José Luis de Frutos
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde decembro de 2019.) |
 | Este artigo ou apartado contén afirmacións non neutrais e/ou texto que promociona o tema tratado de forma subxectiva sen achegar información neutral e verificable. Por favor, axude mellorando este artigo. |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 18 de setembro de 1949  Madrid, España |
| Morte | 26 de xuño de 2006 (56 anos) |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | judoka |
| Lingua | Lingua castelá |
| Deporte | Judo |
| Participou en | |
| 1976 | Xogos Olímpicos de 1976 |
José Luis de Frutos Molinero, nado en Madrid o 18 de setembro de 1949 e finado o 26 de xuño de 2006, foi un judoka español. Está considerado unha das figuras máis representativas do Judo no seu país e o que máis escola deixou tanto dentro como fóra de España. Na historia do Judo español quedará como o mellor especialista de ne-waza (modalidade de Judo no chan) de tódolos tempos; onde podería destacarse polo seu Tate-Shiho-Gatame, nas súas distintas variantes, formas de chegar e combinacións; chegando a editar un libro monográfico sobre esta técnica: Fundamentos de Ne-Waza y mi Tate-Shiho-Gatame.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Iniciouse na disciplina do judo á idade de 14 anos co mestre Antonio Burrieza. En 1967 proclamouse por primeira vez campión de España, e revalidou o título ao ano seguinte. En 1969 decidiu adicarse profesionalmente ao judo no ximnasio Banzai de Barcelona, onde acadou o campionato de España dos pesos medios.
En 1971 volveu gañar o Campionato de España, e en setembro dese ano participou no Campionato do Mundo celebrado en Ludwigshafen (Alemaña Federal) onde chegou até as semifinais. Ese mesmo ano, con tan só 22 anos de idade, converteuse en mestre adestrador nacional, da man de José María Cagigal.
Como competidor viviu a época dos judocas soviéticos, cos que que De Frutos tivo moitos enfrontamentos, especialmente nos Campionatos de Europa, sen conseguir subir ao podio. 1975 foi un bo ano para el. Gañou por oitava vez o Campionato de España celebrado na cidade de Tenerife (Illas Canarias), facendo un bo papel no Campionato de Europa celebrado en Lión e comenzando a preparar os Xogos Olímpicos de Montreal 76, algo que durante moito tempo estivo a agardar. Baixo a supervisión de Rafael Ortega, levou a cabo un duro adestramento até o punto de renunciar ao Campionato de España e ao de Europa neste ano.
Participou nos Xogos Olímpicos de Montreal (1976), e aínda que non chegou a subir ao podio ao perder o bronce co iugoslavo Obadov, clasificouse en 5º lugar despois de derrotar a tres importantes competidores: ao islandés Vidar Gudjohnsen de tate-shiho-gatame, ao venezolano Walter Huber tamén coa mesma inmovilización, e xa na repesca ao turco Suheyl Yesilnur de okuri-eri-jime. A pesar de todo, a Federación Española de Judo premiouno coa Medalla de Prata ao mérito deportivo por ser o judoca español que máis lonxe chegara até ese momento nunha competición de tal envergadura, sendo o primeiro diploma olímpico na historia do Judo nacional.
José Luís De Frutos tiña un fortísimo o-soto-gake, un moi potente uchi-mata e un fluído e eficaz harai-goshi, técnicas que lle permitiron gañar moitos dos combates que disputou.[Cómpre referencia] Se todo isto fallaba, pasaba entón á loita no chan (ne-waza), algo que para el non tiña segredos. Famoso por ser todo un especialista nesta modalidade, posuía un gran dominio de todas as inmovilizacións e moi especialmente tate-shiho-gatame, a que foi sempre a súa técnica favorita.[Cómpre referencia]
En 1978 abandonou a competición para adicarse por completo ao ensino e á preparación de futuros deportistas de Elite. Foi o pai deportivo de auténticos campións como Mario Muniesa, Rodolfo Cruz, Manuel Jiménez, Raquel Roldán, Anxo Cantalicio, ou Aytamhi Ruano. En 1997 a Real Federación Española de Judo e Deportes Asociados fíxolle entrega do grao de cinto branco-vermello 7º dan.
Colaborou activamente en gran cantidade de proxectos e foi asistente técnico de Anton Geesik, introducindo a Rafael Ortega como segundo asistente. Impartiu ensino en varios países de Europa e en todos os recunchos de España, e era unha persoa que gozaba dunha gran reputación.
Faleceu en xuño do 2006 á idade de 56 anos dun derramo cerebral. A Federación Española de Judo concedeulle de forma póstuma a Medalla de Ouro ao mérito deportivo en recoñecemento a todo a súa carreira deportiva.
Palmarés[editar | editar a fonte]
Individual[editar | editar a fonte]
- Medalla de Ouro no campionato de España en 1967, 1968, 1969, 1971, 1972, 1973, 1974 e 1975
- Medalla de Ouro dos Xogos Iberoamericanos en 1973 e 1975
- Medalla de Ouro na 1º Copa Latina en 1975
- Medalla de Prata dos xogos do Mediterráneo en Alxer (Alxeria) en 1975
- Medalla de Prata do Preolímpico de Holanda en 1976
- 5º Clasificado Campionato do Mundo absoluto Laussane 1973
- 4º Clasificado Campionato do Mundo absoluto Viena 1975
- 4º Clasificado J.J.Ou.Ou. Montreal 1976
Por equipos[editar | editar a fonte]
- Medalla de Ouro na o Campionato de España en 1967, 1969, 1970 e 1971
- Medalla de Ouro no España-Suíza en 1976
- Medalla de Prata Triangular Austria-Bélxica-España en 1975
| Control de autoridades |
|
|---|
