André Masséna

André Masséna
	;
Biografía
Nacemento	(fr) Andrea Massena ; 6 de maio de 1758 ; Niza, Francia
Morte	4 de abril de 1817 (58 anos); París, Francia
Causa da morte	tuberculose
Lugar de sepultura	Cemiterio do Père-Lachaise, 28 ; Grave of Masséna (en)
Deputado da Asemblea Nacional
Alcalde de Niza
Par de Francia
Actividade
Lugar de traballo	París
Ocupación	político, militar
Período de actividade	1775 -
Carreira militar
Rama militar	Infantaría
Rango militar	Xeneral
Comandante de (OBSOLETO)	V Corps (en) e 4th Army Corps (en)
Conflito	Guerras da Revolución Francesa ; Guerras napoleónicas
Obra
Arquivos en	Arquivos Nacionais de Francia [ 311AP [304Mi]]; Servizo Histórico de Defensa [ GR 6 YD 5] ;
Outro
Título	Duque
Parella	Eugénie Renique
Fillos	Victoire Thècle Masséna, François Victor Masséna
Premios
	Gran Cruz da Lexión de Honra; Order of Saint Hubert (en) ; Orde da Coroa de Ferro; Merit Order of the Bavarian Crown (en) ; Order of Ludwig I (en) ; Order of Fidelity (en) ; Knight Grand Cross of the Order of Saint Stephen of Hungary (en) ; Marechal de França (pt) ; Nomes inscritos no Arco do Triunfo (pt) ; Marshal of the Empire (en) ; Commandeur of the Royal and Military Order of Saint Louis (en) ; Orde de Cristo ;
	Sinatura
Descrito pola fonte	Nordisk familjebok; Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Массена Андре); Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron

André Masséna, nado o 6 de maio de 1758 en Niza e finado o 4 de abril de 1817 en París, foi un militar francés, duque de Rivoli, príncipe de Essling e mariscal do Imperio Francés.

Nomeado xeneral en 1793, co exército de Italia participou nas batallas de Millesimo, Montenotte, Dego, Castiglione e da ponte de Arcola, e a súa intervención decidiu as batallas de Lodi e de Rivoli. En setembro de 1799 derrotou o exército ruso do xeneral Alexander Korsakov na segunda batalla de Zúric^[1] e o ano seguinte defendeu a cidade de Xénova durante un longo asedio. A súa resistencia permitiulle a Napoleón Bonaparte facer chegar a Italia as tropas coas que venceu na batalla de Marengo. En 1804 rebiciu o cargo de mariscal do Imperio. Participou nas campañas de Polonia en 1807, e en 1809 combateu as tropas da quinta coalición, distinguíndose na batalla de Aspern-Essling, na de Wagram e na de Znaim.

En 1810, foi destinado á Península Ibérica, onde comezou capturando Ciudad Rodrigo despois dun asedio. Xa dentro de Portugal foi derrotado por Wellington na batalla de Buçaco o 27 de setembro, ao non poder romper as liñas anglo-portuguesas en Torres Vedras, e as súas tropas van quedaron inmobilizadas durante meses. Foi vencido novamente en Sabugal o 3 de abril de 1811. Retirouse e entregou ao inimigo a batalla de Fuentes de Oñoro, preto de Salamanca. Finalmente caeu en desgraza e tivo que ceder o mando do exército ao xeneral Marmont e acabar aceptando un cargo local en Marsella.

Notas

↑ Nafziger, George F. Historical Dictionary of the Napoleonic Era (en inglés).

[1] Nafziger, George F. Historical Dictionary of the Napoleonic Era (en inglés).

[1]