Anders Jonas Ångström

Anders Jonas Ångström
Datos persoais
Nacemento	13 de agosto de 1814
Lugar	The iron factory Lögdö bruk
Falecemento	21 de xuño de 1874
Lugar	Uppsala e Uppsala Cathedral Assembly
Soterrado	cemiterio vello de Uppsala
Nacionalidade	Suecia
Cónxuxe	Augusta Carolina Bedoire
Fillos	Knut Ångström e Anna Augusta Ångström
Actividade
Campo	físico, astrónomo e profesor universitario
Alma máter	Universidade de Uppsala
Director de tese	Henrik Falck
Premios	Medalha Rumford e Foreign Member of the Royal Society
[ editar datos en Wikidata ]

Anders Jonas Ångström.

Anders Jonas Ångström, nado en Medelpad o 13 de agosto de 1814 e finado en Uppsala o 21 de xuño de 1874, foi un físico e astrónomo sueco.

Traxectoria

Estudos e formación

Educado na Universidade de Uppsala, onde en 1839 comeza a dar clases de física. En 1842 trasládase ao Observatorio de Estocolmo para adquirir práctica en astronomía, ao seu regreso a Uppsala dirixe o Observatorio astronómico da cidade. Interesado no magnetismo terrestre fixo moitas observacións da intensidade e declinación magnética en varias zonas de Suecia, e a Academia de Estocolmo encargoulle o traballo de investigar as observacións magnéticas obtidas pola fragata sueca Eugénie na súa viaxe arredor do mundo en 1851-1853. En 1858 foi nomeado catedrático de física de Uppsala.

Actividades

O seu traballo máis importante ten relación coa condución da calor e coa espectroscopia. No seu traballo sobre óptica Optiska Undersökningar, presentado diante a Real Academia das Ciencias de Suecia en 1853, non só indicou que unha faísca eléctrica produce dous espectros superpostos, un do metal do eléctrodo e outro polo gas no que ocorre, senón que deduciu a partir da teoría da resonancia de Leonhard Euler que un gas incandescente emite raios luminosos coa mesma capacidade refracción que os que pode absorber. Esta afirmación constitúe o principio fundamental da análise espectral, o que o coloca como un dos fundadores da espectroscopia.

A partir de 1861 dedicouse a investigar o espectro solar. A súa combinación do espectroscopio coa fotografía para o estudo do sistema solar resultou no descubrimento de que a atmosfera solar contiña hidróxeno (1862), e en 1868 publicou o seu gran mapa do espectro solar normal en Recherches sur le spectre solaire, incluíndo medicións detalladas de máis de 1000 liñas espectrais.

En 1867 foi o primeiro en examinar o espectro da aurora boreal.

Para expresar as lonxitudes de onda utilizou como unidade de medida a 10⁻¹⁰ m (dezmillonésima parte dun milímetro) e na súa honra coñécese como Ángstrom (Å), empregado para expresar lonxitudes de onda das radiacións e dimensións atómicas.

O seu fillo Knut Ångström investigou a radiación solar.