Garrote

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Execución por garrote en Filipinas en 1901.

O garrote, máis coñecido como garrote vil, é un instrumento para executar a pena de morte. Consiste nun pau cun colar de ferro que comprime a gorxa atravesado por un parafuso. Ao virar este, causa a rotura do pescozo.

O seu nome provén do medievo, época en que o medio de execución da plebe, dos viles (“vil”), era a garrotazos (“garrote”), a diferenza dos nobres, axustizados por decapitación con espada ou machado.

Empregado dende a Idade Media, foi un método de execución legal en Portugal e en España. Tamén se aplicou en países de colonización española, como Cuba, Filipinas ou Porto Rico. En Inglaterra usábase para axustizar a condenados por herexía antes de queimalos.

Funcionamento do garrote vil

O seu uso en España remóntase a 1820, pero convértese no medio de axustizamento oficial en 1832, cando o rei Fernando VII impón este método por consideralo máis rápido cá forca, o utilizado ata entón.

A pena de morte estivo vixente ata que a Constitución Española de 1978 a aboliu. Os últimos executados por garrote vil en España foron, en 1974, o anarquista catalán Salvador Puig Antich e mailo delincuente común Heinz Ches, en ambos casos o 2 de marzo dese ano. A película Salvador (Puig Antich), de 2006, relata os últimos anos do mozo, tamén coñecido como el Metge (o médico), e a súa execución mediante o garrote vil.

Mural adicado a Salvador Puig Antich, un dos últimos executados por garrote vil, no barrio gasteiztarra de Errekaleor

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]