Prosopografía da antiga Roma
A Prosopografía da Roma antiga, é unha aproximación aos estudos clásicos e á historia antiga que se centra nas conexións familiares, as alianzas políticas e as redes sociais na Roma antiga.[1] A metodoloxía da prosopografía romana pasa por definir un grupo para o estudo —a miúdo escóllese o grupo social, chamado ordo en latín, dos senadores e equites— para despois recoller e analizar datos.
As fontes literarias proporcionan probas principalmente sobre a elite gobernante mentres que a epigrafía e a papiroloxía son fontes que tamén poden documentar a xente común, que foi estudada en grupos como os dos libertos imperiais, as familias de clase baixa ou con ocupacións específicas como as nodrizas (nutrices).[2]
Estudosos da prosopografía histórica[editar | editar a fonte]
Entre os estudos alemáns, moitos dos artigos biográficos de Friedrich Münzer para a Realencyclopädie der Classischen Altertumswissenschaft adoptaron un enfoque prosopográfico.[3] Matthias Gelzer, un dos fundadores da metodoloxía prosopográfica en relación coa Roma antiga, centrouse na institución social do mecenado e os seus efectos no sistema político romano.[4]
Entre os principais estudosos do século XX que escribiron en inglés sobre a prosopografía da República Romana destacna T.R.S. Broughton, cuxos tres volumes The Magistrates of the Roman Republic son unha referencia estándar; Ronald Syme, cuxa Roman Revolution (1939) converteuse na base dos traballos posteriores dos estudosos sobre a República tardía e a transición ao Principado; T.P. Wiseman, que estudou en particular as carreiras e as liñas familiares dos romanos dos municipia, cidades fóra de Roma; E. Badian, particularmente o seu traballo de 1965 sobre o xuízo de Caio Norbano; Lily Ross Taylor; e Erich Gruen.[5]
Outros estudosos, como P.A. Brunt, advertiron sobre unha dependencia excesiva da prosopografía, en particular a tendencia a ver os procesos xudiciais como "guerras por poderes" entre faccións políticas en lugar de como procesos xudiciais en busca de resultados xustos: ata inimigos acérrimos como Cicerón e Clodio Pulcro están rexistrados como testemuñas sobre o mesmo partido.[6]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Dominik & Hall (2010), p. 493.
- ↑ Treggiari (2002).
- ↑ Alexander (2010), p. 103.
- ↑ Alexander (2010), p. 102.
- ↑ Alexander (2010), p. 102-103, 108.
- ↑ Alexander (2010), pp. 102103.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Alexander, Michael C. (2010). "Oratory, Rhetoric, and Politics in the Republic". En Dominik, William; Hall, Jon. A Companion to Roman Rhetoric (en inglés). Oxford / Nova York: Wiley-Blackwell. pp. 98–108. ISBN 978-1-4051-2091-3. doi:10.1002/9780470996485.ch8.
- Dominik, William; Hall, Jon, eds. (2010). A Companion to Roman Rhetoric (en inglés). Oxford / Malden, MA: Wiley-Blackwell. ISBN 978-1-4051-2091-3.
- Treggiari, Susan (2002). Roman Social History (en inglés). Londres / Nova York: Routledge. ISBN 0-415-19521-7.