Lucrezia Borgia

Lucrezia Borgia
	;
Nome orixinal	(it) Lucrezia di Borgia
Biografía
Nacemento	18 de abril de 1480 ; Subiaco (Estados Pontificios)
Morte	24 de xuño de 1519 (39 anos); Ferrara, Italia
Causa da morte	parto
Lugar de sepultura	Corpus Domini Monastery (en) ; Tomb of Lucrezia Borgia and Alfonso I d'Este (en) ; Sala del Coro (en)
Relixión	Igrexa católica
Actividade
Ocupación	consorte, gobernante
Outro
Título	Duquesa
Familia	Bórgia (pt)
Cónxuxe	Afonso I d'Este (1502–1519); Alfonso de Aragão (1498–1500); Giovanni Sforza (1493, 1492 (Gregoriano)–1497)
Fillos	Giovanni Bórgia; () Alexandre VI; Rodrigo of Aragon; () Alfonso de Aragão; Alessandro d'Este; () Afonso I d'Este; Hércules II de Ferrara; () Afonso I d'Este; Hipólito II d'Este; () Afonso I d'Este; Alessandro d'Este; () Afonso I d'Este; Leonora d'Este; () Afonso I d'Este; Francesco d'Este; () Afonso I d'Este; Isabella Maria d'Este; () Afonso I d'Este
Pais	Alexandre VI e Vannozza dei Cattanei
Irmáns	Pedro Luis de Borja; César Borgia; Giovanni Bórgia; Gioffre Bórgia
	Sinatura
Descrito pola fonte	Enciclopedia Treccani; Obálky knih, ; Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Lucrezia Borgia (homónimos).

Lucrezia Borgia, nada en Subiaco o 18 de abril de 1480 e finada en Ferrara o 24 de xuño de 1519, filla ilexítima do cardeal Roderic Llançol de Borja (máis tarde papa Alexandre VI), foi unha das figuras femininas máis controvertidas do Renacemento italiano.

Traxectoria

Dende que tiña once anos estivo suxeita a unha política de matrimonio vinculada ás ambicións políticas do seu pai primeiro e logo do seu irmán César Borgia. Cando o seu pai accedeu ao trono papal, foi inicialmente dada como esposa a Xoán Sforza, señor de Pesaro, mais uns anos despois, trala anulación do seu matrimonio, Lucrecia casou con Afonso de Aragón, fillo ilexítimo de Afonso II de Nápoles. Un cambio nas alianzas, que achegou os Borgia ao partido pro-francés, conduciu ao asasinato de Afonso por orde de César.^[1]

Despois dun breve período de loito pasado en Nepi co seu primeiro fillo, Rodrigo de Aragón, Lucrecia participou activamente nas negociacións da súa terceira voda con Afonso I d'Este, primoxénito de Ercole, duque de Ferrara, quen tivo que aceptala como esposa.^[2] Na corte de Este, Lucrecia conseguiu facer esquecer a súa orixe como filla ilexítima do Papa, os seus dous matrimonios infrutuosos e todo o seu pasado tormentoso; de feito, grazas á súa beleza e á súa intelixencia, fíxose benquerida tanto pola súa nova familia como pola poboación de Ferrara.

Adquiriu fama de hábil política e diplomática, até o punto de que o seu marido chegou a confiarlle o manexo político e administrativo do ducado cando tiña que ausentarse de Ferrara. Tamén foi unha mecenas activa, acollendo na corte a poetas e humanistas como Ludovico Ariosto, Pietro Bembo, Gian Giorgio Trissino e Ercole Strozzi.

Dende 1512, por mor das desgrazas que a afectaron a ela e á casa ferraresa, Lucrecia comezou a usar un cilicio, inscribiuse na Orde Franciscana Secular, uniuse aos seguidores de San Bernardino e Catarina de Siena e fundou o Monte de Piedade de Ferrara para socorrer os pobres.^[3]^[4] Morreu en 1519, aos trinta e nove anos, debido a complicacións nun parto.

Notas

↑ Bradford 2005, p. 87.
↑ Cloulas 1989, p. 263-264.
↑ Bradford 2005, p. 290-291.
↑ Montanelli 2003, p. 346.

Véxase tamén

Bibliografía

Bellonci, Maria (2011). Lucrezia Borgia. Milán: Mondadori. ISBN 978-88-04-45101-3.
Bradford, Sarah (2005). Lucrezia Borgia. La storia vera. Milán: Mondadori. ISBN 88-04-55627-7.
Cloulas, Ivan (1989). I Borgia. Roma: Salerno Editrice. ISBN 88-8402-009-3.
Montanelli, Indro (2003). Storia d'Italia: il Rinascimento (vol. 2, 1250-1600). Milán.

[FOOTNOTEBradford200587-1] Bradford 2005, p. 87.

[FOOTNOTECloulas1989263-264-2] Cloulas 1989, p. 263-264.

[FOOTNOTEBradford2005290-291-3] Bradford 2005, p. 290-291.

[FOOTNOTEMontanelli2003346-4] Montanelli 2003, p. 346.

[1]

[2]

[3]

[4]