Usuaria:Moniquiña/Punto G
O punto Gräfenberg (máis coñecido como o punto G, é unha zona situada internamente detrás do pubis e arredor da uretra nos corpos das mulleres. Segundo esto, trátase dunha zona eróxena que, ao ser estimulada, levaría ás mulleres a unha forte excitación sexual, provocando orgasmos intensos e a denominada “exaculación feminina”.[1]
Quen defenden a súa localización, sosteñen que o punto G é o eixe interno da vaxina e do clítoris e que, polo tanto, a súa estimulación é a causa dunha maior intensidade dos orgasmos.[2][3]
Aínda que o punto G foi estudado desde a década de 1940,[4] persiste o desacordo sobre a súa existencia como estrutura orgánica distinguible.[5][2][6]Algún dos estudos que afirmaron atopar evidencias de tecidos do punto G non son moi representativos; por exemplo, un estudo conclúe a súa existencia a partir dunha mostra de 20 mulleres, con criterios de selección subxectivos, como experimentar ou non un orgasmo vaxinal.[7] O propio estudo que serviu para definir o punto G é un estudo de caso único.[8] Un estudo británico realizado en 2009 concluíu que a súa existencia non está comprobada, é subxectiva e baseada en cuestionarios e experiencias persoais.
Algúns sexólogos e investigadores preocúpanse porque as mulleres podan crer que son disfuncionais se non localizan o seu punto G, e subliñan que é normal non experimentalo.[9][10][11]
Historia[editar | editar a fonte]
O termo "punto G" foi acuñado por Addiego e colaboradores en 1981,[8] en homenaxe ao xinecólogo alemán Ernst Gräfenberg,[12] que informou de que o descubrira na década de 1940 por casualidade, mentres estudaba a uretra feminina. O concepto chegou á cultura popular despois da publicación de The G spot and Other Recent Discoveries About Human Sexuality de Alice Kahn Ladas, Beverly Whipple e John Perry en 1982,[1]pero foi inmediatamente criticado polos principais xinecólogos daqueles anos, que cuestionaron a súa existencia debido á baixa validez da evidencia. Por exemplo, non se puido atopar nos estudos de autopsia.
Localización[editar | editar a fonte]
O punto G atoparíase dentro da vaxina, na parede frontal, a unha distancia de entre 3 e 5 cm da súa abertura na vulva.
Estudouse que a localización do Punto G feminino varía dunha muller a outra, de ahí a importancia de entender que nalgunhas houbo bloqueos físicos, hormonais ou psicolóxicos que lles impiden atopalo.
Estimulación[editar | editar a fonte]
Algunhas mulleres afirman que estimulando esta zona (unión da canle vaxinal coa estrutura interna do clítoris [13]) directamente, como, por exemplo, mediante a presión de dous dedos ou un vibrador,[14] obteñen unha intensidade maior nos orgasmos que co estimulo do glande no clítoris.[13][15][16] A clave desta estimulación consistiría en atopar en cada muller o “eixo interno”, segundo a crenza de que o punto G é o centro que coordina o ritmo dos órganos implicados no acto sexual. Pierre Foldés afirma que existe unha importante relación entre o punto G e o clítoris: "Cando se presiona o punto G, toda a estrutura do clítoris e da vaxina defórmase, o que non ocorre cando se presiona ningún outro punto".[17]
Polémica[editar | editar a fonte]
Hai polémica sobre a existencia do punto G. Nun estudo realizado polo King's College de Londres, un cuestionario sobre costumes sexuais foi enviado a xemelgas e xemelgas idénticas. A metade das mulleres responderon que pensaban que tiñan este punto G, mentres que a outra metade pensaba que non. Os resultados da enquisa foron criticados pola súa falta de rigor científico ao tratarse dun estudo baseado nun cuestionario.[18]
En 2008, o Journal of Sexual Medicine publicou os resultados dun estudo realizado por Emmanuele Jannini, profesor de sexoloxía médica da Universidade de Aquila en Italia, que afirmaba que é posible determinar o tamaño e a forma da capa que hai detrás da parede vaxinal principal, a zona uretrovaxinal, onde se localizaría o punto G, mediante unha ecografía ou unha ecografía.[19]
Non obstante, a maioría dos sexólogos e xinecólogos afirman que a preocupación por atopar o punto G pode ser prexudicial, xa que podería reducir o acto sexual a buscar unha zona específica e aumentar a frustración se o resultado non é positivo.[20]
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 Ladas, Alice Kahn; Whipple, Beverly; Perry, J. D. (1982). The G-Spot and other discoveries about human sexuality (en inglés). Nueva York: Holt, Rinehart, and Winston. ISBN 0-440-13040-9.
