Altura (magnitude)

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

A altura é unha magnitude física que expresa a distancia medida en vertical que presenta un obxecto en repouso ou movemento respecto dun plano de referencia. O cálculo da altura é necesario para analizar tanto as caídas libres como os tiros parabólicos.

Altura máxima nun tiro parabólico[editar | editar a fonte]

Tiro parabólico.

A altura máxima nun tiro parabólico pode calcularse partindo da ecuación da velocidade do tiro parabólico na súa compoñente vertical.

Datos previos[editar | editar a fonte]

Para os cálculos nun tiro parabólico destas características, tómase coma vector de posición inicial o da posición de tiro, e polo tanto:

(1) e (2)

Ademais, a descomposición do vector da velocidade inicial permite saber que:

(3) e (4)

forzas verticais e non horizontais.

Cálculo[editar | editar a fonte]

Dado que, partindo dunha velocidade inicial ascendente, é o punto máis alto e onde comeza a descender, cando chega á altura máxima o obxecto ten velocidade nula e polo tanto pódese calcular despexando o tempo que tarda en chegar a ese punto:

facendo un último paso en función da ecuación (3).

Este é o tempo que se tarda en acadar a altura máxima, e polo tanto pódese substituír na ecuación da posición vertical da partícula. Neste caso para a posición vertical, como xa se dixo (1), colócase o centro do sistema de coordenadas coincidindo co punto de lanzamento inicial, e polo tanto :

Para a posición horizontal tamén se fai unha simple substitución do valor do tempo na ecuación do vector horizontal, sabendo que a posición inicial e a aceleración nesa dirección son nulas:

e substituíndo a descomposición das compoñentes das velocidades en función das ecuacións (3) e (4):

que, como se pode comprobar comparando cos resutados do alcance, é a metade da distancia horizontal que se acada no máximo desprazamento horizontal.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]