Chlorobium
| Chlorobium | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Clasificación científica | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Algunhas especies: | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Sinonimia | |||||||||||||
|
Chlorochromatium | |||||||||||||
Chlorobium (tamén chamado Chlorochromatium) é un xénero de bacterias verdes do xofre (Chlorobi). Son bacterias fotolitótrofas que oxidan o xofre e utilizan unha cadea de transporte de electróns non cíclica para reducir o NAD+. A súa fotosíntese realízase utilizando un centro de reacción de tipo 2 que usa a bacterioclorofila (BChl) a e tamén clorosomas que empregan as bacterioclorofilas c, d, ou e; ademais tamén posúen clorofila a. Utilizan o sulfuro de hidfróxeno como fonte de electróns e a súa fonte de carbono é o dióxido de carbono.[1]
As especies de Chlorobium teñen cor verde escura. Nunha columna de Winogradsky, a capa verde que a miúdo se forma está composta de Chlorobium. Este xénero vive en condicións anaerobias estritas baixo a superficie dun corpo de auga, normalmente a zona anaeróbica dun lago eutrófico.[1]
Chlorobium aggregatum é unha especie que establece unha relación simbiótica cunha bacteria incolora non fotosintética. Estas especies teñen en conxunto o aspecto dun feixe de bacterias verdes, unidas a unha célula central con forma bacilar, que pode moverse usando o seu flaxelo. As bacterias verdes do exterior utilizan a luz para oxidar sulfuros a sulfato. A célula do interior, que non pode realizar a fotosíntese, reduce o sulfato a sulfuro. Estas bacterias divídense ao unísono, dándolle á estrutura unha aparencia multicelular, que é moi infrecuente entre as bacterias.[2]
As especies de Chlorobium crese que xogaron unha parte importante en episodios de extinción masiva na Terra. Se os océanos se volven anóxicos (debido a un corte da circulación oceánica) entón os Chlorobium poden competir con outros seres vivos fotosintéticos. Deste modo, producen enormes cantidads de metano e sulfuro de hidróxeno, que causan un quecemento global e chuvia ácida. Isto ten graves consecuencias para outros organismos oceánicos e tamén para os organismos terrestres. Hai probas abondosas de que as poboacións de Chlorobium proporcionadas por fósiles químicos, que se encontran en sedimentos depositados no extinción en masa do Cretáceo.
O xenoma completo de C. tepidum consta de 2,15 megabases (Mb), e foi secuenciado e publicado en 2002.[3] Sintetiza clorofila a e bacterioclorofilas a e c, e utilizose como organismo modelo para dilucidar a biosíntese de bacterioclorofilas c.[4] Varias das súas vías metabólicas dos carotenoides (que inclúen unha nova licopeno ciclase) son similares a outras que se encontran en cianobacterias.[5][6]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 Prescott, Harley, Klein. (2005). Microbiology pp. 195, 493, 597, 618-619, 339.
- ↑ Postgate, John: "The Outer Reaches of Life", page 132-134. Cambridge University Press, 1994
- ↑ J.A. Eisen; Nelson, KE; Paulsen, IT; Heidelberg, JF; Wu, M; Dodson, RJ; Deboy, R; Gwinn, ML; et al. (2002). "The complete genome sequence of Chlorobium tepidum TLS, a photosynthetic, anaerobic, green-sulfur bacterium". Proc. Natl Acad. Sci. USA 99 (14): 9509–9514. PMC 123171. PMID 12093901. doi:10.1073/pnas.132181499.
- ↑ N.-U Frigaard; et al. (2006). B. Grimm, eds; et al., eds. Chlorophylls and Bacteriochlorophylls: Biochemistry, Biophysics, Functions and Applications 25. Springer. Vol. 25, pp. 201–221.
- ↑ N.-U. Frigaard; et al. (2004). "Genetic manipulation of carotenoid biosynthesis in the green sulfur bacterium Chlorobium tepidum". Proc. Natl Acad. Sci. USA 186: 5210–5220. doi:10.1128/jb.186.16.5210-5220.2004.
- ↑ J.A. Maresca; et al. (2005). A. van der Est & D. Bruce, eds, ed. Photosynthesis: Fundamental Aspects to Global Perspectives. Allen Press. pp. 884–886.
