Centro histórico de Nápoles
| Centro histórico de Nápoles | |
|---|---|
.JPG) O castelo Maschio Angioino. | |
| Patrimonio da Humanidade - UNESCO | |
| País |  Italia |
| Localización |   Nápoles |
| Tipo | Cultural |
| Criterios | II, IV |
| Inscrición | 1995 (19ª sesión) |
| Rexión da UNESCO | Europa e América do Norte |
| Identificador | 726 |
Tendo en conta que o sitio ten un valor excepcional. É unha das cidades máis antigas de Europa, cuxo tecido urbano contemporáneo conserva os elementos da súa longa e axitada historia. A súa situación na baía de Nápoles confírelle un valor universal excepcional que tivo unha profunda influencia en moitas partes de Europa e máis aló. — Motivación da UNESCO
O centro histórico de Nápoles representa o primeiro núcleo histórico da cidade. Contén 27 séculos de historia.
Na súa maioría declarado Patrimonio da Humanidade pola UNESCO en 1995[1] (unhas 1021 hectáreas), incluíuse na relación de bens a protexer, a súa particular singularidade reside na conservación e uso case total do trazado viario da antiga Grecia.
Historia[editar | editar a fonte]
O centro histórico de Nápoles testemuña a evolución histórica e artística da cidade, desde o seu primeiro asentamento grego no século VIII a.C. ao longo da zona con vistas ao mar,[2] a refundación da mesma cidade nun ámbito máis interno, constituíndo o "centro antigo", ata a cidade barroca española que viu a apertura cara ao oeste do núcleo urbano e a ese centro da elite cultural decimonónica, co florecemento na cidade de numerosas vilas nobres e burguesas que caracterizan toda a zona de Posillipo e Vomero.
A área considerada patrimonio da UNESCO ocupa aproximadamente 1021 hectáreas[3] e contén os seguintes barrios: Avvocata, Montecalvario, San Giuseppe, Porto, Pendino, Mercato (Municipalità I), Stella, San Carlo all'Arena, (Municipalità III), Chiaia, San Ferdinando, San Lorenzo, Vicarìa e parte dos outeiros de Vomero e Posillipo.
O terremoto de Irpinia de 1980 danou parte do centro histórico e sacou á luz problemas estruturais e sociais (mesmo antigos) aos que se decidiu reparar tamén urbanisticamente coa promulgación da lei n. 219 de 1981, pola que se establecen disposicións para a ordenación e control da actividade edificatoria, sancionando, recuperando e rehabilitando as edificacións ilegais. Actualmente, gran parte do centro histórico da cidade atópase en malas condicións e apto para a súa conservación, de feito, moitas estruturas, ademais das xa mencionadas igrexas de arte (fontes, pazos, arquitectura antiga, santuarios sagrados etc.) atópanse en condicións de extremo abandono, para facer fronte a esta emerxencia, diversas organizacións e comités cidadáns tratan de que a UNESCO interveña.
Un acordo asinado entre a rexión de Campania, o municipio e o Ministerio de Patrimonio Cultural, supuxo que a Unión Europea destinase 100 millóns de euros en xuño de 2012 para realizar traballos de restauración[4] sobre os monumentos do centro histórico máis en risco.[5][6]
O Centro Antigo[editar | editar a fonte]
A cidade ten dous núcleos antigos verdadeiros e orixinais: o primeiro é o outeiro de Pizzofalcone no que naceu a cidade de Partenope, mentres que o segundo é a zona do decumano de Nápoles onde naceu Neapolis.[2] Neste último espazo, en concreto, concentráronse todas as edificacións ao longo dos séculos ata o século XVI, coa apertura cara ao oeste da cidade a instancias do vicerrei español don Pedro de Toledo.
Neste lugar atópanse un número especialmente elevado de recursos culturais e artísticos: obeliscos, mosteiros, claustros, museos, as famosas rúas dos beléns, catacumbas, escavacións arqueolóxicas ao aire libre e subterráneas con restos romanos e gregos, incluíndo o teatro romano, estatuas e baixorrelevos, frisos monumentais, así como columnas medievais que sosteñen edificios históricos antigos e moito máis.
Só o centro antigo, que incorpora os distritos de San Giuseppe, Porto, Pendino, Mercato, San Lorenzo e Vicarìa que, máis concretamente, corresponden case á zona dos decumanos de Nápoles, ve a existencia de máis de 200 igrexas históricas[7] ao que se vincula a actividade de famosos expoñentes da arte italiana. Entre os principais artistas están: Giotto, Caravaggio, Donatello, Giuseppe Sanmartino, Luca Giordano, Cosimo Fanzago, Luigi Vanvitelli, José de Ribera, Domenichino, Guido Reni, Tino di Camaino, Marco dal Pino, Simone Martini, Mattia Preti e moitos outros.
