Alphonsus de Guimaraens
.jpg)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 24 de xullo de 1870 Ouro Preto, Brasil |
| Morte | 15 de xullo de 1921 (50 anos) Mariana, Brasil (pt)  |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Brasil |
| Educación | Universidade de São Paulo |
| Actividade | |
| Ocupación | xuíz , poeta , avogado , xornalista , escritor |
| Movemento | Simbolismo e neo-romantismo (pt) |
| Lingua | Lingua portuguesa |
Afonso Henrique da Costa Guimarães, coñecido como Alphonsus de Guimaraens, nado o 24 de xullo de 1870 en Ouro Preto (Minas Gerais) e finado o 15 de xullo de 1921 en Mariana, Minas Gerais, foi un escritor brasileiro.[1] Escribiu sobre todo poesía e considérase como un dos principais simbolistas do seu país.[2]
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Fillo de Albino da Costa Guimarães, comerciante nado en Cepães, Braga, Portugal, e de Francisca de Paula Guimarães Alvim, sobriña do poeta Bernardo Guimarães, por tanto, Alphonsus de Guimaraens era sobriño-neto de Bernardo.
Matriculouse, en 1887, na Facultade de Enxeñaría. Perdeu prematuramente (1889) a prima e noiva Constança, filla de Bernardo Guimarães, o que o abalou moral e fisicamente.[3]
Foi, en 1890, para São Paulo, onde ingresou na Facultade de Dereito do Largo San Francisco, compondo a clase 64, graduándose en 1895.[4] En São Paulo, colaborou na prensa e frecuentou a Vila Kyrial, de José de Freitas Vale, onde se reunían os mozos simbolistas. En 1895, no Río de Xaneiro, coñeceu Cruz e Souza, poeta a quen xa admiraba e de quen se tornou amigo persoal. Tamén foi xuíz-substituto e promotor en Conceição do Serro, hoxe Conceição do Mato Dentro, MG. O ano de 1897, casou con Zenaide de Oliveira. Posteriormente, en 1899, estreouse na literatura con dous volumes de versos: Setenário das dores de Nosa Señora e Cámara Ardente, e Dona Mística, ambos de nítida inspiración simbolista.
En 1900 pasou a exercer a función de xornalista, colaborando en A Gazeta, de São Paulo. En 1902, publicou Kyriale, so o pseudônimo de Alphonsus de Guimaraens; obra que o proxectou no universo literario, obtendo así recoñecemento, aínda que restrinxido dalgúns raros críticos e de amigos máis próximos. En 1903 os cargos de xuíces-substitutos foron suprimidos polo goberno do estado de Minas Gerais. Consecuentemente, Alphonsus perdeu tamén o seu cargo de xuíz, o que o levou a graves dificultades financeiras.
Tras rexeitar un posto destacado no xornal A Gazeta, Alphonsus foi nomeado para a dirección do xornal político Conceição do Serro, onde tamén colaborarían o seu irmán, o poeta Archangelus de Guimaraens, Cruz e Souza[5] e José Severino de Resende. En 1906, tornouse xuíz municipal de Mariana, MG, para onde se trasladou con súa esposa Zenaide de Oliveira, con quen tivo 14 fillos, dous dos cales tamén escritores: João Alphonsus (1901-1944) e Alphonsus de Guimaraens Fillo (1918-2008).[6]
Debido ao período que viviu en Mariana, ficou coñecido como "O Solitario de Mariana", a pesar de vivir alí coa muller e cos seus fillos. O apelido foille dado debido ao illamento completo en que viviu. A súa vida, nesa época, pasou a ser dedicada basicamente ás actividades de xuíz e á elaboración da súa obra poética.
Traxectoria literaria[editar | editar a fonte]
A poesía de Alphonsus de Guimaraens é marcadamente mística e envolvida con relixiosidade católica. Os seus sonetos presentan unha estrutura clásica e son profundamente relixiosos e sensíbeis, na medida en que explota o sentido da morte, do amor imposíbel, da soidade e da inadaptación ao mundo.
Con todo, o ton místico imprime na súa obra un sentimento de aceptación e resignación diante da propia vida, dos sufrimentos e dores. Outra característica marcante da súa obra é a utilización da espiritualidade en relación á figura feminina, que é considerada un anxo, ou un ser celestial. Alphonsus de Guimaraens é simultaneamente neo-romántico e simbolista.
A súa obra, predominantemente poética, consagrouno como un dos principais autores simbolistas do Brasil. Traduciu tamén poetas como Stéphane Mallarmé, en referencia á cidade na que pasou parte da súa vida, é tamén chamado "o solitario de Mariana", a súa "torre de marfim do Simbolismo".
A súa poesía é case toda volta para o tema da morte da muller amada. Aínda que preferise o verso decasílabo, chegou a explorar outras métricas, particularmente a redondilla maior (terminada en sete sílabas métricas).
Obras principais[editar | editar a fonte]
- Septenário das dores de Nossa Senhora (1899), poesía
- Câmara Ardente (1899), poesía
- Dona Mystica (1899), poesía
- Kiriale (1902), poesía
- Mendigos (1920), poesía
- Pauvre Lyre (en francés)
Póstumas[editar | editar a fonte]
- Pastoral aos crentes do amor e da morte
- Escada de Jacó
- Pulvis
- Salmos
- Poesias
- Jesus
- Alphonsus
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "Alphonsus de Guimaraens: biografia, obras e poemas". Toda Matéria (en portugués). Consultado o 2020-04-27.
- ↑ "ALPHONSUS DE GUIMARAENS CATALOGO DA EXPOSIÇÃO COMEMORATIVA DO CENTENÁRIO DE NASCIMENTO 1870-1970" (PDF). /objdigital.bn.br/acervo_digital/div_obrasraras.
- ↑ "Biografia de Alphonsus de Guimaraens". eBiografia (en portugués). Consultado o 2020-04-27.
- ↑ "ARCADAS Associação Antigos Alunos Faculdade de Direito da USP". www.arcadas.org.br. Arquivado dende o orixinal o 06 de outubro de 2014. Consultado o 2020-04-27.
- ↑ "Alphonsus de Guimaraens". educacao.uol.com.br (en portugués). Consultado o 2020-04-27.
- ↑ "Alphonsus de Guimaraens - Biografia do escritor". InfoEscola (en portugués). Consultado o 2020-04-27.
