Xardín chinés

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Xardín Yu, en Shanghai.

O xardín chinés é un estilo de xardín paisaxístico que evolucionou ao longo de tres mil anos. Inclúe tanto os vastos xardíns dos emperadores chineses e membros da familia imperial, construídos para o pracer e para impresionar, como os xardíns máis íntimos creados por estudosos, poetas, ex-funcionarios do goberno, soldados e mercadores, feitos para reflexión e a fuga do mundo exterior. A finalidade é crear unha paisaxe idealizada en miniatura, que pretende exprear a harmonía que debe existir entre o ser humano e a natureza.[1]

Características[editar | editar a fonte]

Un xardín chinés típico está pechado por muros e acolle un ou máis estanques, esculturas, árbores e flores, así como varias estancias e pavillóns dentro do xardín, conectados por camiños sinuosos e galerías en zigzag. Ao movérense de estrutura en estrutura, os visitantes poden ver unha serie de escenas compostas coidadosamente, como desenrolando un rolo de pinturas de paisaxes.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Michel Baridon, Les Jardins - paysagistes, jardiners, poḕts. p. 348

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]