Durante a época medieval, a cidade estaba dividida en barrios. Estes foron: Capuana, Montagna, Nido, Porto, Portanova e Forcella. Neste contexto a cidade estaba pechada polas súas murallas máis aló das cales había unha prohibición absoluta de construír. A característica que distinguiu o centro antigo de Nápoles, de feito, é a case exclusión do desenvolvemento en extensión da cidade, favorecendo así o crecemento "en altura". A circunstancia de que a cidade se apoia sobre solo de tufa calcaria favoreceu prácticas de levantamento de edificacións existentes, extraendo o material das canteiras subterráneas xa utilizadas dende o primeiro nacemento da cidade.
Porén, o traslado do poder político ao Maschio Angioino foi un primeiro impulso para que a aristocracia local arrastrase as súas residencias nobres cara á parte occidental da cidade.[2]
A apertura ao oeste co vicerreinado español[editar | editar a fonte]
_-_Bildnis_eines_Edelmanns_-_WAF_1085_-_Bavarian_State_Painting_Collections.jpg)
A expansión da cidade cara ao oeste, que tivo lugar no século XVI con don Pedro de Toledo, supón o nacemento do actual centro histórico. Así naceron os Quartieri Spagnoli ("barrios españois"), con Via Toledo, Largo di Palazzo, Via Medina ata a zona de Pizzofalcone e Chiaia.[2]
O pazo real, concretamente, foi o motivo dun auténtico acaparamento por parte dos aristócratas napolitanos e estranxeiros dos espazos baleiros que se alzaban ao longo da estrada que ía directamente á residencia do vicerrei, é dicir, vía Toledo.
Estas reformas determinaron na cidade a “reconquista” do mar que dende a chegada de Partenope e ata entón non se utilizaba.
Os grandes edificios da época borbónica[editar | editar a fonte]
Co paso do vicerreinado español ao reino borbónico prodúcese o salto cultural definitivo da cidade, que se converteu no destino extremo do Grand Tour europeo.[2]
Nápoles madura a súa propia conciencia ilustrada confirmándose como a gran capital europea.[2][8] En apenas vinte anos (de 1730 a 1750) construíronse impresionantes edificios, símbolo do nivel cultural alcanzado: a reggia di Capodimonte, o real Albergo dei Poveri e o Teatro di San Carlo.[2]
Coa chegada do neoclasicismo de principios do século XIX (e tamén do eclecticismo de finais de século), o centro histórico amplíase tamén á zona de Posillipo e Vomero, explotando estes "novos" espazos caracterizados por paisaxes de particular beleza e por un amplo espazo natural circundante.[2] Así nacen a Villa Floridiana, Villa Rosebery e moitas outras importantes vilas napolitanas.
Notas[editar | editar a fonte]
- Referencias
- ↑ "Centro histórico de Nápoles". UNESCO. Consultado o 2018 -09-05.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 Mazzoleni.
- ↑ Patrimonionellascuola.it
- ↑ Os fondos mencionados tamén se destinaron a outras obras estratéxicas como as obras do novo subterráneo e a reordenación da zona Oltremare.
- ↑ "Al via riqualificazione centro storico di Napoli". Arquivado dende o orixinal o 14 de setembro de 2017. Consultado o 29 de agosto de 2012.
- ↑ "Napoli: Centro storico, 100 mln fondi Ue per grande museo all'aperto". Arquivado dende o orixinal o 04 de xullo de 2019. Consultado o 29 de agosto de 2012.
- ↑ "Chiesa di Napoli - Sito ufficiale" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 24 de xaneiro de 2011. Consultado o 5 de setembro de 2012.
- ↑ Carlo Knight, Hamilton a Napoli. Cultura, svaghi, civiltà di una grande capitale europea, Napoli Electa 2003
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Centro histórico de Nápoles |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Franco Strazzullo (1968). Edilizia e Urbanistica a Napoli dal '500 al '700. Naples: Arturo Berisio Editore. IT\ICCU\NAP\0091570.
- Donatella Mazzoleni; Mark E. Smith (2007). I palazzi di Napoli. Venice: Arsenale Editrice. ISBN 88-7743-269-1.
Outros artigos[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Sitio oficial do Concello de Nápoles (en italiano) (en inglés).
