Saltar ao contido

Rubem Fonseca

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaRubem Fonseca
Biografía
Nacemento11 de maio de 1925 Editar o valor en Wikidata
Juiz de Fora, Brasil Editar o valor en Wikidata
Morte15 de abril de 2020 Editar o valor en Wikidata (94 anos)
Río de Xaneiro, Brasil Editar o valor en Wikidata
Causa da morteinfarto agudo de miocardio Editar o valor en Wikidata
EducaciónFaculdade de Direito da Universidade Federal do Rio de Janeiro (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
Actividade
Lugar de traballo Río de Xaneiro Editar o valor en Wikidata
Ocupaciónescritor, novelista, xornalista, guionista, escritor de contos Editar o valor en Wikidata
Período de actividade1963 Editar o valor en Wikidata -
Obra
Obras destacables
Familia
FillosJosé Henrique Fonseca Editar o valor en Wikidata
Premios
Descrito pola fonteRubem Fonseca, Giant of Brazilian Literature, Dies at 94 (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Sitio webeducacao.globo.com… Editar o valor en Wikidata
IMDB: nm0284707 Allocine: 75112 BNE: XX1136450 Editar o valor en Wikidata

José Rubem Fonseca, nado en Juiz de Fora (Minas Xerais) o 11 de maio de 1925[1] e finado no Río de Xaneiro o 15 de abril de 2020,[2] é un escritor brasileiro. En 2003 recibiu o Premio Camões, o máis prestixioso galardón literario da lingua portuguesa.

En 2004 foi Premio Rosalía de Castro do Centro PEN Galicia.[3]

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Estudou Dereito na Universidade do Brasil (actual Universidade Federal do Río de Xaneiro)[4], e exerceu diversas actividades antes de dedicarse por completo á literatura. En decembro de 1952 foi nomeado comisario de policía en Río de Janeiro. Entre setembro de 1953 e marzo de 1954 estudou administración de empresas na Universidade de Nova York. De regreso no Brasil, en 1954 comezou a dar clases de psicoloxía na Fundação Getúlio Vargas. Deixou a policía en 1958 e traballou na Light.

É viúvo de Théa Maud, e ten tres fillos: Maria Beatriz, José Alberto e o cineasta José Henrique Fonseca.

Obra

[editar | editar a fonte]

As obras de Rubem Fonseca adoitan retratar en estilo seco e directo a luxuria e a violencia urbana, con personaxes marxinais e miserables, incluídos asasinos e prostitutas. A través da ficción trata a historia do seu país, como nas novelas Agosto, en que aparecen as conspiracións que remataron co suicidio de Getúlio Vargas, ou O selvagem da ópera, onde retrata a vida de Carlos Gomes.

Escribiu guións para películas, entre os que destacan Uma garota de programas (1971), Stelinha (1990) ou A grande arte (1992), gañadores de diversos premios.[5]

O avogado Mandrake, é un personaxe recorrente na súa obra, e foi adaptado a unha serie de televisión pola canle HBO, con guión do seu fillo.[6]

É un dos mais prestixiosos escritores brasileiros contemporáneos e un dos expoñentes máximos da literatura de lingua portuguesa. Traducido en todo o mundo, a súa obra foi publicada en Portugal, desde 2010, pola Sextante Editora.[7]

Novelas

[editar | editar a fonte]
  • O caso Morel (1973). En españolː El caso Morel, RBA Libros, 2012.
  • A grande arte (1983). En 2013 11x17 e Sextante Editora.
  • Bufo & Spallanzani (1986). Sextante Editora en 2013.
  • Vastas emoções e pensamentos imperfeitos (1988). Dom Quixote en 1990.
  • Agosto (1990). Leya en 2017. Sextante Editora 2013.
  • O selvagem da ópera (1994). Sextante Editora en 2018.
  • E do meio do mundo prostituto só amores guardei ao meu charuto (1997). Campo das Letras en 1999.
  • O doente Molière (2000). Edições Asa en 2002.
  • Diário de um Fescenino (2003). Campo das Letras.
  • Mandrake, a Bíblia e a Bengala (2005). Campo das Letras en 2006.
  • O seminarista (2009). Sextante Editora en 2011.
  • José (2011). Sextante Editora en 2012.

Contos

[editar | editar a fonte]
  • Os prisioneiros (1963)
  • A coleira do cão (1965). Companhia das Letras en 1991.
  • Lúcia McCartney (1967)
  • O homem de fevereiro ou março (1973)
  • Feliz Ano Novo (1975)
  • O cobrador (1979). Companhia das Letras en 2005.
  • Romance negro e outras histórias (1992). Campo das Letras en 2003.
  • O buraco na parede (1995). Campo das Letras.
  • Histórias de amor (1997)
  • A confraria dos espadas (1998). Campo das Letras en 2001.
  • Secreções, excreções e desatinos (2001). Campo das Letras.
  • Pequenas criaturas (2002). Campo das Letras.
  • 64 Contos de Rubem Fonseca (2004). Companhia das Letras.
  • Ela e outras mulheres (2006). Campo das Letras en 2008.
  • Axilas e Outras Histórias Indecorosas (2011). Sextante Editora en 2017.
  • Amálgama (2013). Sextante Editora en 2014.
  • Histórias Curtas (2015). Sextante Editora en 2016.
  • Calibre 22 (2017). Sextante Editora en 2018.
  • Carne Crua (2018). Sextante Editora en 2019.

