Samuel Nathaniel Behrman

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Samuel Nathaniel Behrman
Nacemento9 de xuño de 1893
Lugar de nacementoWorcester, Massachusetts
Falecemento9 de setembro de 1973
Lugar de falecementoNova York
NacionalidadeEstados Unidos de América
Alma máterUniversidade Harvard e Universidade de Columbia
Ocupacióndramaturgo, guionista e escritor
PremiosFellow of the American Academy of Arts and Sciences
Na rede
IMDB: nm0067103 Allocine: 73407 Allmovie: p315783 IBDB: 8562 Editar o valor em Wikidata
editar datos en Wikidata ]

Samuel N. Behrman, nado o 9 de xuño de 1893 en Worcester, Massachusetts, e morto o 9 de setembro de 1973 en Nova York, foi un dramaturgo e guionista estadounidense.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Na década de 1930 e1940 Behrman estivo considerado o principal autor da alta comedia de Broadway, escribiu obras para as actrices Ina Claire, Katharine Cornell, Jane Cowl e o equipo de actores de Alfred Lunt e Lynn Fontanne. Entre os seus principais éxitos estiveron The Second Man (1928), Biography (1932), End of Summer (1936), e No Time for Comedy (1939). A súa adaptación teatral da novela de Enid Bagnoldl, Serena Blandish, converteuse nun éxito para a actriz Ruth Gordon. Tamén adaptou obras de Jean Giraudoux, Marcel Achard e un relato de William Somerset Maugham. Co compositor Harold Rome adaptou a triloxía Fanny de Marcel Pagnol a unha comedia musical para a escena.

Hollywood[editar | editar a fonte]

En Hollywood traballou en guións para Greta Garbo, incluíndo Queen Christina, Conquest e o seu último filme Two-Faced Woman. Con Sonya Levien escribiu o guión da adaptación cinematográfica de Liliom de Ferenc Molnar con Charles Farrell e Rose Hobart. As súas experiencias en Hollywood colleron forma dramática en Let me Hear the Melody (1951).

As comedias de Berhman celebran repetidamente a tolerancia e xenerosidade das persoas, aínda co risco de seren vulnerables ós fanáticos e oportunistas.

Behrman escribiu para The New Yorker, parte dos seus escritos recolléronos Max Beerbohm e Joseph Duveen en senllos libros. Os seus ensaio biográficos apareceron no The New Yorker, e máis tarde en dous volumes The Worcester Account (1955) e People in a Diary (1972).

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Robert F. Gross. S. N. Behrman: A Research and Production Sourcebook. Greenwood Press, 1992.
  • Kenneth T. Reed. S. N. Behrman. Twayne Publishers, 1975.

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]