- ↑ 2,0 2,1 "Is the Female G-Spot Truly a Distinct Anatomic Entity?" 9 (3). 12 de enero de 2012: 719–26. PMID 22240236. doi:10.1111/j.1743-6109.2011.02623.x.
- ↑ Federation of Feminist Women’s Health Centers (1991). A New View of a Woman’s Body. Feminist Heath Press. p. 46. ISBN 0-9629945-0-2.
- ↑ Morris, Desmond (2004). The Naked Woman: A Study of the Female Body. NuevaYork: Thomas Dunne Books. pp. 211–212. ISBN 0-312-33852-X.
- ↑ Hines, T. (agosto de 2001). "The G-Spot: A modern gynecologic myth" 185 (2): 359–62. PMID 11518892. doi:10.1067/mob.2001.115995.
- ↑ Alexander, Brian (18 de enero de 2012). "Does the G-spot really exist? Scientists can't find it". MSNBC.com. Consultado o 2 de marzo de 2012.
- ↑ Gravina, G. L., Brandetti, F., Martini, P.; et al. (2008). "Measurement of the Thickness of the Urethrovaginal Space in Women with or without Vaginal Orgasm" 5 (3): 610–8. PMID 18221286. doi:10.1111/j.1743-6109.2007.00739.x.
- ↑ 8,0 8,1 Addiego, Frank; Belzer, Edwin G. Jr.; Comolli, Jill; Moger, William; Perry, John D.; y Whipple, Beverly (1981). "Female ejaculation: a case study." 17 (1): 13–21. doi:10.1080/00224498109551094.
- ↑ "BBC NEWS | Health | Female G spot can be detected". html. 20 de febrero de 2008. Consultado o 3 de enero de 2010.
- ↑ "BBC News - The G-spot 'doesn't appear to exist', say researchers". 4 de enero de 2010. Consultado o 4 de enero de 2010.
- ↑ "The real G-spot myth | Yvonne Roberts | Comment is free | guardian.co.uk". The Guardian (Londres). 5 de enero de 2010. Consultado o 2 de mayo de 2010.
- ↑ Ernest Gräfenberg (1950). "The role of urethra in female orgasm" 3 (3): 145–148. Arquivado dende o orixinal o 3 de marzo de 2016. Consultado o 19 de julio de 2012.
- ↑ 13,0 13,1 Pauls, R. N. (2015). Anatomy of the clitoris and the female sexual response. Clinical Anatomy, 28(3), 376-384.
- ↑ "Mejores maneras de estimular el punto G: succionadores de clítoris".
- ↑ Kotecha, Sima (14 de abril de 2008). "BBC - Newsbeat - Health - G Shot helps women in search of orgasm". BBC News. Consultado o 2 de mayo de 2010.
- ↑ Robert Crooks, Karla Baur (2010). Our Sexuality. Cengage Learning. pp. 169–170. ISBN 0495812943. Consultado o 24 de enero de 2014.
- ↑ "pierre foldes[author] - Search Results - PubMed" (en inglés). Consultado o 2024-01-21.
- ↑ «Objeto ginecológico no identificado.» 14 de febrero de 2010. El País. Consultado el 22 de marzo de 2011.
- ↑ [1]
- ↑ Ultrasonido para encontrar el 'punto G', El País, 21 de febrero de 2008. Consultado el 22 de marzo de 2011.
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Durante, Marcia. Sola, en pareja, descubre y disfruta de tu punto G. Editorial Océano. ISBN 84-7556-381-3
- Kahn L., Alice. El punto G. Editorial Debolsillo. ISBN 968-5957-35-5
- Cathy Winks. The Good Vibrations Guide: The G-Spot. Down There Press, 1998. ISBN 0-940208-23-7
- Ernst Gräfenberg: From Berlin to New York por Beverly Whipple, Ph.D, RN, FAAN Professor Rutgers, State University of New Jersey, EE. UU.
- Pauls, R. N. (2015). Anatomy of the clitoris and the female sexual response. Clinical Anatomy, 28(3), 376-384.
[[Categoría:Aparato reprodutor feminino]] [[Categoría:Prácticas sexuais]]