Meiriño mor
Un meiriño mor ou meiriño maior era un cargo da administración rexia medieval con competencias administrativas, económicas, políticas e militares.
Era un cargo de designación real e cabeza nunha zona da administración, exercida a través doutros cargos como os meiriños menores. O meiriño mor era tradicionalmente un posto de confianza que o monarca confiaba a unha persoa nobre era un cargo moi cobizado.
Historia[editar | editar a fonte]
Na Galiza a organización administrativa é relativamente temperá e estabelecese antes que no resto do reino de Castela, constituíndo desde o inicio unha entidade administrativa separada. O sistema evolucionou ao longo do século XII, substituíndose os anteriores comissa e mandacións por tenzas e os antigos comités (condes) por tenentes [1] A primeira persoa á que se lle pode atribuír o carácter de gobernador xeral da Galiza é Raimundo de Borgoña, aínda que pola súa posición e a súa relación co monarca non se corresponde coa figura que estamos a tratar, pero xa en 1245 aparece claramente un funcionario que exerce o cargo.[2]
As tenzas principais na época eran:
- Trastámara: A provincia da Coruña ao norte do río Tambre;
- Montenegro
- Monterroso
- Sarria
- Lemos
- Turonio: O bispado de Tui
- Limia
Estas divisións non eran permanentes e dependían de quen ocupase o cargo, podéndose agrupar de maneira diversa baixo un mesmo meiriño.
Notas[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Jular Perez-Alfaro, Cristina (1990). Los Adelantados y merinos mayores de León (Siglos XII-XV). León: Universidade. Servizo de Publicacións (en castelán).