Dolors Prat Coll
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 8 de marzo de 1905  Planoles, España (pt)  |
| Morte | 12 de setembro de 2001 (96 anos) Tolosa (Francia) |
| Datos persoais | |
| Outros nomes | La pequeña Montseny La indomable Dolorès Prat |
| País de nacionalidade | Francia España |
| Ideoloxía política | Anarcosindicalismo e feminismo |
| Actividade | |
| Ocupación | anarcosindicalista , sindicalista , activista , política |
| Membro de | |
| Lingua | Lingua catalá, lingua francesa e lingua castelá |
| Carreira militar | |
| Lealdade | Segunda República Española |
Dolors Prat i Coll, nada en Ripoll (Xirona) o 8 de marzo de 1905 e finada en Tolosa (Francia) o 12 de setembro de 2001, foi unha líder anarcosindicalista catalá, coñecida co sobrenome de «La pequeña Montseny».[1]
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Naceu en Ripoll (Xirona) nunha familia con poucos recursos. A súa nai, María, morreu cando ela tiña sete anos, e o seu pai, Josep, era carreteiro. Tiña catro irmáns: Joan, Pepet, Clara e Rita.
Aprendeu a coser nun colexio de monxas e máis tarde estudou un ano na escola municipal. Aos 8 anos fíxose cargo do coidado da familia, especialmente da súa irmá Clara, quen era xordomuda. Aos 15 anos comezou a traballar na empresa téxtil Agafallops (Ripoll) e pronto se uniu á Confederación Nacional do Traballo (CNT). Loitou de xeito destacado nas folgas polo dereito á xornada de oito horas.[2]
Entre 1936 e 1939 obtivo o posto de secretaria da sección fabril do Sindicato da Industria Téxtil de Ripoll.[3] Puxo en práctica os ideais feministas de igualdade entre homes e mulleres.[4][5] Polo seu carácter era coñecida co alcume de «La indomable» e tamén como «La pequeña Montseny», en referencia á líder anarquista Federica Montseny, a primeira muller que logrou un Ministerio en España.[1]
En 1939, terminada a Guerra Civil, temendo as represalias franquistas, Prat exiliouse en Francia coa súa irmá Clara. Con elas ía Carlos Fernández Medrano, un neno de cinco anos refuxiado procedente de Madrid que tiña acollido.[4] Foron internados no campo de Manhac la Vau, preto de Limoges.
En febreiro de 1940 o goberno francés ordenou devolver a España as mulleres e nenos non acompañados por un familiar masculino. Carlos foi reclamado pola súa familia de Madrid, mentres que Dolors e Clara volveron a Ripoll. A súa detención era inminente, mais conseguiu escapar e pasou dous meses agochada en Barcelona.
O 15 de maio de 1940 volveu a Francia a pé, atravesando os Pireneos de xeito clandestino por Prats de Molló. Atopou traballo nunha canteira de Prades, e pasou máis de dous anos sen papeis, realizando traballos pesados e mal pagos. Máis tarde instalouse en Tolosa, onde puido regularizar a súa situación. Conviviu e casou con José Marín, con quen tivo dous fillos, Progreso (1943) e Floreal (1947). Durante anos continuou sendo secretaria da federación local da CNT e militante de Solidariedade Internacional Anarquista (SIA). En Tolosa participou nas folgas do Maio do 68.[4] Volveu a Cataluña nalgunhas ocasións para visitar a familiares e amigos.
Ao longo da súa vida mantivo vivos os seus ideais, loitas e reivindicacións e aos 91 anos manifestouse en defensa dos inmigrantes indocumentados. Morreu en Tolosa o 12 de setembro de 2001 aos 97 anos.[6]
Recoñecementos[editar | editar a fonte]
En 1986 as realizadoras estadounidenses Lisa Berger e Carol Mazer entrevistaron a Prat e a outras destacadas anarcosindicalistas no documental De toda la vida.[7] O traballo mostra o día a día das mulleres traballadoras e libertarias na Guerra Civil e fala da organización Mujeres libres, referente do anarcofeminismo.
En 1997 Berger presentou en castelán, francés e inglés o documental Camino de la libertad, no cal participou Prat. Narra o éxodo cara a Francia de medio millón de persoas, os internamentos en campos improvisados á intemperie e as miserias de sobrevivir no exilio. Ese mesmo ano Prat tamén interveu no documental Vivir la utopía de Juan Gamero.[8]
O fillo de Dolors, Progreso Marín, profesor de español, historiador e escritor, publicou en 2002 a biografía Une vie pour a liberté e Exilés espagnols, a mémoire a vif. Ambos libros foron presentados no Museo Memorial do Exilio de La Jonquera o 4 de outubro do 2008 por el e o historiador Jordi Guixé.[9][10] Progreso Marín morreu o 5 de xullo de 2016.[11]
O sindicato Comisións Obreiras (CCOO) conmemorou os trinta anos da constitución da Secretaría da Muller coa presentación do libro La Dolors e unha exposición de Mulleres Sindicalistas.
Desde 1996 un grupo de persoas realiza a pé anualmente o percorrido entre Ripoll e Prats de Molló en memoria de Prat.[12]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 "DOLORES PRAT COLL - ANARQUISTA CONOCIDA COMO LA PEQUEÑA MONTSENY | CNT Puerto Real". CNT - Puerto Real (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 22 de abril de 2018.
- ↑ "La Colonia Agafallops ó Botey (Ripoll)". Sudor, vapor y lágrimas. Patrimonio Industrial (en castelán). 14 de outubro de 2008.
- ↑ Ackelsberg, Martha A. (2000). Mujeres libres: el anarquisimo y la lucha por la emancipación de las mujeres (en castelán) (2ª ed.). Virus. ISBN 9788488455666. OCLC 47629566.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Marín, Progreso (2007). La Dolors, una vida per la llibertat (en catalán). Lleida: Pagès. p. 123. ISBN 9788497795319.
- ↑ Ruiz, Laura L. (19 de marzo de 2018). "Mujeres Libres, las anarquistas que pusieron en práctica la igualdad real en tiempos de guerra". Público (en castelán) (Madrid). Consultado o 12 de xullo de 2023.
- ↑ Roig i Altès, Josep Maria (2009). "Progreso Marín, La Dolors, una vida per la llibertat" (PDF). Annals del Centre d'Estudis Comarcals del Ripollès (en catalán) (20): 195–196. ISSN 1137-0378.
- ↑ (1986) De toda la vida ~ All our lives [Lisa Berger, Carol Mazer] [hardsubs: en] (Youtube) (en castelán).
- ↑ (1997) Vivir La Utopia [Juan Gamero] (Youtube) (en castelán).
- ↑ Waintrop, Edouard (9 de agosto de 2001). "Deux Rouges et Noirs dans la Ville rose". Libération (en francés). Arquivado dende o orixinal o 5 de xullo de 2017. Consultado o 13 de xullo de 2023.
- ↑ "Exposicions Temporals - Presentació llibres "La Dolors, una vida per la llibertat" i "Exilés espagnols. La Memoire à vif"". Museu Memorial de l'Exili (en catalán). Arquivado dende o orixinal o 22 de abril de 2018. Consultado o 16 de abril de 2018.
- ↑ Lapeyre, Francis. "Progreso Marin (1944-2016): tant que notre mémoire durera...". Contrelittérature (en francés).
- ↑ "Progreso Marín, a Ripoll". Nació (en catalán) (Ripoll). 15 de xullo de 2005. Consultado o 13 de xullo de 2023.
