Glenn Coldenhoff

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaGlenn Coldenhoff

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento13 de febreiro de 1991 Editar o valor em Wikidata (33 anos)
Datos persoais
País de nacionalidadeReino dos Países Baixos Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónpiloto de motocrós Editar o valor em Wikidata
DeporteMotocross Editar o valor em Wikidata
PatrocinadorRed Bull GmbH (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata

Glenn Coldenhoff, nado en Oss o 13 de febreiro de 1991, é un piloto neerlandés de motocrós.[1]

Compite no Campionato Mundial de Motocrós, onde ten gañado varios Grandes Premios. Coldenhoff foi un dos membros do equipo neerlandés gañador do Motocrós das Nacións de 2019, xunto a Jeffrey Herlings e Calvin Vlaanderen. A súa vitoria supuxo o primeiro triunfo holandés nos 73 anos de historia da competición.[2]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Naceu en Oss, trasladándose logo a vivir á vila de Heesch, en Brabante do Norte.[3] Comezou competindo en motocrós no 2001 na categoría de 85cc. En 2004, 2005 e 2006 gañou o título neerlandés nesta categoría. En 2007 pasou á categoría MX2, pero unha lesión no pulso estragoulle a tempada. En 2008 fixo unha aparición como invitado no Campionato do Mundo de Motocrós, en MX2. Conseguiu chegar á meta coa súa Suzuki, pero non obtivo ningún punto. Durante as dúas tempadas seguintes centrouse no Campionato de Europa de MX2.

En 2011 deu o salto definitivo ao Campionato Mundial con Yamaha. Puntuou de xeito habitual ata que se lesionou durante o Gran Premio de Suecia, rematando 21º na clasificación final. En 2012 conseguiu un asento no equipo de Jacky Martens, onde comezou a correr con KTM. Volveu lograr puntos e acabou entre os dez primeiros nalgunha carreira. Rematou noveno na clasificación final. En 2013 cambiou a outro equipo belga de KTM, no que obtivo máis éxito. Subiu ao podio dúas veces e logrou gañar o primeiro Gran Premio da súa carreira, o GP de Gran Bretaña. Acabou quinto na clasificación final.

En 2014 volveu a Suzuki. A tempada comezou ben, con tres podios e dúas vitorias seguidas. Pero a continuación tivo un accidente no que resultou gravemente ferido, perdendo a maior parte da tempada. Aínda así quedou décimo terceiro na clasificación final e participou no Motocrós das Nacións coa selección holandesa.

En 2015 subiu á clase MXGP. Na súa tempada de debut gañou un Gran Premio (Letonia)[4] e subiu ao podio outra vez máis, o que lle serviu para lograr o oitavo lugar na clasificación final. Finalizou as tempadas 2016, 2017 e 2018 como 7º, 10º e 7º respectivamente na clasificación final. En decembro de 2018 sufriu un accidente durante unha sesión de adestramento e rompeu o pulso e tres vértebras. En 2019 acadou dúas vitorias (Italia e Suecia) e acabou terceiro na clasificación final. Ese mesmo ano gañou en Assen o Motocrós das Nacións, co equipo neerlandés formado ademais por Jeffrey Herlings e Calvin Vlaanderen.[5][6]

O 9 de agosto de 2020 fixo historia ao gañar o primeiro Gran Premio de MXGP para Gas Gas en Kegums (Letonia).[7][3]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "Glenn Coldenhoff". mxgpresults.com (en inglés). Consultado o 12 de agosto de 2020. 
  2. "Dutch Delight in Assen as they Win the 2019 Monster Energy FIM MXoN". www.mxgp.com (en inglés). 2018-09-29. Consultado o 12 de agosto de 2020. 
  3. 3,0 3,1 "Motorcrosser Glenn Coldenhoff pakt eerste GP overwinning na corona-uitbraak" (en neerlandés). 9 de agosto de 2020. Consultado o 12 de agosto de 2020. 
  4. "Primeur voor motocrosser Coldenhoff in Letland". nos.nl (en neerlandés). 12 de xullo de 2015. Consultado o 12 de agosto de 2020. 
  5. "Coldenhoff loopt drie gebroken ruggenwervels op bij crash in Lommel" (en neerlandés). 15 de decembro de 2018. Consultado o 12 de agosto de 2020. 
  6. Abelenda, Marcos (30 de setembro de 2019). "Primer triunfo de Holanda en el Motocross de las Naciones" (en castelán). Consultado o 12 de agosto de 2020. 
  7. "Coldenhoff y Gas Gas se llevan el GP de la reanudación" (en castelán). 9 de agosto de 2020. Arquivado dende o orixinal o 17 de agosto de 2020. Consultado o 12 de agosto de 2020. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]