Evaristo Pérez de Castro Colomera

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Evaristo Pérez de Castro.

Evaristo Pérez de Castro Colomera

Biografía
Nacemento	26 de outubro de 1769 Valladolid, España
Morte	1848 (78/79 anos) Madrid, España
Deputado nas Cortes de Cádiz
Embaixador de España na Liga Hanseática
Senador de España
Secretario de Estado de España
Actividade
Lugar de traballo	Madrid
Ocupación	político, ministro, diplomático, escritor
Partido político	Partido Moderado
Familia
Fillos	Evaristo Pérez de Castro Brito, Pedro Pérez de Castro Brito, Mariano Pérez de Castro Brito
Premios
Gran Cruz da Orde de Carlos lll

Evaristo Pérez de Castro Colomera, nado en Valladolid o 26 de outubro de 1769 e finado en Madrid o 28 de novembro de 1849, foi un político español, secretario de Estado (1820-1821) e presidente do Consello de Ministros (1838-1840), Gran Cruz da Orde de Carlos III.

Traxectoria

Foi deputado nas Cortes de Cádiz, onde tivo un papel activo ao reclamar a soberanía nacional para as mesmas trala invasión napoleónica. Como primeiro secretario das mesmas, subscribiu o célebre Decreto de constitución de Cortes de 24 de setembro de 1810, onde aquelas se reclamaban depositarias da mesma.

Foi enviado como extraordinario en Lisboa en 1809-10, e a xunta de goberno comisionouno para ir a Baiona a entrevistarse con Fernando VII, cativo de Bonaparte. Foi deputado a Cortes en 1814, e entre 1817 e 1820 ministro de España nas cidades hanseáticas. Como Ministro de Graza e Xustiza durante o Trienio liberal (18 de marzo de 1820-2 de marzo de 1821), decretou a amnistía do 23 de abril de 1820, que permitiu o regreso a España dos afrancesados que se exiliaran como consecuencia da represión e persecución exercida contra eles por Fernando VII. Trala década ominosa e o falecemento do rei, volveu á diplomacia.

Coa promulgación da Constitución de 1837 evolucionou cara a posturas moderadas. En momentos particularmente turbulentos, a raíña rexente María Cristina chamouno para encomendarlle a presidencia do Consello de Ministros, á fronte dun gabinete que combinaba moderados e progresistas. Estivo un ano e medio á fronte do goberno (9 de decembro de 1838-20 de xullo de 1840), con dúas reorganizacións en novembro do 39 e marzo do 40. Baixo o seu mandato, Baldomero Espartero firmou no seu nome e no da rexente o Convenio de Bergara, que puxo fin á Primeira Guerra Carlista.

O goberno de Pérez de Castro promulgou unha lei electoral que creaba pequenos distritos (favorables aos moderados) e usou da iniciativa lexislativa para presentar ante as Cortes a Lei de Concellos (1840), que preconizaba un modelo centralista de corte francés, coa designación dos alcaldes por parte do goberno. A aprobación desta lei dividiu a sociedade política da época e terminou coa renuncia da rexente María Cristina, por non avirse a negar a súa sanción da lei. Con Espartero encumiado como rexente, Pérez de Castro emigrou a Francia e non regresou até a súa caída en 1843.

Realizou a edición de Una correspondencia de Godoy con la reina María Luisa (Madrid, 1814) e foi un dos principais protectores de Francisco de Goya, que o inmortalizou nun retrato, así como á súa sobriña Sabasa García.

Vida persoal

Casou coa portuguesa Francisca de Brito Pinto de Morais, e foi pai do político Evaristo Pérez de Castro Brito, do pintor Pedro Pérez de Castro Brito e do militar e escritor Mariano Pérez de Castro Brito.

Reinado de Isabel II de España
Segue a: Bernardino Fernández de Velasco	Evaristo Pérez de Castro Colomera (1838-1840)	Precede a: Antonio González y González
	Presidente do Goberno de España

Véxase tamén

Bibliografía

• Barbastro Gil, Luis (1993). Los afrancesados: Primera emigración política del siglo XIX español (1813-1820). Col. Monografías. Madrid: Consejo Superior de Investigaciones Cientificas. ISBN 978-8400050047. 

Outros artigos

• Lista de presidentes de España.