Saltar ao contido

Illa Madre de Dios

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:Xeografía físicaIlla Madre de Dios
Tipoilla Editar o valor en Wikidata
Situado na entidade xeográficaArquipélago Madre de Dios Editar o valor en Wikidata
Localización
División administrativaRexión de Magallanes e da Antártica Chilena Editar o valor en Wikidata
Mapa
 50°06′10″S 75°14′38″O / -50.1028, -75.2439
Bañado porOcéano Pacífico Editar o valor en Wikidata
Características
Altitude242 m Editar o valor en Wikidata
Superficie1.043 km² Editar o valor en Wikidata

A illa Madre de Dios está situada no océano Pacífico na rexión austral de Chile, ao sur do golfo de Penas. Forma parte do arquipélago Madre de Dios. Ten unha superficie de 1042´9 km², que a converten na 15ª maior illa de Chile.

Administrativamente pertence á provincia Última Esperanza da XII Rexión de Magallanes e da Antártica Chilena.

Desde hai aproximadamente 6000 anos as súas costas foron habitadas polo pobo kawésqar. A comezos do século XXI este pobo fora practicamente extinguido pola acción do home branco.

A contar de 1520, co descubrimento do estreito de Magallanes, poucas rexións foron tan exploradas como a das canles patagónicas. Nas cartas antigas a rexión da Patagonia, entre os paralelos 48° e 50° Sur, aparecía ocupada case exclusivamente por unha grande illa denominada 'Campana' separada do continente pola 'canle da nación Calén', nación que se supuxo existiu ata o século XVIII entre os paralelos 48° e 49° de latitude sur.

Desde mediados do século XX esas canles son percorridas con seguridade por grandes naves de todas as nacións, grazas aos numerosos recoñecementos e traballos hidrográficos efectuados nesas perigosas costas.

Por máis de 6.000 anos estas canles e as súas costas foron percorridas polos kawésqar, indíxenas, nómades canoeiros. Hai dúas hipótese sobre a súa chegada aos lugares de poboamento. Unha, que procedían do norte seguindo a ruta das canles chilotes e que atravesaron cara ao sur cruzando o istmo de Ofqui. A outra é que procedían desde o sur e que a través dun proceso de colonización e transformación de poboacións cazadoras terrestres, procedentes da Patagonia Oriental, poboaron as illas do estreito de Magallanes e subiron polas canles patagónicas ata o golfo de Penas. A comezos do século XXI este pobo fora practicamente aniquilado pola acción do home branco.

Aspecto das costas

[editar | editar a fonte]

Son unha sucesión de terras altas e barrancosas con numerosos cumes e promontorios moi parecidos entre elas. Os seus cabos e puntas terminan en forma abrupta. O anterior, unido ao silencio e soidade da contorna fan destas illas e canles unha das rexións máis belas do planeta.

As costas son cantíls e as súas canles, en xeral son limpas e abertas, onde hai escollos estes están invariablemente marcados por sargazos. As súas costas están crebadas e recortadas por profundos seos e esteiros, dentro dos cales fórmanse fondeadoiros de urxencia, só na costa oriental hai fondeadoiros recomendables.

Existen alturas bastante notables que serven para recoñecer a entrada aos diferentes seos, canles ou baías. Estas están claramente indicadas nas respectivas cartas e derroteiros da rexión. No seu extremo NW atópanse os montes Tres Picos e Williams, o primeiro de 532 metros de altura. No lado occidental os picos Lakes e Horn, o monte Organ Pipes de 700 metros, o pico Abril de 738 metros e os montes Soublette, Roberto e Tarleton. Cara a fóra da costa exterior hai varios illotes e perigos

Xeoloxía

[editar | editar a fonte]

Todo o arquipélago patagónico data da época terciaria; é produto da mesma causa xeolóxica que fixo aparecer primeiro o cordal da Costa e logo a dos Andes. Na idade glacial, tomou o seu aspecto actual sendo a continuación cara ao sur d cordal da Costa.

É de orixe ígneo pola clase de rocha que o constitúe e polo seu relevo áspero e irregular, característico das cadeas de erupción.

Está surcada por un gran golfo na súa costa oriental, chamado seo Barros Luco, lugar onde chegan embarcacións que tras un día de navegación desde Puerto Natales alcanzan a illa. É azoutada por ventos que alcanzan os 200 km/h, e presenta precipitacións duns 8.000 mm anuais. O territorio da illa é de calcaria, bastante escarpado, e nel formáronse numerosas covas produto da acción erosiva das mareas e o vento. A cavidade máis profunda chega a 370 metros, a máis profunda descuberta en Chile. A illa está cuberta de bosque nativo, con especies típicas da zona austral do país, como lengas e canelos.

Unha expedición científica achou na illa en 2006 unha cincuentena de pinturas rupestres realizadas pola cultura kawésqar, na cova chamada «Cova do Pacífico». En xaneiro de 2008, unha expedición franco-chilena composta de espeleólogos, xeólogos, arqueólogos e paleontólogos, viaxou á zona para investigar durante dous meses os vestixios do pobo kawésqar nas covas da illa e o cambio climático.

A rexión é afectada continuamente por ventos do oeste e polo paso frecuente de sistemas frontais. Estes sistemas frontais xéranse na latitude 60° S, zona na que conflúen masas de aire subtropical e masas de aire polar creando un cinto de baixas presións que forma os sistemas frontais.

Esta área ten un clima que se coñece como 'tépedo frío chuviosos' que se estende desde a parte sur da Rexión de Los Lagos ata o estreito de Magallanes. Aquí rexístranse as máximas cantidades de precipitacións, en illa Guarello alcanzáronse ata 9.000 mm anuais.

A nubosidade atmosférica é alta, os días despexados son escasos. A amplitude térmica é reducida, a oscilación anual é de aproximadamente 4 °C cunha temperatura media de 9 °C. Chove durante todo o ano sendo máis chuvioso cara ao outono.

Xeografía

[editar | editar a fonte]

A illa Madre de Dios localizada fronte ao océano Pacífico esténdese 45 km en dirección N-S e 40 km no seu sector máis largo. Está crebada por profundos seos. A illa ten os seguintes límites:

Un decreto do Ministerio de Bens Nacionais destinou as 123 mil hectáreas da illa Madre de Dios a fins de conservación e desenvolvemento sustentable, debido á súa importancia xeolóxica, biolóxica e cultural.

Fondeadoiros e surgideiros

[editar | editar a fonte]

Sobre a costa NW da illa atópase puerto Henry, só recomendable para buques pequenos e con bo tempo. O seo Barros Luco é un brazo de mar que se interna na costa occidental da illa por unhas 22´5 km. e no que se atopan dous excelentes fondeadoiros, puerto Errázuriz e puerto Pinto e varias caletas, este seo é moi visitado polos loberos.

Pola súa costa oriental cara á canle Concepción atópanse baía Tom e o esteiro Henderson onde existen varios fondeadoiros. Máis ao sur do seo anterior atópase puerto Señoret.

Faros e Balizas

[editar | editar a fonte]

Ao oeste de puerto Henry atópase o faro automático Tudor.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]