Red Bull Stratos

Red Bull Stratos

Insignia da misión
Datos da misión
Misión:	Red Bull Stratos
Foto da tripulación

Red Bull Stratos foi un proxecto levado a cabo o 14 de outubro de 2012 no que participou o paracaidista e saltador base (base jumper) austríaco Felix Baumgartner, e que estivo patrocinado por Red Bull. O proxecto pretendía bater varios récords ao mesmo tempo e contribuír á investigación científica.

A misión

""Queremos estender os limites da humanidade un pouco máis... Estarei orgulloso de ser a primeira persoa en romper a barreira do son en caída libre. E sei que parte de toda esta experiencia tamén axudará a que os futuros traxes presurizados para os turistas espaciais e pilotos sexan máis seguros!"

Felix Baumgartner

Preparativos e formación

Os preparativos para esta misión comezaram en 2007. Felix Baumgartner, alcumado Felix Sen Medo recibiu un longo tratamento psicolóxico. Por ser claustrofóbico, el sofría ataques de pánico toda vez que tiña que vestir o traxe e o casco reforzado para deixalo totalmente illado do ambiente hostil durante o salto. Así, tivo un acompanhamento psicológico realizado por Michael Gervais, especializado en atender deportistas de aventura. O equipo técnico tamén contribuiu a que Baumgartner superase a claustrofobia e creou un procedemento detallado antes do salto para manter a súa mente ocupada e lonxe dos medos.

Ademais, o salto estivo cheo de risco, xa que Baumgartner podería perder o coñecemento e sufrir unha hemorraxia cerebral se comezaba a perder o control.

Perigos

• A estratosfera é un medio extremadamente hostil, con pouco osíxeno e temperaturas moi baixas, chegando por debaixo dos -50 C°. Como resultado, o paracaidista podería morrer por conxelación ou asfixia.
• Calquera dano no seu traxe especial pode provocar a fuga de aire, provocando a despresurización do equipo. Isto pode provocar que se formen burbullas de gas no sangue (coñecida como embolia aérea). Noutras palabras, o paracaidista sufriría un efecto coma se fose fervese por dentro provocando a morte instantánea.
• Baumgartner necesitaba saltar nunha posición previamente calculada, evitando a perda do control do voo. Se comezase a xirar, podería desmaiarse e seguir xirando até que as forzas aplicadas ao seu corpo romperan o seu tronco cerebral. (De feito, comezou a xirar moito, pero conseguiu estabilizarse).
• O paracaidista podería vomitar dentro do seu casco e obstruír a súa visión do exterior e da liña do horizonte, quedando así completamente desorientado.
• Até entón, ninguén sabía como se comportaría o corpo humano libre (protexido só polo traxe especial) á hora de superar a barreira do son, xa que ninguén tiña conseguido esta fazaña.

Equipamento e vestiario

Cápsula

A cápsula foi desenvolvida especialmente para este proxecto. Pesaba máis de 1.300 quilos e tiña un espazo útil de 1,80 metros. Ademais de manter a salvo ao aventureiro durante o ascenso, a cápsula tiña todos os instrumentos de navegación, cámaras e tamén un sistema de seguridade. Tamén sería case indestructíbel en caso de impacto.

Globo

Utilizouse un globo con aproximadamente 850 millóns de metros cúbicos de helio. Contando o peso da cápsula, todo o sistema do globo pesaba uns 3200 kg.

Traxe

O traxe especial presurizado foi feito en base ao equipamento utilizado polos astronautas . O material utilizado é resistente ao lume e funciona como illante térmico. O traxe pesaba aproximadamente 13 quilos, sen contar o casco e a viseira. O traxe completo levou case dúas horas en poñerse e comprobar.

Casco

O casco tamén estaba presurizado. O equipo tiña mecanismos internos de calefacción para que a pantalla non se empañese nin se conxelara. Esta pantalla tamén tiña unha película protectora contra os raios ultravioleta. No interior do casco, tamén había un micrófono de comunicación, a canle que transportaba osíxeno ao 100% e un dispositivo que vertía alimentos líquidos na boca do tripulante. En total, o casco pesaba algo máis de 3,5 kg.

Sistemas de seguridade, comunicación e localización

Pegado ao peito, Baumgartner levaba durante o salto unha especie de bolsa que contiña todos os dispositivos electrónicos encargados de comunicarse co equipo de terra, vixiar as súas constantes vitais e rastrexalo polo globo (un GPS mellorado)., ademais do IMU ( “Inertial Measurement Unit”), que rexistrou todos os datos (altura, velocidade, tempo de caída, etc.), e unha cámara de alta definición cun ángulo de visión de 120°. Fóra desta caixa, uniuse ao traxe un dispositivo denominado "CYPRES 2", que se activaría automaticamente en caso de emerxencia.

