Porcos de guerra

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Os porcos de guerra son porcos que foron utilizados na guerra antiga como animais militares, principalmente como contramedida contra os elefantes de guerra.

No século I a. C., Lucrecio[1] observou que os humanos puideron tentar lanzar bestas, como leóns ou "xabarís salvaxes", contra o inimigo, pero con resultados catastróficos. No 272 a. C., rexistrouse que os romanos usaron xabarís na súa loita contra os elefantes de guerra dos tarantinos[2].

Segundo a lenda contada no "Romance de Alexandre" de Pseudo-Calistenes[3], Alexandre Magno soubo desta "arma secreta" contra os elefantes de guerra de Porus na India[4].

Plinio o Vello relatou que "os elefantes teñen medo polo menor chirrido do porco"[5]. Claudio Eliano[6] confirmou que os elefantes estaban asustados polos porcos que chillaban (e dos carneiros con cornos), e informou de que os romanos explotaban porcos (e carneiros) que chillaban para repeler os elefantes de guerra de Pirro no 275 a.C. No século VI, Procopio, en Historia das guerras[7], rexistra que os defensores de Edesa suspenderon un porco chillando das murallas para espantar ao único elefante de asedio de Cosroes[8].

Os relatos históricos de porcos incendiarios ou de porcos en chamas foron rexistrados polo escritor militar Polieno[9] e por Eliano[10]. Ambos os escritores informaron de que o asedio de Antígono II Gonatas a Mégara no 266 a.C. foi roto cando os megarianos mollaron algúns porcos con brea combustible, petróleo bruto ou resina, incendiáronos e conducíronos cara aos elefantes de guerra masivos do inimigo. Os elefantes escaparon aterrorizados dos porcos en chamas e os chirridos, a miúdo matando un gran número dos seus propios soldados pisándoos até a morte[11] [12] Segundo un relato, Gonatas máis tarde fixo que os seus mahouts gardaran un porco entre elefantes para acostumar os animais aos porcos e esta práctica foi inmortalizada cunha moeda romana de bronce que data da súa época, que mostraba un elefante por un lado e un porco polo outro[13].

Xa no século XVI, Reginald Scott informou do suposto terror do elefante para o porco que berra [14].

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ Lucretius, De Rerum Natura 5.1298–1349
  2. ↑ Ethnozoology: Animals in Our Lives. 2017. p. 329. ISBN 9780128099131. 
  3. ↑ Pseudo-Callisthenes, ''Epistola Alexandri ad Aristotelem'' 12
  4. ↑ Mayor 2005; Kistler 2007
  5. ↑ Pliny the Elder, "Natural History" 8.9.27
  6. ↑ Aelian, "On Animals" 1.38
  7. ↑ Procopius, "Historia das guerras" 8.14.30–43
  8. ↑ War Elephants. 2012. p. 43. ISBN 9781846038037. 
  9. ↑ Polyaenus, "Stratagems" 4.6.3
  10. ↑ Aelian, "On Animals" 16.36
  11. ↑ Harden, A. (2013-09-24). Animals in the Classical World: Ethical Perspectives from Greek and Roman Texts (en inglés). Springer. ISBN 978-1-137-31931-9. 
  12. ↑ Campbell, Gordon Lindsay, ed. (2014). The Oxford Handbook of Animals in Classical Thought and Life (en inglés). pp. 292–293. ISBN 9780191035159. 
  13. ↑ Kistler, John M. (2007-10-01). War Elephants (en inglés). U of Nebraska Press. ISBN 978-0-8032-6004-7. 
  14. ↑ Petersson, Robert Torsten (1956). Sir Kenelm Digby : the ornament of England, 1603-1665. --. Cambridge : Harvard University Press. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Kistler, J. (2005, 2007). War Elephants. Lincoln: University of Nebraska Press.
  • Mayor, A. (2005, 2009). Greek Fire, Poison Arrows, and Scorpion Bombs: Biological and Chemical Warfare in the Ancient World. Nova York: Overlook/Duckworth.
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Porcos_de_guerra&oldid=6130889»