Alcuíno de York
Flaccus Albinus Alcuin, nado circa 735 e finado en 804, ou Alcuíno de York, foi un monxe inglés e conselleiro de Carlomagno. Dedicouse durante moito tempo ao ensino e á escrita na escola de York, en Inglaterra, foi o principal conselleiro de Carlomagno en asuntos eclesiásticos e educativos e durante os últimos anos da súa vida foi abade do mosteiro de San Martiño de Tours.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Recibiu a súa educación na escola catedralicia de York co seu mestre Ethelberto de York, a quen acompañou a Roma na procura de manuscritos. Cando Ethelberto foi designado arcebispo de York, en 766, Alcuíno ocupou o seu lugar á cabeza da escola episcopal. Volveu outra volta a Roma en 780 para recoller o palio do arcebispo Eanbaldo I de York e en Parma coñeceu a Carlomagno, quen o convenceu para que o acompañase á súa corte e o puxo á fronte das abadías de Ferrieres e Saint-Loup, en Troyes.
Entre 782 e 790, Alcuíno tutelou ao rei dos francos, a súa familia, os xoves que foran enviados á corte para seren educados e os clérigos novos vinculados coa capela do palacio. Fundou así o Palacio-escola (Aula Palatina) de Aix-la-Chapelle, no cal se ensinaban as sete artes liberais: o trivium (gramática, lóxica e retórica) e o quadrivium (aritmética, xeometría, astronomía, e música). En 790, Alcuin retornou a Inglaterra, pero volveu ao lado de Carlomagno cando este lle pediu axuda na loita contra a herexía adopcionista, que se estendía entón polo norte da Península Ibérica. No Concilio de Francfurt, en 794, Alcuíno defendeu a ortodoxia e obtivo a condena do herexe Félix de Urgell. Volveu para a súa terra, pero abandonouna definitivamente debido aos disturbios que se estaban a producir e que conduciron á morte do rei Aethelred.
Alcuíno pasou os seus últimos anos na abadía de San Martiño de Tours. Converteu a escola abacial nun modelo de excelencia e a ela acudiron moitos estudantes. Mandou copiar numerosos manuscritos e transmitiulles aos francos o coñecemento da cultura latina que se conservara nas Illas Británicas.
Alcuíno escribiu moitas cartas, sobre todo a Arno, bispo de Salzburgo e a Carlomagno. Consérvanse 311, que mostran as súas meditacións pías, fornecen abondosa información sobre as condicións literarias e sociais da época e constitúen a autoridade máis fiábel para a historia do humanismo na época carolinxia. Cultivou tamén a poesía: epístilos no estilo de Fortunato, poemas longos e unha historia en verso da igrexa de York, Versus de patribus, regibus et sanctis Eboracensis ecclesiae. Débenselle tamén manuais educativos: unha gramática e obras de retórica e dialéctica escritas en forma de diálogo (nas dúas últimas entre Carlomagno e o propio Alcuíno). Escribiu así mesmo varios tratados teolóxicos, como De fide Trinitates, comentarios sobre a Biblia etc.
Obras
[editar | editar a fonte]- De grammatica.
- De orthographia.
- De dialectica.
- De animae ratione.
- De trinitate.
- Diálogo sobre a retórica e as virtudes.
- De Villis. (?).
Festa
[editar | editar a fonte]Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Obras de Alcuíno (en latín)
| Control de autoridades |
|
|---|
