Anders Jonas Ångström
![]() ![]() | |
Biografía | |
---|---|
Nacemento | 13 de agosto de 1814 ![]() The iron factory Lögdö bruk, Suecia (en) ![]() ![]() |
Morte | 21 de xuño de 1874 ![]() Uppsala Cathedral Assembly, Suecia (en) ![]() ![]() |
Lugar de sepultura | cemiterio vello de Uppsala, Kvarter: 13 Gravplats: 0666 59°51′20″N 17°37′37″L / 59.855523, 17.626852 ![]() |
Educación | Universidade de Uppsala ![]() |
Director de tese | Henrik Falck ![]() |
Actividade | |
Campo de traballo | Astronomía ![]() |
Ocupación | físico, astrónomo, profesor universitario ![]() |
Empregador | Observatório Astronômico de Uppsala (pt) ![]() Universidade de Uppsala ![]() |
Membro de | |
Interesado en | Analiza spektralna ![]() |
Obra | |
Doutorando | Carl Gustaf Lundquist ![]() |
Familia | |
Cónxuxe | Augusta Carolina Bedoire ![]() |
Fillos | Anna Augusta Ångström, Knut Ångström ![]() |
Irmáns | Johan Ångström Carl Arendt Ångström ![]() |
Premios | |
| |
Descrito pola fonte | Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Ангстрем Андерс Йонас) Grande Enciclopedia Soviética (1926—1947) Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron ![]() |
![]() ![]() ![]() ![]() |

Anders Jonas Ångström, nado en Medelpad o 13 de agosto de 1814 e finado en Uppsala o 21 de xuño de 1874, foi un físico e astrónomo sueco.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Estudos e formación
[editar | editar a fonte]Educado na Universidade de Uppsala, onde en 1839 comeza a dar clases de física. En 1842 trasládase ao Observatorio de Estocolmo para adquirir práctica en astronomía, ao seu regreso a Uppsala dirixe o Observatorio astronómico da cidade. Interesado no magnetismo terrestre fixo moitas observacións da intensidade e declinación magnética en varias zonas de Suecia, e a Academia de Estocolmo encargoulle o traballo de investigar as observacións magnéticas obtidas pola fragata sueca Eugénie na súa viaxe arredor do mundo en 1851-1853. En 1858 foi nomeado catedrático de física de Uppsala.
Actividades
[editar | editar a fonte]O seu traballo máis importante ten relación coa condución da calor e coa espectroscopia. No seu traballo sobre óptica Optiska Undersökningar, presentado diante a Real Academia das Ciencias de Suecia en 1853, non só indicou que unha faísca eléctrica produce dous espectros superpostos, un do metal do eléctrodo e outro polo gas no que ocorre, senón que deduciu a partir da teoría da resonancia de Leonhard Euler que un gas incandescente emite raios luminosos coa mesma capacidade refracción que os que pode absorber. Esta afirmación constitúe o principio fundamental da análise espectral, o que o coloca como un dos fundadores da espectroscopia.
A partir de 1861 dedicouse a investigar o espectro solar. A súa combinación do espectroscopio coa fotografía para o estudo do sistema solar resultou no descubrimento de que a atmosfera solar contiña hidróxeno (1862), e en 1868 publicou o seu gran mapa do espectro solar normal en Recherches sur le spectre solaire, incluíndo medicións detalladas de máis de 1000 liñas espectrais.
En 1867 foi o primeiro en examinar o espectro da aurora boreal.
Para expresar as lonxitudes de onda utilizou como unidade de medida a 10−10 m (dezmillonésima parte dun milímetro) e na súa honra coñécese como Ángstrom (Å), empregado para expresar lonxitudes de onda das radiacións e dimensións atómicas.
O seu fillo Knut Ångström investigou a radiación solar.