Lev Gumilev
Lev Nikolayevich Gumilev (en ruso: Лев Никола́евич Гумилёв) nado o 1 de outubro de 1912 e finado en San Petersburgo o 15 de xuño de 1992, foi un historiador, etnólogo, antropólogo e tradutor soviético do persa. Tivo reputación polas súas teorías moi pouco ortodoxas da etnoxénese e da filosofía da historia Foi un expoñente do euroasianismo .
Vida[editar | editar a fonte]
Fillo dos destacados poetas Nikolay Gumilev e Anna Akhmatova, que se divorciaron en 1919, e o seu pai foi executado pola Cheka en 1921, cando Lev tiña só 9 anos. Lev pasou boa parte da súa mocidade, de 1938 a 1956, en gulags. Foi detido pola NKVD en 1935 e posto en liberdade, pero de novo arrestado e condenado. Despois de cumprir a súa condena, alistouse no Exército Vermello e participou na Batalla de Berlín de 1945. Con todo, foi detido de novo en 1949. Para conseguir a súa liberación, Akhmatova publicou un ditirambo para Joseph Stalin, que non axudou a liberar a Lev, aínda que posibelmente evitou a súa propia detención. As relacións entre Lev e a súa nai volvéronse tensas xa que a culpaba de non axudarlle o suficiente. Describiu os seus sentimentos sobre a detención de Lev e o período de represións políticas en Requiem (1963).
Despois da morte de Stalin en 1953, Gumilev ingresou no Museo do Hermitage, cuxo director, Mikhail Artamonov, o chegaría a apreciar como o seu mentor. Baixo a dirección de Artamonov, interesouse polos estudos xázaros e polos pobos esteparios en xeral. Nas décadas de 1950 e 1960, participou en varias expedicións ao delta do Volga e ao norte do Cáucaso. Propuxo un sitio arqueolóxico para Samandar, así como a teoría da transgresión do Caspio, en colaboración co xeólogo Alexander Alyoksin, como unha das razóns do declive xázaro. En 1960, comezou a dar clases na Universidade de Leningrado. Dous anos despois defendeu a súa tese de doutoramento sobre os antigos turcos. A partir dos anos 60 traballa no Instituto de Xeografía, onde defenderá outra tese de doutoramento, esta vez en xeografía.
Ideas[editar | editar a fonte]
En consonancia coas súas teorías panasiáticas, apoiou os movementos nacionais dos tártaros, casacos e outros pobos túrquicos, ademais dos mongois e outros asiáticos orientais. As ensinanzas de Gumilev gozaron dunha inmensa popularidade nos países de Asia Central. [1] En Kazán, por exemplo, erixiuse un monumento a el en agosto de 2005.
O historiador Mark Bassin escribe que Gumilev "non era un teórico fiable... [e] as súas hipóteses están cheas de inconsistencias, malentendidos e aplicacións erróneas dos conceptos que tomou prestados", pero que aínda que a súa teoría social é completamente problemática e carece de calquera tipo de autoridade científica ou intelectual, as súas ideas son importantes para entender a medida en que as súas teorías sobre a etnoxénese e o apasionarismo (entre outros conceptos) tiveron unha influencia masiva e un impacto significativo nunha variedade de contextos soviéticos e postsoviéticos. [1]
Crítica[editar | editar a fonte]
Varios investigadores como Vadim Rossman,[2] John Klier,[3] Victor Yasmann,[4][5] Victor Schnirelmann,[6] e Mikhail Tripolsky describen as opinións de Gumilev como antisemitas.[7] Segundo estes autores, Gumilev non estendeu ese ecumenismo etnolóxico aos xudeus medievais, aos que consideraba unha clase urbana internacional parasitaria que dominaba aos xázaros e sometía aos primeiros eslavos orientais ao "Xugo Khazar". Esta última frase adaptouno do termo tradicional " Xugo Tártaro " para a dominación mongol da Rusia medieval, termo que Gumilev rexeitou xa que non consideraba a conquista mongol como un acontecemento necesariamente negativo. En particular, afirmou que os radhanitas foron determinantes na explotación do pobo eslavo oriental e exerceron unha influencia indebida no panorama socio-político e económico da primeira Idade Media. Gumilev sostivo que a cultura xudía era de natureza mercantil e existía fóra e en oposición ao seu medio. Segundo este punto de vista, os xudeus comparten unha forma específica de pensar, e isto está asociado coas normas morais do xudaísmo. Segundo Gumilev, os xudeus medievais tampouco levaban armas, pero participaban en guerras por apoderados ou a través de mercenarios.[8][9]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 Bassin, Mark (2016). The Gumilev mystique : biopolitics, Eurasianism, and the construction of community in modern Russia. Ithaca. ISBN 978-1-5017-0339-3. OCLC 945976904.
- ↑ Rossman, Vadim, et al. Russian Intellectual Antisemitism in the Post Communist Era (Studies in Antisemitism Series). Univ. of Nebraska Press, 2005
- ↑ Klier, John. "The Myth of the Khazars and Intellectual Antisemitism in Russia, 1970s–1990s". The Slavonic and East European Review, Volume 83, Number 4, 1 October 2005, pp. 779–781(3).
- ↑ Yasmann, Victor. "The Rise of the Eurasians". The Eurasian Politician Issue 4 (August 2001) Radio Free Europe, 1992
- ↑ Yasmann, Victor. "Red Religion:An Ideology of Neo-Messianic Russian Fundamentalism" Demoktratizat: The Journal of Post-Soviet Democratization. Volume 1, No. 2. p. 26.
- ↑ Shnirelman, Victor A. "The Story of a Euphemism: The Khazars in Russian Nationalist Literature." The World of the Khazars: New Perspectives. Brill, 2007. p. 353-372
- ↑ Malakhov, Vladimir. "Racism and Migrants". (Trans. Mischa Gabowitsch.) Neprikosnovennij Zapas, 2003
- ↑ Tripolsky, Mihail. ОБ ИЗВРАЩЕНИИ ИСТОРИИ: Хазарский каганат, евреи и судьба России
- ↑ Rossman, Vadim. The Ethnic Community and Its Enemies: Russian Intellectual Antisemitism in the Post-Communist Era Erro de Lua en Módulo:Webarchive na liña 17: attempt to index global 'track' (a nil value).