Paracaídas

Ademais dos dous paracaídas tradicionais (o principal e o de reserva), o paracaidista tamén tiña un paracaídas específico para estabilizar o seu voo se empezaba a xirar. Nos lados do traxe había mecanismos para cortar un dos paracaídas se se enredaba.

Adestramentos

Como preparación, Baumgartner realizou varios saltos, incluído un a 20 km de altitude que alcanzou os 580 km/h.

O salto

“Cando estás na cima do mundo, vólveste máis humilde. Non pensaba en récords, nada diso. Só non quería morrer diante dos meus pais e da miña moza, que me observaban. Iso era todo o que pensaba. Pensei en todos o mundo que me estaba mirando, torcendo por min... Ás veces, hai que ir moi alto para entender o pequenos que somos!”

Felix Baumgartner

Debido á complexidade do proxecto, as condicións meteorolóxicas perfectas foron críticas para o éxito da misión. Así, previsto inicialmente para o 10/09/2012, e tras dous aprazamentos máis por mor do forte vento, o salto "estratosférico" produciuse finalmente o 14 de outubro de 2012. A exitosa misión levou a Baumgartner a uns 39 quilómetros de altura, cara á estratosfera sobre Novo México nun globo de helio, en caída libre e despois usando un paracaídas . Alcanzou unha velocidade de 1.342 quilómetros por hora (en condicións normais —presión 1 atm e temperatura 20 ^o C— no aire denso da atmosfera terrestre a velocidade do son é de 1.234). km/h, mentres que na estratosfera debido ao aire enrarecido o valor típico é de 1.110 km/h, segundo a misión que coordinou o salto). Co salto, Baumgartner esperaba superar 4 récords: ser o primeiro humano en superar a velocidade do son sen asistencia mecánica; realiza o salto máis alto en paracaídas, sube ao punto máis afastado da Terra e experimenta a caída libre máis longa. Deles superáronse os 3 primeiros. A caída libre de Baumgartner foi de 4 minutos e 19 segundos, o que non lle permitiu bater a marca mundial desta disciplina, que foi de 4 minutos e 36 segundos.

Espérase que a caída libre durase cinco ou seis minutos, pero acabou durando 4:19. O salto total (sen contacto co chan) durou aproximadamente dez minutos.

O salto en números

• Tempo de subida: 2 horas e 35 minutos
• Tempo de caída libre: 4.19 min
• Duración do Salto: 9.3min
• Velocidade máxima acadada en caída libre: 1357,6 km/h (conseguida durante os primeiros 40 segundos de caída)
• Altitude máxima : 128.097 pés (ou 38 969,4 metros)

Rexistros

• Primeira persoa en romper a barreira do son en caída libre (alcanzou unha velocidade de 373 metros por segundo = 1,24 veces a velocidade do son)
• O salto máis alto de todos os tempos (39.045 m de altitude)
• Distancia vertical máis longa percorrida (36.529 m)
• O salto en paracaídas máis alto (39.045 m de altitude).
• A retransmisión en directo do seu salto desde a estratosfera converteuse no vídeo en directo con maior número de visualizacións simultáneas: 8 millóns (pico).

Legado

O proxecto pretendía contribuír a varios aspectos científicos. Entre eles:

• Axudar no desenvolvemento de traxes espaciais, isto podería axudar incluso en caso de emerxencia, co astronauta que abandona a nave e volve entrar na atmosfera.
• Colaborar no desenvolvemento de protocolos de exposición a grandes altitudes e grandes aceleracións.
• Axudar a explorar os efectos do corpo humano nas aceleracións e desaceleracións supersónicas.
• Axudar a desenvolver paracaídas de última xeración, que impliquen maior seguridade e precisión.

Así, o legado que deixou esta misión foi proporcionar aos científicos importantes descubrimentos para mellorar a seguridade dos programas espaciais, especialmente no que respecta ás formas de escapar dos astronautas durante as emerxencias a moi altas altitudes.

Curiosidades

• A data do salto (14 de outubro) coincidiu co 65º aniversario da primeira vez que se rompeu a barreira do son. A fazaña levouna a cabo o estadounidense Chuck Yeager, a bordo dun Bell X-1, o 14 de outubro de 1947.
• Un equipo de internautas realizou un vídeo (uns días despois deste salto) no que se realizou unha versión deste salto con ladrillos de Lego.

Véxase tamén

• Proxecto Excelsior

Ligazóns externas

• Tecmundo Felix Baumgartner rompe a barreira do son durante o salto libre [vídeo] (en portugués)
• noticias.uol.com.br/ Fotos do salto