Musicoterapia
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde maio de 2018.) |
A musicoterapia consiste no uso da música dentro dunha estrutura organizada de traballo cun fin terapéutico.
Obxectivos e recoñecementos
[editar | editar a fonte]Os seus obxectivos inclúen restaurar, potenciar ou manter a saúde das persoas. Para iso utilízanse técnicas e procedementos específicos da disciplina. Dentro desta pódense atopar distintas correntes de pensamento e diversas influencias doutras disciplinas como a psicoloxía, a pedagoxía musical, o medicamento, a filosofía, a musicoloxía etc.
Incluída dentro das Terapias Creativas, recoñécese a existencia da musicoterapia como profesión en Estados Unidos desde 1950. Actualmente a musicoterapia estúdase no ámbito universitario en países como a Arxentina, o Brasil, Inglaterra e moitos outros[Cómpre referencia]. En España existe a titulación de máster ou posgrao, se aínda que é unha carreira universitaria como tal. Así mesmo, o Ministerio de Traballo non a recoñece a día de hoxe como profesión.
Pode ser un tipo de terapia en si mesma, aínda que o seu carácter interdisciplinario favorece a súa integración con outras modalidades terapéuticas.
A musicoterapia contempla aconteceres musicais e estéticos que promoven o desenvolvemento e recoñecemento de distintos aspectos da comunicación emocional das persoas. O musicoterapeuta debe comprender e non xulgar como de maior ou menor calidade as producións dos seus pacientes en tanto calidades técnicas dos mesmos
Entre as diversas técnicas usadas pódese distinguir primeiramente entre técnicas pasivas e activas segundo a música sexa escoitada ou executada en vivo. A musicoterapia aplícase tanto na práctica clínica como na social ou a educativa.
Inicios da musicoterapia
[editar | editar a fonte]Na Biblia, no primeiro libro de Samuel atopamos un exemplo de musicoterapia. Neste caso, o paciente é o rei Xaúl e o terapeuta o futuro rei David, polo contexto, podeos entender que se trata dalgunha enfermidade psicolóxica:
14 O Espírito do Señor retirouse de Xaúl, e o atormentaba un mal espírito, enviado polo Señor. 15 Os seus servidores dixéronlle: «Un mal espírito de Deus non deixa de atormentarte. 16 Baste que o noso señor o diga, e os servidores que te asisten buscarán un home que sepa tocar a cítola. Así, cando te asalte o mal espírito de Deus, el tocará a cítola, e ti haste de sentir aliviado».17 Xaúl respondeu aos seus servidores: «Buscádeme un home que toque ben e traédemo».
18 Entón interviu un dos seus servidores, dicindo: «Xusto coñezo a un filla de Iesé, o de Belén, que sabe tocar. Ademais, é valente e habilidoso guerreiro; fala moi ben, é de boa presenza e o Señor está con el».
19 Entón Xaúl enviou mensaxeiros a Iesé para dicirlle: «Envíame a teu fillo David, que está co rabaño». 20 Iesé tomó un asno, pan, un odre de viño e un cabrito, e llos enviou a Xaúl co seu fillo David. 21 David presentouse a Xaúl e se puxo ao seu servizo. Xaúl colleulle cariño e o fixo o seu escudeiro. 22 Despois mandou dicir a Xesé: «Que David se quede ao meu servizo porque ben me acae a súa presenza».
23 E cando un espírito de Deus asaltaba a Xaúl, David tomaba a cítola e tocaba. Xaúl calmaba e sentíase aliviado, e o mal espírito retirábase del.
Moitas civilizacións, ao longo da historia, recoñeceron a influencia que ten a música nas persoas e utilizaron os sons do tambor para efectuar terapias de grupo. O uso terapéutico dos sons, na actualidade segue unhas pautas definidas que, segundo os expertos, permiten atopar ritmos vitais e realizar interaccións creativas en grupo (para moitos terapeutas, a ferramenta sonora máis poderosa é o canto humano).
Neste sentido, os sentimentos humanos poden reflectirse na escala musical. Por exemplo: O bemol é o signo musical que expresa a dor e o sostido representa a alegría. Tendo en conta algunhas teorías, a escala de dó maior é nobre e franca, a de re maior, brillante; a de sol, guerreira; a de do menor, patética, e máis tristes aínda, as de fa e sol menor. Dise que a marcha fúnebre de Beethoven diminúe as pulsaciones do corazón, e os clásicos máis curativos son Mozart, Bach, Vivaldi, os clásicos da India, e a música Taoísta.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Léon Bence e Max Méreaux, Guía muy práctica de musicoterapia, Editorial Gedisa, Barcelona, 1988.
- Rolando Benenzon, Manual de musicoterapia, Paidós Ibérica, Barcelona, 1985.
- Betes del Toro, M, Fundamentos de musicoterapia, Morata, Madrid, 2000.
