Diafragma da pelve
| {{{Nome}}} | |
|---|---|
| Latín | diaphragma pelvis |
| Nervio(s) | Nervio espiñal 3-4[1] |
O diafragma da pelve (tamén coñecido como diafragma pelviano, solo da pelve ou solo pelviano) está composto por fibras musculares do músculo elevador do ano, do músculo isquiococcíxeo e o tecido conxuntivo asociado que se estende pola zona debaixo da pelve. O diafragma da pelve é unha partición muscular formada polos músculos elevadores do ano e os isquiococcíxeos, cos que se pode incluír a fascia pelviana parietal nos seus aspectos superior e inferior. O diafragma de pelve separa a cavidade pelviana por encima da rexión perineal (incluído o perineo) por baixo. Debido a que, para acomodar a canle de nacemento, a cavidade pelviana dunha muller é máis grande que a dun home, o diafragma da pelve tende a considerarse parte da anatomía feminina, mais os homes teñen un diafragma da pelve equivalente.
Estrutura[editar | editar a fonte]
Os músculos elevadores do ano dereito e esquerdo atópanse case horizontalmente no diagragma da pelve, separados por un estreito espazo que transmite a uretra, a vaxina e a canle anal. O músculo elevador do ano adoita considerarse en tres partes: pubococcíxeo, puborrectal e iliococcíxeo. O pubocoxígeo, a parte principal do músculo elevador do ano, corre cara a atrás desde o corpo da pube cara ao cóccix e pode danarse durante o nacemento. Algunhas fibras insérense na próstata, a uretra e a vaxina. O puborrectal dereito e esquerdo únense detrás da unión anorrectal para formar unha estribeira muscular. Algúns considéranos como unha parte do esfínter anal externo. O iliococcíxeo, a parte máis posterior do músculo elevador do ano, a miúdo está pouco desenvolvido.
O coccíxeo, situado detrás do músculo elevador do ano e con frecuencia tendinoso tanto como muscular, esténdese desde a espiña isquiática até a marxe lateral do sacro e o cóccix.
A cavidade pelviana da pelve verdadeira ten o piso pelviana como o seu bordo inferior (e o bordo pelviano como o seu bordo superior). O perineo ten o solo da pelve como o seu bordo superior.
Algunhas fontes non consideran que o "solo pelviano" e o "diafragma da pelve" sexan idénticos, co "diafragma" composto unicamente polo músculo elevador do ano e o coccíxeo, mentres que o "solo" tamén inclúe a membrana perineal e a bolsa perineal profunda.[2] Con todo, outras fontes inclúen a fascia como parte do diafragma. [cita requirida] Na práctica, os dous termos a miúdo úsanse indistintamente.
Posteriormente, o solo da pelve esténdese cara ao triángulo anal.
O solo da pelve ten dous hiatos (ocos): hiato uroxenital anterior a través do cal pasan a uretra e a vaxina e o hiato rectal posterior a través do cal pasa a canle anal.[3]
Función[editar | editar a fonte]
É importante para proporcionar apoio ás vísceras pelvianas (órganos), por exemplo, a vexiga, os intestinos, o útero (nas mulleres), e para manter a continencia como parte dos esfínteres urinarios e anais. Facilita o nacemento ao resistir o descenso da parte que se presenta, facendo que o feto rote cara a adiante para discorrer a través da faixa pelviana. Axuda a manter unha presión intraabdominal óptima [3]
Importancia clínica[editar | editar a fonte]
Os danos no diafragma da pelve non só contribúen á incontinencia urinaria, senón que poden provocar un prolapso dos órganos pelvianos. O prolapso de órganos pelvianos prodúcese nas mulleres cando os órganos pelvianos (por exemplo, a vaxina, a vexiga, o recto ou o útero) sobresaen dentro ou fóra da vaxina. Os prolapsos clasifícanse de acordo co órgano prolapsado e o lugar.
