Chelsea Girls
| Chelsea Girls | |
|---|---|
 O Hotel Chelsea de Nova York, onde se rodou gran parte do filme. | |
| Ficha técnica | |
| Director | Paul Morrisey Andy Warhol |
| Produtor | Andy Warhol |
| Guión | Ronald Tavel Andy Warhol |
| Música | The Velvet Underground |
| Fotografía | Andy Warhol |
| Distribuidora | Filmmakers Distribution Center |
| Estrea | 15 de setembro de 1966 (Estados Unidos) |
| Duración | 195 minutos |
| Orixe | Estados Unidos |
| Xénero | Drama Cine experimental |
| Filme anterior | Salvador Dalí (1966) |
| Filme seguinte | Since (1966) |
| Na rede | |
       | |
Chelsea Girls é un filme experimental dirixido por Andy Warhol e Paul Morrisey en 1966. Foi o primeiro éxito comercial importante de Warhol despois realizar varios filmes de vangarda (tanto de curtas como de longametraxes). Foi rodada no Hotel Chelsea e outras localizacións de Nova York, e conta a vida de varias das mozas que vivían alí. Presentase nunha pantalla dividida, acompañada por bandas sonoras alternas en cada escena e unha alternancia entre branco e negro e cor. O filme orixinal ten pouco máis de tres horas de duración.[1]
O cartel foi deseñado para a súa estrea en Londres polo artista gráfico Alan Aldridge. Warhol estaba completamente satisfeito co deseño e comentou que «desexaba que o filme fose tan bo coma o cartel».[2]
Elenco
[editar | editar a fonte]A maioría dos intérpretes do filme represéntanse a si mesmos:
- Brigid Berlin
- Nico
- Ondine
- Ingrid Superstar
- Randy Bourscheidt
- Angelina 'Pepper' Davis
- Christian Aaron Boulogne
- Mary Woronov
- Rona Page
- Rene Ricard
- Dorothy Dean
- Patrick Fleming
- Eric Emerson
- Donald Lyons
- Gerard Malanga
- Marie Menken
- Arthur Loeb
- Mario Montez
Recepción da crítica
[editar | editar a fonte]Malia que o filme foi o que máis éxito tivo dos dirixidos por Andy Warhol, as críticas foton mixtas.
Roger Ebert escribiu sobre o filme en xuño de 1967, e tivo unha resposta negativa da mesma, outorgándolle unha estrela de catro. Na súa revisión declarou «...lo que temos aquí son 3 horas e media de improvisación nunha pantalla partida mal fotografada, apenas editada, empregando perversión e sensación como a salsa de chile disfraza o recendo da comida. Warhol non ten nada que dicir e ningunha técnica para dicilo. Simplemente quere facer filmes, e faino: horas e horas de eles».
Kenneth Baker, da San Francisco Chronicle examinou o filme por mor da súa proxección na área da Baía de San Francisco en 2002, e deulle unha revisión positiva, comentando «a tiranía da cámara é a opresión aos rexistros de Chelsea Girls que impón. Non é unha sorpresa que aínda pareza radical, malia todo o que temos visto na pantalla e fora dende 1966».[3]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "The Chelsea Girls (1966)". AllMovie (en inglés).
- ↑ "'Chelsea Girls', Andy Warhol". Tate (en inglés).
- ↑ Baker, Kenneth. "Film flashes back to Warhol's '60s / Rarely seen movie a near overdose of artist's voyeurism". SFGATE (en inglés).
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Outros artigos
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]| Control de autoridades |
|
|---|
