Aristipo de Cirene
Aristipo de Cirene | |
---|---|
![]() | |
Nacemento | 434 a. C., 435 a. C., c. 430 a. C. e c. 435 a. C. |
Lugar de nacemento | Cirene |
Falecemento | 355 a. C. e 366 a. C. |
Lugar de falecemento | Cirene |
Ocupación | filósofo |
Fillos | Areta de Cirene |
[ editar datos en Wikidata ] | |
Arístipo, nado en Cirene no 435 a. C. e finado no 350 a. C., foi un filósofo grego, fundador da escola cirenaica que identificaba o ben co pracer.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Atraído pola fama de Sócrates, foino buscar e fíxose discípulo seu. Morto este, volveu á súa patria, onde nos últimos anos da súa vida ensinou filosofía para sobrevivir. Foi o fundador da escola cirenaica, propugnadora do hedonismo.
Filosofía[editar | editar a fonte]
As súas ideas, algo semellantes no punto de partida coas socráticas, diverxen delas notablemente no fondo. Partindo do dito de Protágoras de que "o home é a medida de todas as cousas", empezou por desprezar a dialéctica e dar importancia só á ciencia positiva. Defendeu o nominalismo e o sensismo, ao igual que Antístenes, pero diferenciándose radicalmente del pola súa ética. A felicidade para Aristipo consiste no pracer; a maior pracer, maior felicidade; e, como o pracer máis intenso é o sensible, este é o que hai que perseguir. Dentro do pracer sensible só interesa o pracer presente (parón páthos), sen que teñamos que preocuparnos polo futuro, xa que este é incerto. A frónese, a prudencia, é a que guía na procura do pracer, para saber elixir o máis axeitado; pero o home non debe ser dominado polo pracer, senón dominalo (no que hai unha certa temperación do hedonismo) (Dióxenes Laercio, XI,65104).
Desexa que o home sexa sempre superior aos seus instintos básicos e así o seu pracer combínase cunha relativa liberdade de espírito. Tal superioridade prodúcea a cultura da intelixencia. Nese punto aproximábase a Sócrates, que consideraba tamén a ciencia como condición indispensable para a humana felicidade. Pero Arístipo reducía toda a ciencia e as súas vantaxes ao dominio do sentimento individual. A virtude, polo tanto, non era para el máis que a moderación na fruición, pero moderación interesada, para que non se esgote a fonte do pracer.
Coa intelixencia cultivada distinguía os praceres sensuais dos intelectuais, os puros dos que levan mestura, os egoístas dos desinteresados.
Arístipo é o primeiro filósofo da serie dos hedonistas, cuxa escola proseguen en certo modo Epicuro, Hobbes, Locke, Hume, Bentham, Stuart Milll e Spencer.
Obras[editar | editar a fonte]
Segundo Dióxenes Laercio, escribiu multitude de obras, moitas de carácter frívolo e alleas ao campo da filosofía. Ningunha delas subsiste. Consérvanse catro Cartas apócrifas baixo o seu nome.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Watson, Hedonistic theories from Aristippus to Spencer (Glasgow, 1895)
- Mentzii, Aristippus philisophus socraticus (Halle, 1719)
- Wieland, Aristipo (Leipzig, 1800)
- Kunhardt, De aristippi philosophi morali (Helmst, 1796)
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Dióxenes Laercio: Vidas, opinións e sentenzas dos filósofos máis ilustres, II, 65 - 104 (Arístipo).
- Texto español na Biblioteca Virtual Miguel de Cervantes.
- Texto español en Wikisource.
- Texto grego en Wikisource.