Phan Thị Kim Phúc

Phan Thị Kim Phúc
Biografía
Nacemento	27 de xullo de 1963 (60 anos); Trang Bang (Vietnam do Sur)
Embaixadora de Boa Vontade da UNESCO
	novembro de 1997 –
Datos persoais
Residencia	Toronto
País de nacionalidade	Canadá (1997–); Vietnam (–1997); Vietnam do Sur
Relixión	Cristianismo e Cao dai (pt)
Educación	Universidade da Habana
Actividade
Ocupación	escritora , embaixadora de Boa Vontade da UNESCO
Lingua	Lingua inglesa e Lingua vietnamita
	Premios (11 de febreiro de 2019) Prêmio Dresden (pt) ; (27 de outubro de 2005) Order of Ontario (en) ;

Phan Thị Kim Phúc, tamén coñecida como Kim Phúc, nado en Trảng Bàng o 2 de abril de 1963, é unha muller vietnamita, embaixadora de boa vontade da UNESCO.^[1] Con nove anos acadou sona ao aparecer nunha foto da guerra de Vietnam^[2] cando fuxía da súa aldea, que estaba baixo un bombardeo de napalm. A imaxe, tomada por Huynh Cong Ut da axencia Associated Press o 8 de xuño de 1972, recibiu o World Press Photo^[3] en 1972 e o Premio Pulitzer for Photographic Reporting^[4] en 1973.

Kim Phúc reside actualmente no Canadá e ten dous fillos.

O seu relato á BBC[editar | editar a fonte]

Kim contou á BBC a súa experiencia:

En 1972, os estadounidenses lanzaron unha bomba de napalm sobre a miña aldea do sur de Vietnam. Un fotógrafo, Nick Ut, fíxome unha foto fuxindo do lume, a foto que é tan famosa hoxe en día. Lembro que tiña 9 anos, só era unha nena. Aquela noite, nós, na aldea, escoitamos que viñan os Viet Cong e que querían usar a aldea como base. Despois, de día, viñeron e puxéronse a loitar na aldea. Tiñamos moito medo. Lembro que a miña familia decidiu buscar refuxio nun templo porque críamos que era un lugar sagrado. Críamos que se nos agochábamos alí, estaríamos a salvo. Non cheguei a ver explotar a bomba de napalm; Só lembro que, de súpeto, vin lume que me rodeaba. De súpeto, prendeu lume toda a miña roupa, e sentín que as chamas me queimaban o corpo, especialmente o brazo. Nese momento, pasóuseme pola cabeza que me volvería fea polas queimaduras, que xa non sería unha nena coma as demais. Estaba aterrada, porque de súpeto xa non vin a ninguén preto de min, só lume e fume. Estaba chorando e, de milagre, non me queimaban os pés cando corría. Só sei que comecei a correr, correr e correr. Os meus pais non poderían escapar do lume, polo que decidiron regresar ao templo e continuar alí acubillados. A miña tía e dous curmáns meus morreron. Un deles tiña 3 anos e o outro só 9 meses, eran dous bebés. Entón atravesei o lume.

Kim Phuc^[5]