Jules Gilliéron

Jules Gilliéron
Biografía
Nacemento	(fr) Jules Louis Gilliéron ; 21 de decembro de 1854 ; La Neuveville, Suíza (pt)
Morte	26 de abril de 1926 (71 anos); Ligerz, Suíza (pt)
Datos persoais
País de nacionalidade	Francia ; Suíza
Actividade
Campo de traballo	Lingüística, dialectoloxía e Filoloxía románica
Ocupación	lingüista , catedrático , dialectologist (en) , romanista
Empregador	École pratique des hautes études
Interesado en	Geolinguística (pt)
Profesores	Jules Cornu, Gaston Paris (pt) , Arsène Darmesteter (pt) , Louis Havet (pt) e Paul Meyer (pt)
Alumnos	Charles Bruneau (pt)
Lingua	Lingua francesa
Obra
	Obras destacables (1902) Atlas linguistique de la France (en) ;
	Premios (11 de xaneiro de 1913) Cabaleiro da Lexión de Honra ;

Jules Gilliéron, nado en La Neuveville, Suíza, o 21 de decembro de 1854 e finado en Cergnaux o 26 de abril de 1926, foi un dos lingüistas suízos máis prestixiosos de finais do século XIX e comezos do XX.

Ademais da súa importante contribución á dialectoloxía francoprovençal, a súa obra máis saliente, polo talle colosal, foi o Atlas Linguistique de la France, feito coa colaboración de Edmond Edmont, entre 1902 e 1912, que marcou o punto de partida da confección dos atlas lingüísticos posteriores.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Jules Gilliéron era fillo de Jean Victor, profesor de francés en Basilea, e de Marie Jeanne Ritter. Estudou na academia de Neuchâtel (onde obtivo a súa "graduación" en 1875). Logo proseguiu estudos na Universidade de Basilea e, entre 1876 e 1880, na Ecole pratique des hautes études (EPHE) e máis na Ecole des chartes (Escola de mapas), ambas as dúas en París. A partir de 1883, e até a súa morte, este lingüista ensinou Dialectoloxía na EPHE. Jules Gilliéron sucedeu a Arsène Darmesteter nesta escola. A partir de entón, a Dialectoloxía vaise xestando como ciencia seria. Dedicouse toda a súa vida á investigación dialectoloxía galorománica, o que fructificaría en diversos estudos a respecto da distribución xeográfica das variedades dialectais. En 1887, cofundou co abade Jean-Pierre Rousselot a Revue des patois gallo-romans, que se publicou até 1893. O punto álxido da súa produción foi a publicación do 'Atlas linguistique de la France. Esta obra monumental realizouse entre 1897 e 1907 e publicouse despois entre 1902 e 1910, mercé ó labor efectuado en cada localidade polo seu colaborador Edmond Edmont.