Samuel Nathaniel Behrman
| Samuel Nathaniel Behrman | |
|---|---|
 | |
| Nacemento | 9 de xuño de 1893 |
| Lugar de nacemento | Worcester, Massachusetts |
| Falecemento | 9 de setembro de 1973 |
| Lugar de falecemento | Nova York |
| Nacionalidade | Estados Unidos de América |
| Alma máter | Universidade Harvard e Universidade de Columbia |
| Ocupación | dramaturgo, guionista e escritor |
| Premios | Fellow of the American Academy of Arts and Sciences |
| Na rede | |
     | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Samuel N. Behrman, nado o 9 de xuño de 1893 en Worcester, Massachusetts, e morto o 9 de setembro de 1973 en Nova York, foi un dramaturgo e guionista estadounidense.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Na década de 1930 e1940 Behrman estivo considerado o principal autor da alta comedia de Broadway, escribiu obras para as actrices Ina Claire, Katharine Cornell, Jane Cowl e o equipo de actores de Alfred Lunt e Lynn Fontanne. Entre os seus principais éxitos estiveron The Second Man (1928), Biography (1932), End of Summer (1936), e No Time for Comedy (1939). A súa adaptación teatral da novela de Enid Bagnoldl, Serena Blandish, converteuse nun éxito para a actriz Ruth Gordon. Tamén adaptou obras de Jean Giraudoux, Marcel Achard e un relato de William Somerset Maugham. Co compositor Harold Rome adaptou a triloxía Fanny de Marcel Pagnol a unha comedia musical para a escena.
Hollywood[editar | editar a fonte]
En Hollywood traballou en guións para Greta Garbo, incluíndo Queen Christina, Conquest e o seu último filme Two-Faced Woman. Con Sonya Levien escribiu o guión da adaptación cinematográfica de Liliom de Ferenc Molnar con Charles Farrell e Rose Hobart. As súas experiencias en Hollywood colleron forma dramática en Let me Hear the Melody (1951).
As comedias de Berhman celebran repetidamente a tolerancia e xenerosidade das persoas, aínda co risco de seren vulnerables ós fanáticos e oportunistas.
Behrman escribiu para The New Yorker, parte dos seus escritos recolléronos Max Beerbohm e Joseph Duveen en senllos libros. Os seus ensaio biográficos apareceron no The New Yorker, e máis tarde en dous volumes The Worcester Account (1955) e People in a Diary (1972).
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Robert F. Gross. S. N. Behrman: A Research and Production Sourcebook. Greenwood Press, 1992.
- Kenneth T. Reed. S. N. Behrman. Twayne Publishers, 1975.
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
| Control de autoridades |
|
|---|
