Sinoloxía
A sinoloxía (do grego antigo Σίνα Sína, "China", + -λογία -logía, "tratado", "estudo", "disciplina", derivado de λόγος lógos, "palabra", "dito", "expresión") é o estudo do mundo chinés, os seus idiomas e a súa cultura, exercido por persoas alleas a ela.[1]
Historia[editar | editar a fonte]
En Occidente, o estudo da China data dos séculos XIII e XIV, época na que Marco Polo e Ibn Battuta introduciron a súa cultura. Pero o estudo sistemático comezou no século XVI, cos misioneiros cristiáns, entre os que destacaron os dominicos Francisco Varo e Juan Cobo, e o xesuíta Matteo Ricci. Estes temperáns traballos se centraron no estudo dos idiomas chineses, co fin de facilitar a conversión. Outras obras intentaron encontrar coincidencias entre o cristianismo e a cultura chinesa, a fin de poder difundilo.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para sinoloxía..
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Barrett, Timothy Hugh (1989): Singular Listlessness: A Short History of Chinese Books and British Scholars. Londres: Wellsweep.
- Cayley, John & Ming Wilson eds. (1995): Europe Studies China: Papers from an International Conference on the History of European Sinology Londres: Han-Shan Tang Books.
- Cobo, Juan (1592-1593?): Arte de la lengua china.
- Honey, David B. (2001): Incense at the Altar: Pioneering Sinologists and the Development of Classical Chinese Philology. New Haven: American Oriental Society.
- Mungello, David E. (1985): Curious Land: Jesuit Accommodation and the Origins of Sinology. Stuttgart: F. Steiner Verlag Wiesbaden.
- Varo, Francisco (1703): Arte de la lengua mandarina. Cantón.
- Yang Liansheng (1968): Excursions in Sinology. Cambridge, MA USA: Harvard University Press.
- Zurndorfer, Harriet Thelma (1995): China Bibliography: A Research Guide to Reference Works about China Past and Present. Leiden: Brill Publishers. ISBN 9004102787.
