Relacións públicas
As relacións públicas son o conxunto de actividades informativas, coordinadas de modo sistemático, relacionadas co intercambio de informacións entre un individuo, organización (público ou privada), ou unha organización non gobernamental e o seu público.[1] Como ciencia, abrangue o coñecemento científico que explica, prevé e controla o exercicio de poder no sistema entre as organizacións e os seus públicos. Como actividade, á súa vez, desempeña o exercicio da administración da función política organizacional. Sendo así, as relacións públicas é a administración da función política, da comunicación e do conflito.[2]
Na Asemblea Mundial, aprobada por 33 países, foi definido que o exercicio das relacións públicas require accións planeadas con apoio na pescuda, na comunicación sistemática e na participación programada a fin de elevar o nivel de entendemento, solidariedade e colaboración entre unha entidade e os grupos sociais a ela vinculados. Polo tanto, as relacións públicas promoven o desenvolvemento recíproco entre as entidades e as comunidades ás que pertencen.[3]
Historia[editar | editar a fonte]
Hai cinco mil anos, a aristocracia da China xa empregaba técnicas parecidas coas das modernas relacións públicas.[4] O inicio no occidente é incerto, con varios rexistros da actividade datados o século XVIII. Arceo Varcas en 1802 usaría o termo relacións públicas de xeito análogo á actividade actual, ben como o reverendo Hoyt empregou o termo en connotación coa idea de responsabilidade social corporativa.[5] Porén, a primeira gran preocupación colectiva de empresarios cos seus públicos ocorreu durante a Revolución Industrial, no século XIX, e coa publicación de The Public Relations and duties of the legal profession proferida en 1882, o termo relacións públicas foi obxecto de debate por primeira vez. Daquela, o relator Dorman Eaton entendía como responsabilidade desta actividade "ollar polo benestar do público".[4] Foi aínda o mesmo ano que o magnate norteamericano William Henry Vanderbilt, ó ser criticado pola pésima calidade das súas ferrovías, emitiu a icónica frase "Public be damned!", amosando involuntariamente a necesidade dunha abordaxe técnica entre as entidades e a opinión pública.[6] A partir dese intre, a industria comezou a ser atacada por líderes de goberno e escritores famosos.[7]
A situación vixente en América do Norte daquela época non era distinta noutros países. En España, por exemplo, a maximización dos lucros das empresas estaba por enriba de calquera tipo de consideración social, o que acabou xerando xa a partir do final do século XIX, protestas e reivindicacións crecentes, impulsados por publicacións como La solidariedad (1870) e La Emancipación (1871).[5]
Durante o século XX, a actividade foi estruturada e estudada con rigor científico polos norteamericanos, sobre todo polo xornalista e publicitario Ivy Ledbetter Lee.[4] Esa orixe deuse pola estimulante necesidade económico-empresarial, pois os empresarios decatáronse de que necesitaban da figura dun especialista que comprendese tanto ós seus públicos externos como os internos para o bo funcionamento das súas organizacións. Foi nese contexto que xurdiu Lee, fundando, con George Parker a axencia Parker & Lee en 1906, a partir da cal entraría en acción un servizo de prensa.[8]
Naquel momento, a Familia Rockefeller estaba sendo moi criticada pola opinión pública por conta do conflito entre mineiros e as forzas militares do Colorado que ficou coñecido como o massacre de Ludlow. O conflito resultou na morte de 19 a 26 persoas, incluíndo dúas mulleres e 11 nenos.[9] Lee alertou á Familia Rockefeller que eles estaban perdendo apoio popular e desenvolveu unha estratexia para que Rockefeller Júnior a executara a fin de recuperar o seu prestixio coa clase traballadora. Parte do plano elaborado por Lee foi enviar a Júnior persoalmente para conversar cos mineiros e as súas familias, inspeccionar as súas condicións de traballo, as súas casas, e especialmente ouvir as súas queixas persoais. A estratexia atraeu a atención dos medios, que pasou a divulgar unha versión máis humanizada dos Rockefeller.[10]