- Prolapso da parede vaxinal anterior
- Cistocele (vexiga dentro da vaxina)[4]
- Uretrocele (uretra dentro a vaxina)
- Cistouretrocele (vexiga e uretra)
- Prolapso da parede vaxinal posterior
- Enterocele (intestino delgado dentro da vaxina)
- Rectocele (recto dentro da vaxina)
- Prolapso vaxinal apical
- Prolapso uterino (útero na vaxina)
- Prolapso da bóveda vaxinal (teito da vaxina): despois da histerectomía
As causas do prolapso de órganos pelvianos non son diferentes das que tamén contribúen á incontinencia urinaria. Entre elas figuran o ton muscular inapropiado (asimétrico, excesivo ou insuficiente) e as asimetrías causadas por un traumatismo na pelve. A idade, o embarazo, os antecedentes familiares e o estado hormonal contribúen ao desenvolvemento do prolapso de órganos pelvianos. Despois do tratamento dos cancros xinecolóxicos pode presentarse unha disfunción do solo da pelve.[5]
A vaxina está suspendida por medio de unións ao perineo, a parede lateral da pelve e o sacro a través de unións que inclúen coláxeno, elastina e músculo liso. Pódese realizar unha cirurxía para reparar os músculos do solo da pelve. Os músculos do solo da pelve poden fortalecerse cos exercicios de Kegel.[6]
Os trastornos do solo da pelve posterior inclúen prolapso rectal, rectocele, hernia perineal e unha serie de trastornos funcionais, incluído o anismo. O estrinximento debido a calquera destes trastornos denomínase "estrinximento funcional" e é identificábel por criterios de diagnóstico clínico.[7]
O exercicio do solo da pelve (PFE polas súas siglas en inglés Pelvic floor exercise), tamén coñecido como exercicios de Kegel, pode mellorar o ton e a función dos músculos do solo da pelve, o cal é de particular beneficio para as mulleres (e con menos frecuencia os homes) que experimentan incontinencia urinaria de esforzo. [6][8] Con todo, o cumprimento dos programas de PFE a miúdo é deficiente, o programa PFE xeralmente non é eficaz para a incontinencia urinaria a menos que se realice con biorretroalimentación e supervisión capacitada, e nos casos difíciles pode ser sen benificio. O ton muscular do solo da pelve pódese estimar usando un perineómetro, que mide a presión dentro da vaxina.[9] A medicación tamén pode usarse para mellorar a continencia. [cita requirida] Nos casos graves, pódese realizar unha operación cirúrxica para reparar ou mesmo para reconstruír o solo da pelve [cita requirida] A pelviperineoloxía é a especialidade fisioterapéutica que se ocupa dos problemas funcionais do tres eixos (urolóxico, xinecolóxico e coloproctolóxico) do solo da pelve.[10]
Imaxes adicionais[editar | editar a fonte]
-
Os músculos do solo da pelve abarcan a parte inferior da pelve. Esta imaxe amosa o músculo elevador do ano esquerdo desde dentro. -
-
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Notas[editar | editar a fonte]
Este artigo incorpora texto de dominio público da páxina 420 da 20ª edición de Gray's Anatomy (1918)
- ↑ "Chapter 37: The pelvic diaphragm and fascia". www.dartmouth.edu. Arquivado dende o orixinal o 11 de xullo de 2020. Consultado o 4 de xuño de 2020.
- ↑ Drake, Richard L.; Vogl, Wayne; Mitchell, Adam W. M. (2005). Gray's Anatomy For Students. p. 391. ISBN 978-0-443-06612-2.
- ↑ 3,0 3,1 Daftary, Shirish; Chakravarti, Sudip (2011). Manual of Obstetrics (3rd ed.). Elsevier. pp. 1–16. ISBN 978-81-312-2556-1.
- ↑ "Cystocele (Prolapsed Bladder) | NIDDK" (en inglés). Consultado o 2 de decembro de 2017.
- ↑ Ramaseshan, Aparna S.; Felton, Jessica; Roque, Dana; Rao, Gautam; Shipper, Andrea G.; Sanses, Tatiana V. D. (19 de setembro de 2017). "Pelvic floor disorders in women with gynecologic malignancies: a systematic review" (en inglés) 29 (4): 459–476. ISSN 0937-3462. PMID 28929201. doi:10.1007/s00192-017-3467-4.
- ↑ 6,0 6,1 Harvey, M. A. (2003). "Pelvic floor exercises during and after pregnancy: A systematic review of their role in preventing pelvic floor dysfunction" 25 (6): 487–98. PMID 12806450. doi:10.1016/s1701-2163(16)30310-3.
- ↑ Berman, L; Aversa, J; Abir, F; Longo, W. E. (2005). "Management of disorders of the posterior pelvic floor" 78 (4): 211–21. PMC 2259151. PMID 16720016.
- ↑ Kielb, S. J. (2005). "Stress incontinence: Alternatives to surgery" 50 (1): 24–9. PMID 15971718.
- ↑ Barbosa, Patrícia Brentegani; Franco, Maíra Menezes; Souza, Flaviane de Oliveira; Antônio, Flávia Ignácio; Montezuma, Thaís; Ferreira, Cristine Homsi Jorge (Xuño de 2009). "Comparison between measurements obtained with three different perineometers" 64 (6): 527–533. ISSN 1807-5932. PMC 2705146. PMID 19578656. doi:10.1590/s1807-59322009000600007.
- ↑ Beco, J.; Mouchel, J. (1 de outubro de 2002). "Understanding the Concept of Perineology" (en inglés) 13 (5): 275–277. ISSN 0937-3462. PMID 12355284. doi:10.1007/s001920200060.