Johannes Brahms

Johannes Brahms (Hamburgo, 7 de maio de 1833 - Viena, 3 de abril de 1897) foi un pianista e compositor alemán de música clásica do romanticismo.

Comezos

Johannes Brahms era fillo do contrabaixista Johann Jakob Brahms (quen lle deu as súas primeiras leccións de música) e de Hersika Cristina Nissen. A unha ceda idade Brahms revelouse como pianista avantaxado, polo que, sendo aínda adolescente, contribuíu aos ingresos familiares cos cartos que gañaba impartindo clases, tocando o piano en restaurantes, bares, e ata bordeles.

Brahms deu recitais de piano en público pero non tivo o éxito desexado, aínda que máis tarde tocaría el mesmo nas estreas dos seus dous Concertos para piano. Comezou a compor e durante un tempo tampouco conseguiu que o público mostrase interese polas súas obras. En 1853 realizou unha xira de concertos como acompañante do violinista húngaro Eduard Reményi. Durante a viaxe tivo ocasión de coñecer a Josehp Joachim quen lle presentou a Robert Schumann. Este último, ademais de compositor era editor dunha revista prestixiosa de música, e atraeu a atención dos críticos e empresarios de música sobre o mozo Brahms, o que contribuíu notablemente a que Brahms se convertese nun compositor coñecido e apreciado.

Aínda que a relación entre Robert Schumann e Brahms durou ata o fin dos días de Schumann, o vencello máis destacable foi o que tivo coa dona deste, Clara Schumann, unha pianista recoñecida naqueles momentos, compositora tamén e coa que estableceu unha longa e profunda amizade que tivo trazos de amor platónico. Brahms adoitaba presentarlle a Clara as súas obras antes de estrealas; moitas veces Clara Schumann foi a encargada de estrear algunhas das obras pianísticas de Johannes. Nunca se chegou a aclarar a relación entre ambos malia de producirse un distanciamento do que non se coñecen os motivos.

Traslado a Viena

En 1862 Brahms instalouse con carácter definitivo en Viena, onde se adicou por completo á composición. Durante case 30 anos compuxo obras musicais que chegaron a formar parte do repertorio esencial da música clásica romántica, e que xa durante a vida de Brahms foron acollidas moi favorablemente, de xeito que se lle considerou como un dos grandes compositores da súa época. O seu primeiro éxito importante tívoo con Un réquiem alemán, unha grande obra coral. A acollida dispensada polo público animoulle a comezar a composición da súa Sinfonía nº 1, que tardou dez anos en escribir. Rematada en 1876, compuxo as súas outras tres sinfonías no transcurso dos oito anos seguintes.

Á idade de 57 anos Brahms decidiu abandonar a composición. Con todo, non foi consecuente coa súa decisión, xa que uns anos antes da súa morte compuxo aínda algunhas das súas mellores obras, como as dúas Sonatas para clarinete e as catro Cancións serias.

Moitos consideraron a Brahms como sucesor de Beethoven, e a súa primeira sinfonía foi alcumada décima sinfonía de Beethoven. Ademais das xa citadas obras, compuxo outras tamén moi apreciadas, como o Concerto para violín e diferentes Variacións, xénero que cultivou con especial mestría. Foi prolífico na composición de música de cámara e de pezas para piano só, así como de cancións.

Como a maioría dos compositores románticos, Brahms louvaba a Beethoven, quen exerceu unha marcada influencia nel. Pero tamén sentiu unha gran admiración polos grandes compositores da época clásica, Mozart e Haydn. Coleccionaba primeiras edicións das súas partituras e sinaturas, e ata editaba partituras das obras que se adoitaban representar. A súa identificación coa música do período clásico foi tanta que incorporou a moitos movementos das súas obras as formas daquela música. Por iso a Brahms considéraselle o máis clásico dos compositores románticos.

No seu traballo Brahms foi un perfeccionista. Unha mostra diso é o feito de que tardase tantos anos en rematar a súa primeira sinfonía. Algúns expertos opinan que esa sinfonía en realidade non foi a primeira, xa que a primeira non chegou a saír á luz por non sentirse Brahms satisfeito con ela. O que é certo é que Brahms rachaba con certa frecuencia novas composicións que non estaban á altura das súas esixencias.

Brahms foi amante da natureza. Nos seus paseos polos bosques que rodean Viena levaba sempre lambetadas que repartía entre os nenos. Cara aos maiores era máis ben frío, aínda que os seus amigos apreciábanlle sinceramente. Brahms nunca chegou a casar. Morreu aos 64 anos de idade en Viena, como consecuencia dun cancro de fígado. Brahms era considerado un compositor moi importante nesta época, un caso atípico nos músicos do seu tempo.

A súa obra

Brahms combina o mellor dos estilos clásico e romántico. Brahms rexeitou o uso superfluo de novos efectos armónicos e cromatismos, a diferenza das súas contemporaneos, só os empregaba para resaltar os matices estruturais internos da obra. Ata 1873 Brahms escribira sobre todo música para piano, o instrumento que mellor coñecía, e para coro e orquestra. Entre as súas obras orquestrais atópase a Sinfonía nº 1 en do menor, opus 68 (1876); a Sinfonía nº 2 en re maior, opus 73 (1877); a Abertura do festival académico, opus 80 (1880), que contén cancións de estudantes alemáns; a Abertura tráxica, opus 81 (1881); a Sinfonía nº 3 en fa maior, opus 90 (1883), e a Sinfonía nº 4 no meu menor, opus 98 (1885). Todas estas obras mostran unha estrutura moi complexa, herdada da tradición vienesa clásica. Esforzouse máis ben por compor música de grande coherencia interna. Así pois, as súas mellores obras non conteñen engadidos innecesarios: cada tema, figura e modulación están anunciadas nas pasaxes precedentes.

Artigo principal: Anexo:Obras de Brahms.

Ligazóns externas

• Johannes Brahms ligazóns
• Kreusch Sheet Music
• Classic Cat - Brahms mp3s