Dióxenes Laercio

Dióxenes Laercio
	;
Nome orixinal	(grc) Διογένης ὁ Λαέρτιος
Biografía
Nacemento	180 (Gregoriano)
Morte	240 (Gregoriano) (59/60 anos)
Actividade
Campo de traballo	Filosofía
Ocupación	historiador, filósofo, biógrafo, historiador da filosofía
Período de tempo	Imperio Romano
Período de actividade	século II - século III
Interesado en	Filosofía grega
Obra
	Obras destacables (século III) Vidas e Doutrinas dos Filósofos Ilustres (pt) ;
Descrito pola fonte	Real'nyj slovar' klassicheskih drevnostej po Ljubkeru; Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron; Biblioteca dixital BEIC

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Dióxenes.

Primeira páxina da edición de 1594 da obra "Vidas e doutrinas dos filósofos ilustres" de Diógenes Laecio, traducida ao latín por Thomas Aldobrandini

Dióxenes Laercio ou Diogenes Laertius (en grego Διογένης Λαέρτιος), (200 - 250) foi un historiador e biógrafo dos antigos filósofos gregos.

Traxectoria

A súa maior obra é Vidas e doutrinas dos filósofos ilustres composta por dez libros que contén relevantes fontes de informacións sobre o desenvolvemento da filosofía grega. O exacto período en que Dióxenes Laercio viviu é descoñecido, mais supostamente foi durante o reino de Septimio Severo e Caracalla.

Non tivo pensamento filosófico propio. O seu obxectivo foi realizar un traballo de fácil comprensión e de divulgación para levar ao coñecemento do grande público as diversas escolas filosóficas gregas.

A parte máis importante da súa obra é o libro X, que está dedicado a Epicuro. Alén da exposición da súa filosofía, o libro aínda presenta tres cartas deste filósofo. Debido ao grao de detalle con que Dióxenes expón a filosofía de Epicuro, moitos cren que el era adepto das doutrinas epicúreas. Tal feito, con todo, non é recoñecido oficialmente no mundo académico, unha vez que el expresa admiración por moitos filósofos e non menciona as súas preferencias persoais de maneira explícita.

Dióxenes divide os filósofos gregos en dúas escolas, a escola xónica e escola italiana. El considera que a escola xónica provén de Anaximandro de Mileto, e a escola italiana de Pitágoras.

Despois de Sócrates, divide os filósofos xónicos en tres ramos:

Platón e os Académicos, finalizando en Clitomaco.
Os cínicos, finalizando en Crisipo.
Aristóteles e Teofrasto.

A serie de filósofos italianos despois de Pitágoras consiste nos seguintes filósofos:

Telanxes, Xenofonte, Parménides de Elea, Zenón de Elea, Leucipo de Mileto, Demócrito de Abdera, e outros até Epicuro de Samos.

Os seus primeiros sete libros son dedicados aos filósofos da escola xónica; os últimos tres libros aos filósofos da escola italiana.

A obra de Dióxenes é unha gran contribución á historia da filosofía, contendo unha breve introdución sobre a vida e doutrinas da maioría dos filósofos gregos.

Véxase tamén