Víctor Francisco Cáceres
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 10 de marzo de 1912  Albalá, España (pt)  |
| Morte | 9 de agosto de 1976 (64 anos) Vigo, España |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | sindicalista |
| Lingua | Lingua castelá |
Víctor Francisco Cáceres, nado en Albalá (provincia de Cáceres) o 10 de marzo de 1912 e finado en Vigo o 9 de agosto de 1976, foi un anarquista e anarcosindicalista español.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Fillo de pastores, foi pouco á escola e a partir dos sete anos compatibilizouna coas tarefas do campo. En 1932 fixo o servizo militar en Melilla coa intención de permanecer co exército encadrado no Corpo de Enxeñeiros, pero opúxose á primeira tentativa de golpe de Estado do 10 de xuño de 1936 e cun grupo de soldados leais pecharon os oficiais rebeldes na sala onde estaban reunidos. No golpe de Estado do 18 de xullo de 1936 foi detido con outros soldados leais. Xulgado por sedición, foi condenado a dúas penas de morte, conmutadas por 30 anos de prisión.
Destinado a traballos forzados, entrou en contacto con militantes das Juventudes Libertarias e fíxose anarquista. Na prisión de Melilla fixo o bacharelato, obtivo o diploma de contadoría comercial en Sevilla, e aprendeu francés e inglés. Conseguiu a liberdade condicional en 1941 e regresou a Albalá, onde intentou montar unha escola, pero foi denunciado por non ter a titulación oficial. Marchou con súa nai a Bilbao e despois a Briñas, Cenicero, San Felices e Haro traballando na limpeza de vagóns ferroviarios, nunha fábrica de celulosas, nunha canteira. En San Felices deu clases aos fillos dos obreiros, pero foi denunciado pola mestra do concello porque "nunca pronunciaba o nome de Deus nas súas clases". En 1947 casou con Aurora Gamarra López. Durante estes anos militou na Confederación Nacional do Traballo e na Alianza Nacional de Fuerzas Democráticas. Foi despedido por apoiar un paro na empresa onde traballaba.
Marchou a Pasaia e Errenteria, traballou nunha fábrica de aluminio, descargando os pesqueiros no porto. Despois dunha breve estadía en Castañares de Rioja estableceuse en Vigo en 1949, onde traballou de cobrador, peón e contable nos estaleiros Vulcano e militou con Dalmacio Bragado Ruiz e Guillermo Barros Cela intentando reconstruír a Confederación Rexional Galaica. A partir de 1956, logo dunha viaxe a Francia onde se entrevistou con Germinal Esgleas, estableceu contacto co exilio confederal e creou o Comité Local da CNT de Vigo con Saturnino Barros Barros. En 1957, con Jaime Garrido Vila, encargouse da CNT en Vigo e participou na creación da organización unitaria Frente Democrático Juvenil (FDJ).
En xullo de 1960 foi detido con Dalmacio Bragado e Leopoldo García Ortega e foi encarcerado durante dous meses por "organización e propaganda ilegais". O 4 de agosto de 1962, a raíz dunha folga de solidariedade cos mineiros de Asturias e en apoio ás reivindicacións salariais dos estaleiros de Vigo (Vulcano, Barreras, Reyman, Santo Domingo, Refrey e Álvarez) foi novamente detido, con Jaime Garrido Vila, Augusto Docampo Soto e Manuel Rodríguez González, e xulgado en consello de guerra en Madrid o 23 de novembro, acusado de reorganizar a CNT.[1] Condenado a 11 anos e medio de prisión, cumpriu a pena nos presidios de Carabanchel e Burgos. Nesta última prisión, onde a CNT estaba bastante estruturada, exerceu o cargo de secretario de Organización durante máis de dous anos. O 23 de setembro de 1965 foi posto en liberdade condicional e, sen traballo e boicoteado pola patronal, regresou a Vigo. Estivo unha tempada na empresa construtora Misas y Costas, da que se despediu pola falta de medidas de seguridade na construción de vivendas en Coia.
En novembro de 1966 exiliouse en Francia. A finais dese ano estableceuse en Portèth de Garona, cerca de Tolosa, onde traballou como peón de albanel e militou na Federación Local da CNT. En 1968, logo da morte de José Sanjuán, foi nomeado secretario xeral do Consello Nacional de Solidaridad Internacional Antifascista (SIA) e entre 1969 e 1971 ocupou cargos orgánicos na Comisión de Alto Garona. En 1974 colaborou co Secretariado Intercontinental do Movimiento Libertario Español (MLE) en apoio á Revolución dos Caraveis e en 1976 foi nomeado secretario da Federación Local da CNT de Portèth de Garona. Durante estes anos militou na Federación Anarquista Ibérica.
En maio de 1976 viaxou por Galicia (Vigo, Ferrol e A Coruña), Madrid, A Rioxa e Sevilla en misión propagandística para relanzar o sindicato. Nesta época formaba parte da Comisión Internacional de Relaciones (CIR) da FAI. Morreu en Vigo cando se encontraba en misión orgánica, dun derramo cerebral e ataque cardíaco.
Publicou artigos, moitas veces con pseudónimo (Ramón de la Sagra, Justo, Sindo, Francisco de la Montaña, Torvick), en publicacións libertarias, como Boletín de la AIT, Boletín Interno de la CIR, Cenit, CNT, Le Combate Syndicaliste e Espoir. Tamén fixo traducións do inglés, italiano e portugués para estas publicacións.
Notas[editar | editar a fonte]
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Fernández Fernández, Eliseo; Pereira González, Dionisio (2001). "Os libertarios galegos e o seu exilio". Actas do Congreso Internacional “O exilio galego” (PDF). Santiago de Compostela. pp. 160–201. ISBN 84-505-7699-7.
- Fernández, Eliseo; Pereira, Dionisio (2004). O anarquismo na Galiza. Santiago de Compostela: Positivas. pp. 124–125. ISBN 84-87783-79-1.