Ficobiliproteína
As ficobiliproteínas son complexos de proteínas hidrosolubles presentes en cianobacterias e certas algas (rodófitas, criptomónadas, glaucófitas) que interveñen na captación de enerxía da luz, a cal despois pasan ás clorofilas durante a fotosíntese. As ficobiliproteínas son un complexo entre proteínas e outras moléculas non proteicas unidas covalentemente chamadas ficobilinas que actúan como cromóforos (a parte da molécula que capta a luz). A parte proteica son dúas subunidades de globulina chamadas alfa e beta, e unha terceira subunidade gamma, que se poden combinar con distintas xeometrías e cantidades. As ficobilinas poden ser: ficoeritrobilina, ficocianobilina, ficourobilina e ficoviolobilina. As ficobiliproteínas son o constituínte principal dos ficobilisomas.
Principais ficobiliproteínas[editar | editar a fonte]
Na táboa resúmense as principais características das ficobiliproteínas (FluoProbes PhycoBiliProteins data ):
| Ficobiliproteína | MW (Da) | Ex (nm) / Em (nm) | Rendemento cuántico (Φ) | Coeficiente de extinción molar (M−1cm−1) | Comentario |
|---|---|---|---|---|---|
| R-ficoeritrina (R-PE) | 240 000 | 498.546.566 nm / 576 nm | 0,84 | 1,53 106 | Pode ser excitado por láser de Kr/Ar Aplicacións da R-ficoeritrina Moitas aplicacións e instrumentos desenvolvéronse especificalmente para a R-ficoeritrina. Utilízase comunmente en inmunoensaios como o FACS, citometría de fluxo, e aplicacións de multímero/tetrámero. Características estruturais A R-ficoeritrina é tamén producida por certas algas vermellas. A proteína está constituída por polo menos tres subunidades diferentes e varía coa especie de alga que a produce. A estrutura de subunidades da máis común da R-PE é (αβ)6γ. A subunidade α leva dúas ficoeritrobilinas (PEB) como cromóforos, e a subunidade β ten 2 ou 3 PEBs e unha ficourobilina (PUB), mentres que as diferentes subunidades gamma teñen 3 PEB e 2 PUB (γ1) ou ben 1 ou 2 PEB e 1 PUB (γ2). |
| B-ficoeritrina (B-PE) | 240 000 | 546.566 nm / 576 nm | 0,98 | (545 nm) 2,4 106
(563 nm) 2,33 106 |
Aplicacións da B-ficoeritrina
Debido ao seu alto rendemento cuántico, a B-PE é considerada o fluoróforo máis brillante coñecido. É compatible cos láseres dos que se dispón comunmente e dá excepcionais resultados na citometría de fluxo, Luminex® e marcado inmunofluorescente. A B-PE é tamén menos “pegañenta” que os fluoróforos sintéticos comúns e, por tanto, produce menos interferencias de fondo. Características estruturais A B-ficoeritrina (B-PE) prodúcena certas algas vermellas como Rhodella sp. As súas características espectrais específicas son o resultado da súa composición de subunidades. A B-PE está composta por polo menos tres subunidades e ás veces máis. A distribución do cromóforo é a seguinte: a subunidade α ten 2 ficoeritrobilinas (PEB), a subunidade β ten 3 PEB, e a subunidade γ ten 2 PEB e 2 ficourobilinas (PUB). A estrutura cuaternaria é (αβ)6γ. |
| C-ficocianina (CPC) | 232 000 | 620 nm / 642 nm | 0,81 | 1,54 106 | Acepta a fluorescencia para a R-PE; a súa fluorescencia vermella pode ser transmitida á aloficocianina. Con ficocianobilina. |
| Aloficocianina (APC) | 105 000 | 651 nm / 662 nm | 0,68 | 7,3 105 | Excitada polo láser He/Ne; etiquetado dobre con Sulfo-Rhodamine 101 ou calquera outro fluorocromo equivalente. Aplicacións da aloficocianina Desenvolvéronse moitas aplicacións e instrumentos especificamente para a aloficocianina. Utilízase comunmente en inmunoensaios como citometría de fluxo e cribado de alto rendemento. É tamén unha tinguidura aceptora común para os ensaiso FRET. Características estruturais A aloficocianina pode ser illada de varias especies de algas vermellas ou verde-azuladas (cianobacterias), e cada unha produce unha forma lixeiramente diferente da molécula. Está composta de dúas subunidades diferentes (α e β) nas cales cada subunidade ten un cromóforo ficocianobilina (PCB). Determinouse que a estrutura das subunidades da APC é (αβ)3. |
| ↑ = FluoProbes PhycoBiliProteins data | |||||
Características e aplicacións en biotecnoloxía[editar | editar a fonte]
As ficobiliproteínas mostran grandes propiedades fluorescentes comparadas cos pequenos fluoróforos orgánicos, especialmente cando cómpre para o experimento unha alta sensibilidade ou detección multicor. As súas propiedades máis salientables son:
- Absorción de luz ampla e alta con moitas fontes de luz.
- Emisión de luz moi intensa: 10-20 veces máis brillante que os pequenos fluoróforos orgánicos.
- Desprazamento de Stokes relativamente grande, que lles dá un fondo baixo, e permite deteccións multicor.
- Espectro de excitación e emisión que non se solapa en comparación coas tinguiduras orgánicas convencionais.
- Poden utilizarse en tándem (uso simultáneo por FRET) con cromóforos convencionais (é dicir, ficoeritrina e FITC, ou aloficocianina e SR101 coa mesma fonte de luz).
- O período de retención da fluorescencia é máis longo.
- Solubilidade en auga moi alta.
Como resultado, as ficobiliproteínas permiten unha sensibilidade de detección moi alta, e poden usarse en varias técnicas baseadas na fluorescencia [1],[2] citometría de fluxo,[1]FISH e detección multicor.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 Telford, William G; Moss, Mark W; Morseman, John P; Allnutt, F.C.Thomas (2001-8). "Cyanobacterial stabilized phycobilisomes as fluorochromes for extracellular antigen detection by flow cytometry". Journal of Immunological Methods (en inglés) 254 (1-2): 13–30. doi:10.1016/S0022-1759(01)00367-2.
- ↑ MicroPlate Detection comparison between SureLight®P-3L, other fluorophores and enzymatic detection Columbia Biosciences, 2010
