Saltar ao contido

Xuramento dos Horacios

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Xuramento dos Horacios

Tipopintura Editar o valor en Wikidata
Movementoneoclasicismo Editar o valor en Wikidata
Xénero artísticopintura histórica Editar o valor en Wikidata
Materialpintura ao óleo e lenzo Editar o valor en Wikidata
PropietarioEstado francés Editar o valor en Wikidata
Autoría
Creador/aJacques-Louis David Editar o valor en Wikidata
Encargado porLois XVI de Francia Editar o valor en Wikidata
Temática
Tema principalHorácia (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
Baseado enHoratii and Curiatii (en) Traducir e Ab urbe condita libri Editar o valor en Wikidata
Representa aPublius Horatius, xuramento, Horácia (pt) Traducir, Vestuário na Roma Antiga (pt) Traducir, home, eskera, Túnica, Lanza, espada, Gálea, paludamento (pt) Traducir, barba, cabelos brancos, muller, cabelo castaño, louro, sentado, Vestido, véu (pt) Traducir, neno, arcada, Choro, Loito, sorrow (en) Traducir, saudação romana (pt) Traducir, antigos (pt) Traducir, ladrillo, asento, ponto de fuga (pt) Traducir, familia, nai e Oath of the Horatii (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Datas
Data de creación1784 Editar o valor en Wikidata
Dimensións
Altura330 cm Editar o valor en Wikidata
Anchura425 cm Editar o valor en Wikidata
Localización
LocalizaciónRoom 702 (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Coleccióndepartamento de pintura do Museo do Louvre Editar o valor en Wikidata
Lugar de creaciónRoma Editar o valor en Wikidata
Descrito pola fonte
Contacto
Páxina WEBlouvre.fr… Editar o valor en Wikidata
Wikidata ]

O Xuramento dos Horacios (en francés: Le Serment des Horaces) é unha obra de Jacques-Louis David realizada en 1784, uns anos antes da Revolución Francesa. O cadro mide 330 x 425 cm e consérvase no Museo do Louvre. Considérase o paradigma da pintura neoclásica.[1]

A pintura representa o «saúdo romano», co brazo estendido e a palma cara a abaixo. O tema da pintura está baseado na lenda dos Horacios e os Curiacios, lenda relatada por Tito Livio na súa obra Ab urbe condita libri, e ten unha perspectiva patriótica e neoclásica; máis tarde converteríase nun modelo a seguir por pintores posteriores. O éxito da obra fixo medrar a fama do seu autor, e permitiulle manter os seus propios estudiantes.[2]

  1. L. Cirlot (dir.). Museo do Louvre I, Col. «Museos del Mundo», Volume 3, Espasa, 2007, páx. 138-139. ISBN 978-84-674-3806-2
  2. Milicua, José (1988), páx. 41

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Cirlot, Lourdes (2007). Museo del Louvre. Espasa. ISBN 978-84-674-3806-2. 
  • González-Palacios, Alvar (1969). Pinacoteca de los Genios-David. Buenos Aires, Editorial Codex. 
  • Milicua, Jose (1988). Historia Universal del Arte. Barcelona, Editorial Planeta. ISBN 84-320-6688-5.