Juan Vicente González
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 28 de maio de 1810 Caracas, Venezuela |
| Morte | 1 de outubro de 1866 (56 anos) Caracas, Venezuela |
 Member of the Chamber of Deputies of Venezuela (en)  | |
| | |
| Actividade | |
| Ocupación | Docente, Escritor, Historiador, Periodista, Político |
| Período de actividade | 1835 - |
Sinatura  | |
 | |
Juan Vicente González Delgado, nado en Caracas, Venezuela, arredor de 1810 e finado na mesma cidade o 1 de outubro de 1866, foi un escritor, xornalista, político e docente venezolano. Considérase o primeiro escritor romántico que tivo Venezuela no século XIX.[1]
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Primeiros anos
[editar | editar a fonte]Non se puido determinar quen eran os seus pais, nin a data exacta do seu nacemento. Dise que foi abandonado na casa de Francisco González, realista (leal á coroa) que o adoptou e puxo o seu apelido. Fixo os seus primeiros estudos co crego José Alberto Ezpinoza e logo ingresou na Universidade de Caracas e licenciouse en Humanidades.[2]
En 1827, cando Simón Bolívar regresou por derradeira vez a Venezuela, para evitar a separación da Gran Colombia, foi recibido cunha homenaxe na Universidade. No campus, González coñeceu de adolescente ao Libertador, ficando ese momento gravado na súa memoria.
Vida persoal
[editar | editar a fonte]En 1836 casou con Josefa Rodil, e comezou a ensinar gramática e historia en escolas privadas. Tiveron catro fillos:
- Juan Vicente González Rodil
- Jorge González Rodil
- Luis Eduardo González Rodil
- Isabel González Rodil
O segundo foi tamén un escritor e pedagogo destacado.[3]
Actividade política, docente e xornalística
[editar | editar a fonte]En 1847 foi nomeado deputado por Caracas e foi testemuña dos acontecementos do ataque ao Congreso do 24 de xaneiro de 1848.
En 1849 fundou o colexio El Salvador del Mundo en Caracas.
A pesar de comezar na masonería, foi clasificado como un home de ideas conservadoras. Por este punto de vista, non atopou favorable a Revolución de Marzo de 1858, que levou ao poder a Julián Castro, Manuel Philip Tovar e Fermín Toro. Tampouco sentiu afinidade coa Revolución Federal.
Do xornal El Heraldo e doutras publicacións combateu os réximes de forza. Iso molestou a moitos gobernantes. Estivo a piques de ser deportado en 1861, pero grazas ao esforzo de Pedro Gual, presidente da república, puido evitalo por un tempo. Tamén se opuxo á ditadura do xeneral José Antonio Páez (1861-1863), que lle valeu a reclusión de tres meses no cárcere da Guaira. Ao ser posto en liberdade, grazas aos bos oficios dalgúns masóns, recaeu nas súas críticas violentas ao goberno. O xeneral Páez molesto, mandouno de novo a prisión, esta vez no cárcere da Rotunda. Alí escribiu o seu Manual de Historia Universal, que é o primeiro dos seus libros coñecidos.
Cando os exércitos do mariscal Juan Crisóstomo Falcón triunfaron na Guerra Federal, viuno con simpatía, o que non impediu que de cando en vez dedicase tamén algúns ataques xornalísticos. Malia as paixóns políticas que o animaban, González era considerado honesto e amante da verdade. Escribiu unha favorable biografía sobre Juan Crisóstomo Falcón, a pesar de que volveu declararse o seu adversario.
Entre as súas obras destacan a biografía do heroe José Félix Ribas, "Las Mesenianas", un conxunto de elexías en prosa, "Ecos de las Bóvedas" e a obra inacabada "Historia del Poder Civil". No eido da poesía, Juan Vicente González publicou numerosas obras, destacando o seu soneto "A Bolívar".
No xornalismo, alcanzou a fama polo seu talento e virulencia na crítica. Foi fundador dos medios impresos El Venezolano, El Diario de la tarde e El Heraldo e editorialista dalgúns outros, entre eles La Prensa, o que provocaría polémica con xornalistas identificados co movemento liberal como Felipe Larrazabal, Estaislao Rendón, Guillermo Tell Villegas, Tomas Lander e Rafael Arvelo. Un ano antes da súa morte, estableceu a publicación Revista Literaria .