Outros

[editar | editar a fonte]
  • O romance morreu (crónicas, 2007). Companhia das Letras.

Premios

[editar | editar a fonte]
  • Coruja de Ouro polo guión de Relatório de um homem casado, filme dirixido por Flávio Tambellini
  • Kikito do Festival de Gramado, polo guión de Stelinha, dirixido por Miguel Faria Jr.
  • Premio da Associação Paulista de Críticos de Arte polo guión de A grande arte, filme dirixido por Walter Salles Jr.
  • Prêmio Jabutiː 1969, 1983, 1996, 2002, 2002, 2014
  • Premio de Literatura Latinoamericana y del Caribe Juan Rulfo, 2003
  • Premio Rosalía de Castro do Centro PEN Galicia, 2004
  • Correntes de Escrita (Póvoa de Varzim), 2012
  • Premio Iberoamericano de Narrativa Manuel Rojas, 2012
  • Premio Machado de Assis, 2014

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ lecturalia.com. "Rubem Fonseca: libros y biografía autor". Lecturalia (en castelán). Consultado o 2020-04-13. 
  2. ↑ Coutinho, Isabel. "Morreu Rubem Fonseca, o escritor “peripatético” que gritava vivas à língua portuguesa". PÚBLICO (en portugués). Consultado o 2020-04-15. 
  3. ↑ "O PEN clube entregou os premios Rosalía de Castro ás literaturas ibéricas". La Voz de Galicia. 2004-09-30. Consultado o 2020-12-12. 
  4. ↑ "▷ Biografía de Rubem Fonseca". Todo Biografías (en castelán). 2019-03-30. Consultado o 2020-04-13. 
  5. ↑ "Rubem Fonseca". Agencia Literaria Carmen Balcells (en castelán). Consultado o 2020-04-13. 
  6. ↑ "Mandrake (série)" (en portugués). 2019-06-04. 
  7. ↑ "Rubem Fonseca. Wook". www.wook.pt (en portugués). Consultado o 2020-04-13. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • BARROS, Fellipe Ernesto. Do repugnante ao belo: o excremento como sublime em Copromancia, de Rubem Fonseca. Monografia (Trabalho de conclusão de curso), UFAL, Maceió, 2010.
  • JESUS, Manuela Sena de. De amor e dor: Eros e Thanatos em contos de Rubem Fonseca. Dissertação (Mestrado em Literatura Brasileira), UEFS, Feira de Santana, 2005.
  • MEDEIROS, Leonardo Barros. A representação do real em Rubem Fonseca: Agosto entre o histórico e o policial. Dissertação (Mestrado em Letras Vernáculas), UFRJ, Rio de Janeiro, 2013.
  • MORAIS JUNIOR, Luis Carlos de. "O mago artificial", in O Estudante do Coração. Rio de Janeiro: Quártica, 2010.
  • PEREIRA, Francisco Afrânio Câmara. Por dentro da cidade: solidão e marginalidade em Rubem Fonseca. Tese (Doutorado em Estudos da Linguagem), UFRN, Natal, 2011.
  • PEREIRA, Francisco Afrânio Câmara. Livro de ocorrências: caminhos do amor e do ódio na obra de Rubem Fonseca. Dissertação (Mestrado em Letras), UFPB, João Pessoa, 1997.
  • PETROV, Petar Dimitrov. O Realismo na Ficção de José Cardoso Pires e Rubem Fonseca. Lisboa: Algés, 2000.
  • POLESSA, Maria Luiza de Castro. Rubem Fonseca: Retratos e Conversas. Universidade Federal do Rio de Janeiro, 1986.
  • SANTOS, Rosa Maria dos. O Conto Policial em Poe e Rubem Fonseca. Universidade Estadual Paulista, São José do Rio Preto, 1998.
  • SILVERMAN, Malcolm. "Rubem Fonseca", págs. 261-277, in Moderna Ficção Brasileira 2. Ed. Rio de Janeiro: Civilização Brasileira/MEC, 1981.
  • SILVA, Deonísio da. Rubem Fonseca. Coleção Perfis do Rio. Rio de Janeiro: Relume-Dumará/Rio Arte, 1996.
  • TELLO Garrido, Romeo. La Violencia como Estética de la Misantropia. Cuatro Acercamientos a la Obra de Rubem Fonseca. México, 1993.
  • VÁLIO, Simone Cristina. Embates na arena de papel: o "jogo" narrativo dos contos de Rubem Fonseca. 2008. 227 p. Tese (Doutorado em Teoria e História Literária) – Instituto de Estudos da Linguagem, Unicamp, 2008.
  • VIEGAS, Ana Cristina Coutinho. Campos Recepcionais na Obra de Rubem Fonseca. Universidade Federal do Rio de Janeiro, 1998.
  • VIEIRA, Nelson H. An ‘Uncanny’ Vision of Art and Reality in Brazil: Rubem Fonseca’s Bufo & Spallanzani. Brown University, /n/d/

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rubem_Fonseca&oldid=6756459»