Porén, atribuír a paternidade da actividade mundial a Lee é unha cuestión controvertida, xa que el se consideraba un publicista, e non un relacións-públicas. Moitos académicos atribúen a Edward Bernays, sobriño de Sigmund Freud, ser o pioneiro.[11] Con outro tipo de abordaxe, Bernays defendía a manipulación de masas e individuos, e desa forma axudou a popularizar nos Estados Unidos de América as actividades das relacións públicas. Foi el o primeiro profesor de relacións públicas nunha universidade e autor da primeira obra académica dedicada á área, nomeada de Crystallizing Public Opinion. O primeiro cliente de Bernays foi a Corporación de Tabaco Americana. Contratado para ampliar o consumo de cigarros nos EUA, Bernays entendeu que, se buscase unha forma de asocialo ó poder masculino e ós desexos inconscientes das mulleres de derrubalo, o cigarro sería máis atractivo para o público feminino.[12]
Tralo remate da primeira guerra mundial, a sociedade norteamericana pasou a esixir cada vez máis informacións dos seus gobernantes. O Presidente Roosevelt pasou a esixir a presenza de técnicas de relacións públicas no seu goberno, e iso converteríase imperativo na segunda guerra mundial, cando o goberno tivo que desenvolver un intenso traballo para explicar o motivo que levou o país a entrar no conflito. A partir de entón, as relacións públicas desenvolvéronse en todo o mundo, sofisticando as súas técnicas e desenvolvendo os conceptos. Creáronse os primeiros cursos en universidades e colexios e os libros comezaron a proliferar. Nese escenario, órganos especializados e asociacións nacionais xurdiron nos Estados Unidos, en Inglaterra, en Francia, en Italia e no Brasil, culminando no I Congreso Internacional de Relacións Públicas en 1954, que consolidou a actividade profesional e o campo científico.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Grunig, James (1984). Managing Public Relations (en inglés) (1ª ed.). Orlando: Holt, Rinehart & Winston. p. 565. ISBN 9780030583377.
- ↑ Porto Simões, Roberto (1995). Função Política (1ª ed.). Orlando: Summus Editorial. p. 250. ISBN 853230480X.
- ↑ "Primera Asamblea Mundial de Asociaciones de Relaciones Públicas 1er Foro Mundial de Relaciones Públicas 12 de Agosto de 1978" (en castelán). Universidad Interamericana. Arquivado dende o orixinal o 30 de xullo de 2016. Consultado o 9 de maio de 2017.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Grunig, James (2003). "A função das relações públicas na administração e sua contribuição para a efetividade organizacional e societal". Capa (en portugués) 24 (39). doi:10.15603/2175-7755/cs.v24n39p67-92. Consultado o 15 de novembro de 2018.
- ↑ 5,0 5,1 Castillo, Esparcia (2004). Investigación sobre la evolución histórica de las relaciones públicas (1ª ed.). Madrid: Universidad Complutense de Madrid. p. 43-62. ISSN 1988-3056.
- ↑ Elmo Scott Watson (6 de setembro de 1936). "The Truth About that “Public Be Damned” Interview" (en inglés). Lake Benton Valley News. Consultado o 9 de maio de 2017.
- ↑ Frazier, Moore (1981). Princípios casos e Problemas de Relações Públicas (2ª ed.). R.D. Irwin; 8th edition. ISBN 978-0256025361.
- ↑ Kunsch, Margarida (2009). Relações Públicas, história, teorias e estratégias nas organizações contemporâneas (2ª ed.). São Paulo: Saraiva. p. 9. ISBN 978-85-02-08184-0.
- ↑ Watner, Carl (1999). I Must Speak Out: The Best of The The Voluntaryist 1982 - 1999. San Francisco, CA: Fox & Wilkes. p. 258. ISBN 0930073339.
- ↑ Robert L. Heath, ed. Encyclopedia of public relations (2005) 1:485
- ↑ BARQUERO CABRERO, JOSÉ DANIEL (2007). O Livro de Ouro das Relações Públicas (1ª ed.). Lisboa: Porto Editora. p. 129-130. ISBN 978-972-0-06040-2.
- ↑ "O Sobrinho de Freud explica". Revista Trip. Arquivado dende o orixinal o 11 de abril de 2017. Consultado o 4 de febreiro de 2014.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Cutlip, Scott (1994). The Unseen Power: Public Relations: A History. Lawrence Erlbaum Associates. ISBN 0-8058-1464-7.
- Cutlip, Scott (1995). Public Relations History: from the 17th to the 20th Century. Lawrence Earlbaum Associates. ISBN 0-8058-1780-8.
- Heitmueller, Lars M. (2012). Corporate Communication Map: Outline of an interactive Overview of the fundamental Models and Theories of Public Relations. Arquivado dende o orixinal o 08 de outubro de 2013. Consultado o 22 de xuño de 2017.