Obra escrita
[editar | editar a fonte]
Entre os grandes proxectos que Juan Vicente González concibiu como historiador, un dos máis importantes foi a de escribir unha serie de biografías dos venezolanos máis ilustres, que traducirían as características máis destacadas da época na que viviron, dende a Colonia, que se traducirían en 2000, pasando pola Independencia e o período que comeza en 1830.
A obra levaría por título Historia do poder civil en Colombia e Venezuela. Só publicou as biografías de José Manuel Alegría (1856), José Cecilio Ávila (1858), Martín Tovar Ponce (s/f), e a de José Félix Ribas (s/f), consideradas as máis importantes. Estas biografías están escritas en varios momentos da súa activa vida literaria. En 1835 escribe as súas "Epístolas Catalinarias sobre el 8 de Julio" onde ataca e combate o caudillismo.
Desde 1846 escribe Las Mesenianas. Nestes breves poemas en prosa describe con tristeza as súas impresións sobre a Venezuela que tanto coñeceu e amou. O título de Mesenianas está tomado das elexías escritas sobre Mesania, unha rexión de Grecia, polo abade francés Barthélemy e o poeta, tamén francés, Casimir Delavigne. As elexías que conforman a obra tratan temáticas moi diversas, pero todas teñen en común a preocupación polo que é venezolano, a exaltación dos valores nacionais e o culto aos heroes; ademais, todos amosan a fonda tristura coa que o autor presenciou os conflitos que, nos últimos anos da súa vida, esnaquizaron a súa terra natal. Juan Vicente González, o home que tan furiosamente atacara aos seus inimigos nos seus escritos, o apaixonado xornalista que usaba os peores insultos, narra con tenrura e gran elevación poética a morte de Andrés Bello ou escribe, con semellantes características, a oración fúnebre do polifacético Fermín Toro.
En 1851 publicouse Análisis ideológico de los tiempos de la Conjugación castellana de Andrés Bello con notas explicativas de JV González.[4] Ese mesmo ano traduciu do latín Arte poética de Horacio. Un curso de literatura española, precedido dun ensaio sobre a literatura da Idade Media, en 1852. El baile en Caracas, una sátira en versos (1854). Elementos de la Gramática latina, tradución del francés (1855)
En 1861, sendo encarcerado nos calabozos da Guaira, onde escribiu Un Manual de Historia Universal, sen referencia de ningún tipo, tamén compón á súa vez o Eco de las Bóvedas, unha especie de himno á situación bélica do país.
En 1863 publicou por entregas a segunda parte da súa Historia Universal.
En 1865 fundou a súa famosa "Revista Literaria", escribiu artigos críticos e traduciu aos grandes poetas universais. É unha das súas obras máis grandes, e tamén a última. Alí aparecen os seus primeiros traballos ensaísticos.
Libros publicados
[editar | editar a fonte]- Mis exequias a Bolívar: colección de varios rasgos dedicados a la nación venezolana (1842)
- Elementos de Ortología Castellana (1843)
- Curso de Literatura Española (1852)
- El baile en Caracas (1854)
- Elementos de la Gramática Latina (tradución do francés, 1855)
- Biografía de José Manuel Alegría (1856)
- Historia del Poder Civil en Colombia y Venezuela (1856-1870)
- Biografía de José Cecilio Ávila (1858)
- Biografía de Martín Tovar Ponce
- Biografía de José Félix Ribas
- Un Manual de Historia Universal (1861)
- Eco de las bóvedas (1861)
- Manual de Historia Universal, Segunda Parte (1863)
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Vásquez, Mireya (2010-09-16). "Las letras que queremos hoy: Romanticismo Social y Juan Vicente González". Las letras que queremos hoy. Consultado o 2022-05-01.
- ↑ "Juan Vicente González - EcuRed". www.ecured.cu (en castelán). Consultado o 2022-05-01.
- ↑ "Continuación IV". Jorge González Rodil (en castelán). 2019-04-26. Arquivado dende o orixinal o 24 de xullo de 2021. Consultado o 2022-05-01.
- ↑ "1 de octubre - Fallecimiento de Juan Vicente González - Notilogía". www.notilogia.com (en castelán). 2017-09-21. Consultado o 2022-05-01.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Juan Vicente González |
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Juan Vicente González en Efeméride venezolana Arquivado 29 de maio de 2012 en Wayback Machine.
