Tálero de convención

O tálero de convención (en alemán: Konventionstaler) foi unha moeda de prata padrón do Sacro Imperio Romano Xermánico, entre 1754 e mediados do século XIX.^[1]

O exemplo máis sobranceiro de tálero de convención é o coñecido como Tálero de María Tareixa.^[2]^[3]

Historia[editar | editar a fonte]

A súa creación supuxo un intento de unificar os diferentes táleros en circulación. Para tal efecto, os estados soberanos, entre os que destacaban Baviera e Austria, asinaron o 20 de setembro de 1753 un tratado monetario denominado Konventionsfuß.^[2]

O tálero de convención ou konventionstaler foi, xa que logo, sucesor de moedas como o kronentaler e sobre todo o reichstaler, que equivalía a 1/9 do marco de Colonia, o que supuña unha desvalorización.^[4]^[5]

Como consecuencia do novo tratado de unión monetaria asinado en 1837, Alemaña acabou por substituír, en 1838, o tálero de convención polo tálero prusiano (equivalente a 1/14 do marco de Colonia).^[1]^[2]

Pola súa banda, o Imperio Austríaco mantivo a súa produción ata 1857, pouco antes da adopción do vereinstaler e, posteriormente, do florín austrohúngaro.^[1]^[2]^[6]

Valor e equivalencias[editar | editar a fonte]

O konventionstaler instituíuse co peso e valor da décima parte dun marco de Colonia de prata, ou 23,39 gramos. Este é o motivo de que habitualmente luza a lenda X EINE FEINE MARK ou a súa abreviatura XEF MARK ("10 partes dun marco de prata fina")^[1]^[2]

1 tálero de convención = 2 floríns austrohúngaros = 40 groschen = 120 kreuzer.
1 tálero de convención = 2,4 floríns dos estados alemáns do Sur = 144 kreuzer.
1 tálero de convención = 1¹⁄₃ do tálero de conta dos estados do Norte a = 32 groschen).