Segunda República Francesa

Segunda República Francesa

Deuxième République (fr)
Bandeira Brasón
Himno	Le Chant des Girondins (en)
Localización
48°49′00″N 2°29′00″L
Capital	París
Poboación
Lingua oficial	lingua francesa
Datos históricos
Precedido por	Monarquía de Xullo
Creación	24 de febreiro de 1848
Disolución	2 de decembro de 1852
Sucedido por	Segundo Imperio Francés
Organización política
Forma de goberno	presidencialismo
Moeda	franco francés

A Segunda República Francesa foi o réxime político republicano instaurado en Francia durante o período comprendido entre o 25 de febreiro de 1848 e o 2 de decembro de 1852. A pesar da súa brevidade, producíronse grandes reformas, que levarían a implantar o sufraxio universal masculino, ademais da abolición da escravitude.

Historia

Antecedentes

Barricada en París en febreiro de 1848, por Horace Vernet

Logo da Revolución de 1830 contra Carlos X, subiu ao trono Lois Filipe de Orleáns chamado o rei burgués. Lois Filipe, estableceu a Carta Magna aplicando unhas reformas máis liberais; porén, estas só favorecían á alta burguesía, en detrimento dos traballadores, os intelectuais e a baixa burguesía. Non outorgaba o sufraxio universal, que era o que estes sectores buscaban, posto que neste momento só tiñan dereito a votar a alta burguesía, os terratenentes e os que pagaban os máis altos impostos.

A partir de 1845, Francia comezou a sufrir unha gran crise económica: pecháronse fábricas, aumentou o número de desempregados e a fame xeneralizouse. A pequena burguesía e os estudantes uníronse ás protestas dos obreiros, de xeito que cando o Goberno tentou de empregar á policía e as forzas armadas, estas se negaron, obrigando ao rei a abdicar.

As dúas Repúblicas

A Segunda República desenvólvese en dúas etapas claramente diferenciadas: De febreiro de 1848 ata o 23 de abril do mesmo ano, data das primeiras eleccións á Asemblea Nacional, o goberno provisional da República componse de republicanos moderados (Alphonse de Lamartine, Garnier-Pagès, Arago, Crémieux, Marie), de radicais (Ledru-Rollin, Marrast, Flocon) e de socialistas (Louis Blanc e Albert). En apenas dous meses, toman unha serie de medidas políticas e sociais sen precedentes: é a chamada «República Social e Democrática».

Nas eleccións xerais, as primeiras con sufraxio universal, o peso do voto campesiño, tradicionalmente dominado polas clases máis conservadoras, imprime á política nacional un franco xiro cara a dereita. Os radicais e máis os socialistas son apartados dun goberno reducido a cinco membros: Arago, Lamartine, Ledru-Rollin, Marie e Garnier-Pagès. Unhas primeiras medidas impopulares adoptadas sen demora provocan manifestacións de protesta en París do 23 ao 26 de xuño 1848. Rapidamente os obreiros toman as rúas e levantan barricadas. Declárase o estado de sitio e a revolta é duramente reprimida polo xeneral Cavaignac. Son coñecidas como as «Xornadas de xuño», e marcan o paso sen transición a unha república conservadora e autoritaria.

Da Segunda República ao Segundo Imperio

O 10 de decembro de 1848, o primeiro Presidente da República Francesa é elixido por sufraxio universal: trátase de Luís Napoleón Bonaparte, o príncipe-presidente, sobriño de Napoleón Bonaparte. A Constitución prevía un mandato presidencial de catro anos sen posibilidade de reelección.

A partir de 1850, Luís Napoléon Bonaparte multiplica as Xiras en provincias con vistas a unha posible reelección. Ante a negativa da Asemblea a modificar a Constitución nese sentido, prepara minuciosamente un golpe de Estado que leva a cabo o 2 de decembro de 1851, tomando militarmente os puntos estratéxicos do país. A represión e aniquilación dos seus opoñentes é fulminante. A súa toma do poder é ratificada por un referendo organizado o 21 de decembro, no que boa parte do electorado se ve privado do dereito a votar. A Constitución é modificada establecendo un mandato presidencial de 10 anos, limitando as prerrogativas da Asemblea Nacional e concentrando os poderes en mans do executivo. O 7 de novembro de 1852, un novo referendo pon fin a Segunda República e instaura o Segundo Imperio. Luís Napoléon Bonaparte convertese oficialmente en «Napoleón Terceiro, Emperador dos franceses», o 2 de decembro de 1852, data recordatoria da coroación de Napoleón I e da batalla de Austerlitz.

Véxase tamén

Outros artigos

• Historia de Francia
• Marianne