Cerco de Sagunto
| Cerco de Sagunto | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Parte de Segunda guerra púnica | |||||||||
| |||||||||
| Belixerantes | |||||||||
 Antiga Cartago
|
Saguntinos | ||||||||
| Líderes | |||||||||
| Aníbal | Descoñecido | ||||||||
| Forzas en combate | |||||||||
| Descoñecido | Descoñecido | ||||||||
| Baixas | |||||||||
| Grandes | Toda a forza militar e baixas civís | ||||||||
O cerco de Sagunto tivo lugar no ano 219 a. C. entre os cartaxineses e os saguntinos na cidade de Saguntum, simbolizou o inicio da segunda guerra púnica.
Aníbal[editar | editar a fonte]
Despois de que Aníbal fose nomeado comandante supremo de Iberia (221 a. C.) á idade de 26 anos, pasou dous anos perfeccionando os seus plans e completando os seus preparativos para conseguir o poder no Mediterráneo.[1] Os romanos non fixeron nada contra el aínda que recibiron advertencias dos preparativos de Aníbal. Os romanos chegaron centrados nos ilirios, que comezaran unha revolta, non reaccionaron cando lles chegou a noticia de que Aníbal estaba asediando Sagunto. A captura de Sagunto foi esencial para o plan de Aníbal. A cidade era unha das máis fortificadas da zona. Aníbal tamén buscaba o botín para pagar aos seus mercenarios, na súa maioría de África e da Península Ibérica.
Cerco[editar | editar a fonte]
Durante o asalto de Aníbal a Saguntum, sufriu algunhas perdas debido ás extensas fortificacións e á tenacidade dos saguntinos defensores, pero as súas tropas asaltaron e destruíron as defensas da cidade unha a unha. Aníbal foi gravemente ferido na perna por unha xavelina e a loita detívose durante unhas semanas mentres se recuperaba.[2]
Os saguntinos recorreron a Roma para pedir axuda, pero foron ignorados. No 218 a. C., despois de soportar oito meses de asedio, as últimas defensas dos saguntinos foron finalmente tomadas. Aníbal ofreceu perdoar á poboación a condición de que "estivesen dispostos a marchar de Saguntum, desarmados, cada un con dúas prendas". Cando rexeitaron a oferta e comezaron a sabotar a riqueza e as posesións da cidade, todos os adultos foron condenados a morte.[3]
Isto marcou o inicio da segunda guerra púnica. Aníbal tiña agora unha base de operacións dende a que podía abastecer ás súas forzas.
Consecuencias[editar | editar a fonte]
Despois do asedio, Aníbal intentou conseguir o apoio do senado cartaxinés. O senado (controlado por unha facción relativamente pro-romana liderada por Hannón o Grande) xa estivera varias veces en contra da belicosidade de Aníbal, e nunca lle deu apoio total e incondicional, mesmo cando estaba preto da vitoria só a cinco millas de Roma. Neste episodio, con todo, Aníbal conseguiu un apoio limitado que lle permitiu mudarse a Carthago Nova onde reuniu aos seus homes e informoulles das súas ambiciosas intencións. Aníbal emprendeu brevemente unha peregrinación relixiosa antes de comezar a súa marcha cara aos Pireneos, os Alpes e a propia Roma. A seguinte fase da guerra estivo marcada polas extraordinarias vitorias cartaxinesas en Trebia, o Lago Trasimeno e a batalla de Cannas.
Legado[editar | editar a fonte]
A finais do século I o cerco de Sagunto foi descrito con moito detalle polo autor latino Silio Itálico na súa epopea Púnica. Nos seus versos destacan varios líderes e heroes saguntinos (Sicoris, Murrus, Theron), así como unha princesa guerreira libia que loita por Cartago (Asbyte), pero moi poucos historiadores dan crédito ao conto como fonte histórica.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Polybius (1922). The Histories, Volume II. Harvard University Press. p. 41. ISBN 0-674-99152-4.
- ↑ John, Prevas (2017). Hannibal's oath : the life and wars of Rome's greatest enemy. MA. ISBN 9780306824241. OCLC 962551578.
- ↑ "History of Rome, XXI". gutenberg.org. Consultado o 2013.