Castelán centroamericano

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Castelán centroamericano
Outros nomes:Español centroamericano
Falado en: América Central
Total de falantes: 43 000 000 en total
  • LN: 39 000 000 (2018)
  • L2: 4 000 000 (Instituto Cervantes 2018)
Familia: Indoeuropea
 Itálica
  Románica
   Occidental
    Galoibérica
     Iberorrománica
      Ibero-occidental
       Castelán
        Castelán centroamericano
Escrita: Alfabeto latino
Estatuto oficial
Lingua oficial de: Guatemala
O Salvador
Honduras
Nicaragua
Costa Rica
Códigos de lingua
ISO 639-1: es
ISO 639-2: spa[1]
ISO 639-3: spa
SIL: SPN
Mapa
Status

O castelán centroamericano é o nome xeral dos dialectos da lingua castelá falados en América Central. Máis polo miúdo, o termo refírese á lingua castelá falada en Costa Rica, O Salvador, Guatemala, Honduras e Nicaragua. Malia que Panamá forma parte de América Central, o castelán panameño clasifícase como unha variedade do castelán caribeño.

En moitos casos, as variedades de castelán centroamericano amosan trazos intermedios entre as variantes conservadoras (chamadas "das terras altas") e as radicais do continente (chamadas "das terras baixas"). O principal punto de cohesión do castelán falado en América Central é o voseo.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "ISO 639-2 Language Code search". Library of Congress. Consultado o 7 de xullo de 2019. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Carvajal, N.; Gordillo, J. M. (2001). La propagación de bienes culturales latinoamericanos en los albores del siglo XXI. Tiempos de globalización y nuevos paradigmas de políticas culturales.
  • D’Introno, Francesco et al. (1995). Fonética y fonología actual del español. Madrid. Cátedra.
  • Alvar, Manuel (Ed.) (1996). Manual de dialectología hispánica. El español de América. Barcelona. Ariel.
  • Quesada Pacheco, Miguel Ángel (2000). El español de América. Cartago. Editorial Tecnológica.
  • Quilis, Antonio (1997). Principios de fonología y fonética españolas. Madrid. Arco/Libros
  • Tejera, María Josefina; en Perl, Mathias; Pörtl, Klaus (eds.) (1999). Identidad cultural y lingüística en Colombia, Venezuela y en el Caribe hispánico. Actas del Segundo Congreso Internacional del Centro de Estudios Latinoamericanos (CELA) de la Universidad de Maguncia en Germersheim, 1997.
  • Vaquero de Ramírez, M. (1996). El español de América I. Pronunciación. Madrid. Arco/Libros.
  • Zamora Munné, Juan; Guitart, Jorge M. (1988). Dialectología hispanoamericana. Salamanca. Publicaciones del Colegio de España.
  • Frago Gracia, Juan Antonio; Franco Figueroa, Mariano (2001). El Español de América. Servicio de Publicaciones de la Universidad de Cádiz. 
  • Canfield, De los Lincoln. (1988). El español de América, fonética. Barcelona. Crítica.