Tratado Finlandés-Soviético de 1948
| Tratado Finlandés-Soviético de 1948 | |
|---|---|
| Finno-Soviet_Treaty_of_1948.jpg | |
| Tipo de texto | Tratado bilateral |
| Creación | 6 de abril de 1948 |
| Localización | Asinado en Moscova |
| Signatarios | Finlandia e a URSS |
| Función | "Acordo de Amizade, Cooperación e Asistencia Mutua" |
O Acordo de Amizade, Cooperación e Asistencia Mutua, tamén coñecido como Tratado YYA, do finlandés Ystävyys-, yhteistyö- ja avunantosopimus (YYA-sopimus) (en sueco: Vänskaps-, samarbets- och biståndsavtalet (VSB-avtalet)), foi a base das relacións finlandesas – soviéticas de 1948 a 1992. Foi o principal instrumento na implementación da política finlandesa chamada doutrina Paasikivi-Kekkonen.[1]
Historia[editar | editar a fonte]
Segundo o tratado, asinado o 6 de abril de 1948, os soviéticos tentaron evitar que as potencias occidentais ou aliadas atacasen a Unión Soviética a través do territorio finlandés, e os finlandeses tentaron aumentar a independencia política de Finlandia respecto da Unión Soviética. Así, a supervivencia de Finlandia como democracia liberal estaba garantida nas proximidades de rexións estratéxicas da Unión Soviética, como a península de Kola e a antiga capital Leningrado.
Debido ao estado incerto das relacións finlandesas e soviéticas nos anos posteriores á Guerra de Continuación e á interpretación precisa da redacción do tratado, Finlandia seguiu a decisión dos países do Pacto de Varsovia e non participou no Plan Marshall. Como resultado, o período de penurias económicas de posguerra de Finlandia prolongouse en comparación con outros países capitalistas europeos, volvéndose así considerabelmente máis dependente economicamente da Unión Soviética. En xeral, Finlandia mantívose oficialmente afastada das forzas militares occidentais (incluída a proposta da Unión de Defensa Escandinava) e da OTAN en particular. Ao evitar apoiar a Occidente, tentou evitar a presión soviética para a afiliación ao Pacto de Varsovia. Non se levaron a cabo exercicios militares conxuntos, e outra cooperación militar foi mínima, a pesar dos avances soviéticos ocasionais.
O Tratado YYA foi unha pedra angular na política exterior de Paasikivi. Tamén foi unha política central baixo a presidencia de Urho Kekkonen (1956–1981), quen bautizou a súa doutrina de política exterior como Paasikivi-Kekkonen. O tratado foi unha ferramenta instrumental para que a Unión Soviética obtivese influencia política nos asuntos internos da posguerra de Finlandia. Esta influencia foi comunmente coñecida como finlandización. A medida na que o presidente Kekkonen usou intencionadamente esta política para promover a súa propia influencia e prexudicar aos seus opoñentes é moi discutido.
A pesar da política oficial, houbo algunha cooperación encuberta con Occidente. Isto vai desde organizacións finlandesas como o Partido Socialdemócrata Finlandés, que aceptou financiamento da Axencia Central de Intelixencia dos Estados Unidos, até compartir datos sísmicos sobre probas nucleares. Do mesmo xeito, os países do Bloque Oriental realizaron espionaxe en Finlandia, por exemplo a Stasi de Alemaña Oriental tiña axentes alí.
O tratado rematou en 1992 coa sinatura dun novo tratado.[2]
Condicións[editar | editar a fonte]
Segundo o pacto, Finlandia viuse obrigada a resistir os ataques armados da RFA ou os seus aliados (en realidade interpretados como Estados Unidos e aliados) contra Finlandia, ou contra a Unión Soviética a través de Finlandia. Se fose necesario, Finlandia debería pedir axuda militar soviética para facelo. Porén, o pacto en si non prevía ningunha disposición para que as forzas armadas soviéticas ingresasen en Finlandia e estipulaba que todas estas accións terían que acordarse por separado se Finlandia decide solicitar axuda. Ademais, o pacto non impuxo ningún requisito para que Finlandia actuase se a Unión Soviética era atacada (se o ataque non chegaba por Finlandia). O acordo tamén recoñeceu o desexo de Finlandia de permanecer fóra dos conflitos das grandes potencias, permitíndolle ao país adoptar unha política de neutralidade na Guerra Fría.[3]
Tratados similares[editar | editar a fonte]
A Unión Soviética tiña acordos similares con moitas nacións que non estaban directamente aliadas con ela pero que contaban en gran medida co apoio soviético, como Corea do Norte desde 1961, a India desde 1971 e Vietnam desde 1978. O primeiro acordo deste tipo, con todo, foi coa Francia Libre en 1943.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "La neutralidad y las relaciones internacionales". El País (en castelán). 1978-12-26. ISSN 1134-6582. Consultado o 18/09/2019.
- ↑ "Finland Vindicated". Foreign Affairs 71. JSTOR 20045309. doi:10.2307/20045309.
- ↑ "El fín de la Guerra Fría" (en castelán). Consultado o 18/09/2019.
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Acordo de amizade, cooperación e asistencia mutua en www.mannerheim.fi
- Política de Paasikivi e pensamento de política exterior na sociedade de Paasikivi
- A Guerra Fría e o Tratado da Biblioteca do Congreso de 1948 (Estudos Nacionais)