Astor Piazzolla

Astor Piazzolla
	;
Nome orixinal	(es) Astor Pantaleón Piazzolla
Biografía
Nacemento	11 de marzo de 1921 ; Mar del Plata, Arxentina
Morte	4 de xullo de 1992; Buenos Aires, Arxentina
Lugar de sepultura	Cemiterio de La Chacarita ; Cementerio Jardín de Paz (en)
Datos persoais
País de nacionalidade	Arxentina
Actividade
Ocupación	compositor , director de orquestra , bandoneonista (pt) , compositor de bandas sonoras
Período de actividade	1933 - 1992
Xénero artístico	Ópera, nuevo tango (pt) e Música de tango (pt)
Profesores	Nadia Boulanger e Alberto Ginastera (pt)
Lingua	Lingua castelá
Instrumento	Bandoneón
Selo discográfico	Chesky Records (en)
Obra
	Obras destacables Concierto para bandoneón; (1959) Adiós Nonino (pt) ; (1962) Suite del Ángel (en) ; (1968) Fuga y misterio (en) ; (1969) Estaciones Porteñas (en) ; (1974) Libertango (pt) ; (1975) Suite Troileana; (1982) Le Grand Tango (en) ; (1985) Double concerto for guitar and bandoneon (en) ; (1986) Histoire du Tango (en) ; (1991) Five Tango Sensations (en) ; (século XX) María de Buenos Aires ;
Familia
Fillos	Daniel Piazzolla (en)
Parentes	Daniel Piazzolla (en) (neto)
	Premios (1986) Prêmio César de Melhor Trilha Sonora Original (pt) , premiado polo traballo Tangos, el exilio de Gardel ;
Páxina web	fundacionastorpiazzolla.org.ar

Astor Pantaleón Piazzolla, nado en Mar del Plata o 11 de marzo de 1921 e finado en Buenos Aires o 4 de xullo de 1992, foi un bandoneonista e compositor arxentino.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Foi un dos músicos de tango máis importantes da segunda metade do século XX. Estudou harmonía e música clásica e contemporánea coa compositora e directora de orquestra francesa Nadia Boulanger. Na súa mocidade tocou e realizou arranxos orquestrais para o bandoneonista, compositor e director Aníbal Troilo. Cando comezou a facer innovacións no tango (no que respecta a ritmo, timbres e harmonía) foi moi criticado polos tangueros da vella escola, ortodoxos en canto a ritmo, melodía e orquestración. Nos anos posteriores sería reivindicado por intelectuais e músicos de rock.

Cando nos anos cincuenta e sesenta os tangueros ortodoxos -que o consideraban «o asasino do tango»- decretaron que as súas composicións non eran tango, Piazzolla respondeu cunha nova definición: «É música contemporánea de Buenos Aires».

As súas obras non eran difundidas polas estacións de radio e os comentaristas seguían a atacar a súa arte. Os selos discográficos non se atrevían a editala. Considerárono un snob irrespetuoso que compuña música híbrida, con exabruptos de harmonía disonante.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Páxina web oficial (en castelán)