Descordo
O descordo[1] é un subxénero da lírica, consistente nunha composición caracterizada polas discordancias formais.
Exemplos[editar | editar a fonte]
Un descordo espectacular é o descordo do trobador Raimbaut de Vaqueiras, titulado Eras quan vey verdeyar, no cal o 'desacordo' xorde nas linguas: a primeira cobra está escrita en provenzal, a segunda en italiano, a terceira en francés, a cuarta en gascón e a quinta en galego-portugués, e ademais estas linguas reaparecen en dous versos dos dez que constitúen a última[2].
O único descordo coñecido en lingua galegao-portuguesa é "Agora me quer’eu ja espedir", de Nuno Eanes Cerzeo, con tres partes diferenciadas. Dunha banda catro estrofas de hendecasílabos, de cinco versos a primeira e seis as outras tres; doutra banda nove estrofas a modo de codia con finda, á súa vez con dúas partes distinguidas. No último verso emprega a metaliteratura, ao expresar o xénero da peza coa frase "e meu discord' acabarei".[3].
Un exemplo contemporáneo deste xénero é o "Mester de vixilia", de Arcadio López-Casanova.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para descordo.
- ↑ Raimbaut de Vaqueiras. "Eras quan vey verdeyar". Trobar.
- ↑ Fuentes Canal, M. (1923). "Cantigas de Nuneannes Cerseo do cançoneiro Colocci-Barncuti". Nós (15): 10–11.
|
Este artigo sobre literatura é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír. |