Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Antonio Blanco Freijeiro, nado en Marín o 6 de setembro de 1923 e finado en Madrid o 6 de xaneiro de 1991, foi un arqueólogo galego.
Fillo de Antonio Blanco Porto. Estudou Filosofía e Letras na Universidade de Santiago de Compostela e despois en Madrid, onde tamén se licenciou en Filoloxía Clásica. Especializouse en Arqueoloxía Clásica con Antonio García Bellido, e completou a súa formación nas universidades de Oxford e Heidelberg. Traballou no Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC) e foi catedrático de Arqueoloxía, Epigrafía e Numismática na Universidade de Sevilla e de Arqueoloxía na Universidade Complutense de Madrid. Dirixiu as escavacións de Ceal e La Guardia (Xaén). Colaborou na prensa especializada e en Cuadernos de Estudios Gallegos. Foi membro da Real Academia de la Historia e da de Bellas Artes de San Fernando. En 1983 obtivo o Premio Nacional Fray Luis de León de Lenguas Germánicas pola súa tradución de Historia de la Edad de Piedra (1982), de H. Müller-Karpe.
- Musa Alemá, 1961 (con Celso Emilio Ferreiro).
- Excavaciones en el Cerro Salomón, 1970.
- Historia de Sevilla: la ciudad antigua, de la prehistoria a los visigodos, 1984.
