Limodoro pálido

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

O limodoro pálido, Limodorum trabutianum,[1] Batt. , 1886 é unha planta pertencente á familia Orchidaceae.[2]

O epíteto específico está dedicado ao botánico francés Lous-Charles Trabut (1853-1928).

Descrición[editar | editar a fonte]

É unha planta completamente semellante a Limodorum abortivum, da que se distingue polos seguintes caracteres morfolóxicos: inflorescencia de espiga máis densa con 10-20 flores parcialmente abertas e lixeiramente perfumadas, pétalos e sépalos máis voltados cara arriba; esporón curto, sacular, de 2-3 mm de longo ou simplemente incompleto ou completamente ausente; labelo nastriforme en vez de forma triangular; xinostemio máis grande.

Florece desde principios de maio ata principios de xuño.

Distribución e hábitat[editar | editar a fonte]

Ten unha distribución estenomediterránea, centro-occidental.

Crece en solos preferentemente calcáreos, en bosques abertos de caducifolios e coníferas, claros, arbustos, de 100 a 900 m sobre o nivel do mar.

Reprodución[editar | editar a fonte]

É unha especie con produción de semente exclusivamente por autogamia . Incluso nesta entidade, a autopolinización pode producirse mesmo sen a apertura das flores ( cleistogamia ) [3] .

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Guía das orquídeas de Galicia. Carlos Cortizo Amaro e Elvira Sahuquillo Balbuena. 2006, Baía Edicións
  2. Royal Botanic Gardens, Kew (ed.). "Limodorum trabutianum". Plants of the World Online (en inglés). Consultado o 5 de febreiro de 2021. 
  3. (GIROS & p. 261).

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Pierre Delforge (2001). Delachaux et Niestlé, ed. Guide des orchidées D'Europe, d'Afrique du Nord et du Proche-Orient (en francés). Lausanne. ISBN 2-603-01228-2. 
  • C. Del Prete e G. Tosi (1988). Mursia, ed. Orchidee spontanee d'Italia. Milán. 
  • Gruppo italiano per la ricerca sulle orchidee spontanee (GIROS), Orchidee d'Italia. Guida alle orchidee spontanee, Cornaredo (MI), Il Castello, 2009, ISBN 978-88-8039-891-2.
  • Sandro Pignatti (1982). Edagricole, ed. Flora d'Italia. Boloña. ISBN 88-506-2449-2. 

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]