pedra calcárea gris de Arcadia[6] agás o friso que foi esculpido en mármore (probablemente nos tempos antigos coloreado con pintura). Do mesmo xeito que a maioría dos templos principais ten tres "salas" ou pórticos: a pronaos, máis unha "Cella" (ou naos) e o Opistódomo. A "naos" podía aloxar unha estatua de culto de Apolo, aínda que tamén se supón que o único capitel "proto-corintio" descuberto por Cockerell e posteriormente perdido no mar puido ter rematado a única columna que atopábase no centro da naos e haber sido concibida como unha representación anicónica de Apollo Borealis. O templo carece dalgúns refinamentos ópticos atopados no Partenón, como un chan sutilmente curvo, aínda que as columnas teñen entase.[7]

Fragmento dunha métopa, que representa unha Amazona, que se mostra no British Museum

O templo é infrecuente porque ten exemplos das tres ordes clásicas usadas na arquitectura grega antiga: Dórico, Xónico, e Corintia.[1] As columnas dóricas forman o peristilo mentres as columnas xónicas soportan o interior e unha sóla columna de corintia se caracteriza no centro do interior.[8] O capitel Corintia é o primeiro exemplo da orde atopada ata a data.[1]

Foi relativamente escasamente decorado no exterior.[9] No interior, con todo, había un friso xónico continuo que amosaba aos atenienses na batalla coas amazonas e os Lapith que se dedicaban á batalla con Centauro. Os nomes das métopas do friso foron eliminados por [[Charles Robert Cockerell e levados ao Museo Británico en 1815 (aínda poden verse) á Galería 16 do Museo Británico, preto dos mármores de Elgin[10]). Cockerell decorou as paredes da grande escaleira do Museo Ashmolean e a do Travellers Club con moldes de xeso do mesmo friso.[11]

Recuperación e eliminación polos británicos

[editar | editar a fonte]
O Bassae Frieze ten a súa propia sala no British Museum.
Fragmento de pé dunha estatua colosal en Bassae, exhibida no British Museum

O arquitecto francés J. Bocher, que construía vilas en Zante, descubriu o templo por primeira vez e descubríuno por accidente en novembro de 1765. Recoñoceuno polo sitio, pero cando volveu para un segundo ollar, foi asasinado por bandidos.[12] Charles Robert Cockerell e Carl Haller von Hallerstein, logo de conseguir esculturas en Exina, esperaban máis éxitos en Bassae en 1811. Non obstante, todos os coidadosos debuxos de Haller do sitio perdéronse no mar.[13]

O sitio explorouse en 1812 coa autorización de Veli Pasha, o comandante turco do Peloponeso, por un grupo de anticuarios británicos que retiraron 23 lousas do friso xónico da cella e os transportaron a Zante xunto con outras esculturas. As reclamacións de Veli Pasha sobre os achados foron silenciadas a cambio dun pequeno suborno e o friso comprouno en poxa o Museo Británico en 1815. As métopas do friso retirounas Cockerell persoalmente. As esculturas do friso presentáronse en Roma en 1814 e oficialmente, polo Museo Británico en 1820. Outras visitas apresuradas deron lugar a novas presentacións. A primeira escavación totalmente publica non se iniciou ata 1836. Desenvolvérona arqueólogos rusos, entre eles o pintor Karl Bryullov. Quizais o descubrimento máis sorprendente foi o máis antigo capitel corintio atopado ata a data. Algúns dos artefactos recuperados están no Museo Pushkin de Belas Artes en Moscova.

En 1902, a escavación sistemática da área realizouna a Sociedade Arqueolóxica Grega de Atenas baixo o arqueólogo Konstantinos Kourouniotis xunto a Konstantinos Romaios e Panagiotis Kavvadias. Realizáronse outras escavacións en 1959, 1970 e desde 1975-1979, baixo a dirección de Nikolaos Gialouris.[1]

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Hellenic Ministry of Culture: The Temple of Epicurean Apollo Arquivado 2007-05-09 en Wayback Machine..
  2. ↑ Temple of Apollo Epicurius at Bassae, World Heritage List.
  3. ↑ A atribución fíxoa Pausanias, 8.41.7ff.
  4. ↑ Pausanias, 8.41.7 ff.
  5. ↑ Temple of Apollo Epicurius at Bassae Arquivado 2006-12-31 en Wayback Machine., World Heritage Site.
  6. ↑ Takis Theodoropoulos, "The temple of Apollo the Helper - Heritage" Arquivado 17 de outubro de 2019 en Wayback Machine., UNESCO Courier, xaneiro de 1996.
  7. ↑ Dinsmoore 1933: 207
  8. ↑ Antony., Spawforth, (2006). The complete Greek temples. London: Thames & Hudson. pp. 156–157. ISBN 0500051429. OCLC 63702755. 
  9. ↑ William Dinsmoor expuso detalladamente as antigas esculturas pedimentais de Bassae, saqueadas polos romanos, en tres figuras pedóxicas de Niobids descubertas varias veces a finais do século XIX o sitio dos Xardíns de Sallust, Roma (Dinsmoor, "The Lost Pedimental Sculptures of Bassae" American Journal of Archaeology 43.1 (xaneiro-marzo 1939:27-47).
  10. ↑ Bassae Sculpture, British Museum.
  11. ↑ "Beazley Archive". Arquivado dende o orixinal o 17 de outubro de 2019. Consultado o 07 de febreiro de 2019. 
  12. ↑ William Bell Dinsmoor, "The Temple of Apollo at Bassae" Metropolitan Museum Studies 4.2 (marzo 1933:204-227) p 204, notes Bocher's drawings, mercado polo Victoria and Albert Museum in 1914.
  13. ↑ Dinsmoor 1933: 205.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bassæ&oldid=6850218»